Είναι δευτέρα…Κοιμάσαι σαν αγγελουδάκι…Σε ξυπνάω για να ετοιμαστούμε να πάμε στο σχολείο ανοίγεις τα ματάκια
σου και το πρώτο πράγμα που με ρωτάς είναι “Μαμά σε πόσες μέρες θα έχουμε ξανά Κυριακή..”
Γρήγορα θα έρθει αγάπη μου δε θα αργήσει….. Και συ ξεφυσάς απογοητευμένα και σηκώνεσαι να ετοιμαστείς…
Κάθε Δευτέρα το ίδιο σκηνικό….Κάθε Δευτέρα ραγίζει η καρδιά μου γιατί εγώ νομίζω οτι ραγίζω τη δικιά σου και δε το
θέλω.Δε το θέλω ειλικρινά καρδούλα μου …
Mου λειπεις!Μου λείπεις πολύ, και έχω και τύψεις για όλα!
Που λείπω από τη ζωή σου καθημερινά,βλέπεις οι
καιροί είναι πολύ δύσκολοι και δε θα επιβιώναμε αλλιώς.
Δεν ξέρω αν σου γράφω με την ελπίδα, να το διαβάζεις κάποια στιγμή…Όταν θα έρθει αυτή τη στιγμή που θασαι στην
Εφηβεία και θα μου πετάξεις μες τα μούτρα
ΕΣΥ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΝΑ
Γιατί αυτή είναι η αλήθεια.Εγώ που ήμουν τόσο καιρό που μεγάλωνες;
Σε βλέπω να είσαι αφηρημένη την ώρα που πάμε στο σχολείο και σε παρατηρώ….Πότε ήσουν αυτό το μικρό μαύρο
τριχωτό μωρό;
Πότε πέρασαν σχεδόν πέντε χρόνια και έγινες αυτό το πανέξυπνο κοριτσάκι που με εκπλήσσει κάθε μέρα με την
εξυπνάδα του;
Χθες όταν σου είπα σε αγαπώ, το νιώθει η καρδούλα σου;Το νιώθει μανούλα μου μου απάντησες ,αλλά όχι τις φορές που λείπεις….
Τι να καταλάβει αυτό το μικρό μυαλουδάκι ;Ότι δουλεύω 12 ώρες τη μέρα για να μη του λείπει τίποτα;
Και τι είναι αυτό που πραγματικά του λείπει;Τι είναι αυτό που θα χει να θυμάται τα καινούργια παιχνίδια, η της Κυριακές που παίζουμε Πριγκίπισσα και μάγισσα;
Τι να πρωτοχωρέσω σε μια Κυριακή;
Φοβάμαι ότι θα έρθει πολύ γρήγορα η στιγμή που θα σηκώσω τα μάτια μου και θα έχεις γίνει μια δεσποινίδα …
Και γω θα έχω χάσει όλη αυτή τη μαγική καθημερινότητα σου.
Και σου απαντάω προκαταβολικά…
Όταν μου πεις (γιατί θα το πεις) Εγώ που ήμουνα,
Θα σου απαντήσω μέσα από τη καρδιά μου και ελπίζω να με συγχωρέσεις,
Ήμουν εκεί δίπλα σου, πάντα δίπλα σου είμαι
Ότι και να κάνω με όποιον και να είμαι
Εγώ είμαι δίπλα σου …
Η ψυχή μου, η καρδιά μου, το είναι μου όλο είναι ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ!
Προσπαθώ αγάπη μου ,προσπαθώ πολύ.
και θα προσπαθήσω ακόμη περισσότερο για να μην είμαι
είμαι κουρασμένη όταν γυρνάω σπίτι,να μη θυμώνω εύκολα,να γελάω !
Να παίρνω δύναμή μέσα από σένα…
Σε αγαπώ κοριτσάκι μου
Η μαμά σου
ΥΓ: Το κείμενο αυτό το είχα γράψει πριν έξι χρόνια. Το μπουμπούκι μου μεγάλωσε και έγινε μια δεσποινιδούλα. Πράγματι,δεν κατάλαβα πότε πέρασε ο καιρός. Η μεγαλόκαρδη μου ποτέ δεν μου είπε γιατί έλειψες. Προσπαθώ να είμαι δίπλα της πλέων όσο περισσότερο μπορώ. Στο δεύτερο παιδί μου δεν έκανα το ίδιο λάθος. Αυτό που θέλω να σας πω, είναι, όσο μπορείτε να ρουφάτε στιγμές από τα παιδιά. Γιατί μεγαλώνουν πολύ γρήγορα.
