Τα παιδικά παρτυ που όλοι αγαπήσαμε στη δεκαετία του 90

Κάθε γενιά έχει τη δική της «συλλογική μνήμη». τα «καλύτερά της χρόνια» – αυτά που δεν τ’ αλλάζει με τίποτα.

Και η γενιά που είχε την ευτυχία να τα διανύσει την δεκαετία του ’90, έχει πολλά ιδιαίτερα πράγματα να θυμηθεί από το πώς διασκέδαζε εκείνη την εποχή – την τελευταία εποχή που τα παιδικά και εφηβικά πάρτι δεν περιλάμβαναν κινητά και playlists στον υπολογιστή.

Έχει να θυμηθεί ρυθμικούς χορούς υπό την αιγίδα των Los del Rio, δρακουλίνια βουτηγμένα σε πορτοκαλάδα, κασέτες με λαμπάντα και Θάνο Καλλίρη, κιτς δώρα και πρώτα φιλιά με το soundtrack του Τιτανικού για υπόκρουση.

*Οι προσκλήσεις

Κάθε πάρτι της προκοπής έπρεπε να έχει προετοιμάσει το έδαφος με προσκλήσεις σε χρωματιστά/αρωματικά φακελάκια, που ο εορτάζων μοίραζε στην τάξη μόνο στους εκλεκτούς συμμαθητές που είχαν την τιμή να προσκληθούν. ήτησης γινόταν κυρίως το ποιοι από την τάξη έμειναν «εκτός», για να σχεδιαστεί εκ νέου ο «χάρτης» συμπαθειών και αντιπαθειών στην αίθουσα.

*Τα δώρα

Πόσα λούτρινα αρκουδάκια χρειάζεται ένα παιδί;

Προφανώς πολλά, στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, γι’ αυτό και στο πάρτι του λάμβανε καμιά δεκαριά από δαύτα, σε μια κίνηση των συμμαθητών να του δείξουν, όχι την τρυφερότητά τους, αλλά πως αυτή ήταν η μόνη ιδέα για να βγουν από την δύσκολη θέση της επιλογής πρωτότυπου δώρου.

Φυσικά, προς τα τέλη της δεκαετίας ιδρύθηκε μια φανταστική –στα παιδικά μας μάτια- αλυσίδα καταστημάτων δώρων, η «Ρεζέρβα», που έβγαλε μια για πάντα τους εφήβους πλέον των ‘90s από την δύσκολη θέση: Οι ασπρόμαυρες σακούλες έφταναν σωρηδόν στα πάρτι, περιέχοντας «αστεία» διακοσμητικά, ψεύτικα Όσκαρ και δωράκια με πονηρά υπονοούμενα για τους πιο «κουλ».

*Το Μακαρένα

Πάρτι χωρίς έναν τουλάχιστον ομαδικό χορό Μακαρένα δεν ήταν πάρτι. ις μόνο ένα «Μακαρένα». φωτιά από το rewind (στις περιπτώσεις που ο εορτάζων «cassette jokey» δεν είχε προνοήσει ώστε να γράψει μια ολόκληρη πλευρά κασέτας με απανωτά Μακαρένα) και ο απόλυτος dance ύμνος των ‘90s χορεύονταν μέχρι να ιδρώσει και ο τελευταίος καλεσμένος.

Λίγο-πολύ το ενδυματολογικό σκηνικό σε οποιοδήποτε πάρτι εκείνης της δεκαετίας έμοιαζε με αποκριάτικο. ιδή ούτως ή άλλως τα ρούχα εκείνης της περιόδου ήταν από μόνα τους σκέτο καρναβάλι: Φουσκωτά μπουφάν για μικρούς αστροναύτες, στέκες και κορδέλες που έβγαζαν μάτι, συνδυασμοί γυαλιστερής φόρμας με άσπρες κάλτσες και πουκάμισα για μικρομέγαλους «κυριούληδες», αθλητικά παπούτσια με φωτάκια και καλσόν με πεταλουδίτσες και καρδούλες ήταν εκ των ων ουκ άνευ στα μαθητικά “events”.

Κερασάκι ήταν η «Μυρτώ», το λεμονάτο άρωμα της οποίας ανάβλυζε άφθονο από όλη την παρέα – κολόνια που αντικαταστάθηκε αργότερα από τα πιο προχωρημένα BU για κορίτσια και STR8 για αγόρια.

*Το φαγητό του πάρτι

Για την ακρίβεια δεν ήταν φαγητό. Σακουλάκια της Tasty Foods και των Cheetos που σερβίρονταν σε χρωματιστά χάρτινα πιατάκια: Δρακουλίνια, πακοτίνια, πιτσίνια, φουντούνια και έξτρα τυρογαριδάκια καταναλώνονταν με το κιλό, ενώ ο γκουρμέ μπουφές συμπληρωνόταν από τα τυροπιτάκια και τα λουκανοπιτάκια της μαμάς.

Και ενώ στα εφηβικά πάρτι, το «έγκλημα» οργανωνόταν καλά ώστε να απουσιάζουν οι γονείς και να βγει στη φόρα το αλκοόλ (και να μην τη βγάλουν όλοι με Gordon Space), στα πιο αθώα μας χρόνια η απόλυτη απόλαυση ήταν άλλη: Η ανάμιξη της κοκα κόλας με πορτοκαλάδα, που ισοδυναμούσε με την πιο cool πρωτοτυπία στην ιστορία του mixology και ξεχώριζε τους προχώ από τους ξενέρωτους.

*Ώρα για παιχνίδι