6 Αυγούστου του 2008 μάθαμε ότι ή μαμά ήταν έγκυος…Ένα θαύμα που ο θεός έστειλε σε μας ,εκείνη τη μέρα.
Η μαμά πριν φτάσει στο ιατρείο,είχε σταματήσει στην εκκλησιά και είχε παρακαλεσει με όλη τη δύναμη της ψυχής της να έχει ένα μωρό….
Oταν πήγαμε στο γιατρό,ακούσαμε για πρώτη φορά αυτή τη καρδούλα που χτυπούσε ρυθμικά και γρήγορα…
τακ τακ τακ τακ…ήταν ο ήχος που δε προκειτε να ξεχάσουμε ποτέ στη ζωή μας,όσα χρονιά και αν περάσουν.
Είχαμε μείνει αποσβολωμένοι και κοιτούσαμε αυτή τη μικρή κουκιδιτσα στην οθόνη… Η μαμά έκλαιγε,ο μπαμπάς ήταν σα χαμένος.
Άγχος πολύ στην εγκυμοσύνη, αποκόλληση και καθηλωμένη στο κρεβάτι στην αρχή
Η Σωτηρία μας..
Αυτό νιώσαμε όταν σε πήραμε πρώτη φορά στην αγκαλιά μας και σε κοιτάξαμε.
Μια στιγμή, που και για τους δυο μας σταμάτησε ξαφνικά ο χρόνος ,και όλη μας η ζωή συγκεντρώθηκε στην παρουσία σου….
Στη μικρή μελανιασμένη,ταλαιπωρημένη φατσούλα …
Το μόνο πράγμα που θα αλλάζαμε αν γυρνούσαμε το χρόνο πίσω είναι να σε ευχαριστηθούμε λίγες ώρες παραπάνω…
Να σε αγγίξουμε όλες εκείνες τις στιγμές που λείπαμε ..
Όταν γίνεσαι γονιός δεν έχεις οδηγίες χρήσης στο τσεπάκι και ίσως αυτή είναι η μαγεία τελικά!
Είμαστε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ μας και εσύ μας ένωσες με ένα μαγικό τρόπο.
Ένας άνθρωπος που γίνεται γονιός ξαναγεννιέται.
Έτσι ξαναγεννηθηκάμε και μείς με τον ερχομό σου!
Ήσουν το ανθρωπάκι μας…Που μεγάλωνε μέρα με τη μέρα χαρίζοντας μας καθημερινά γενναίες δόσεις ευτυχίας…
Και ας τους είχαμε όλους στην αρχή εναντίον μας
Όλοι λέγανε πως δεν θα αντέξουμε μαζί, πως θα χωρίσουμε.Μας δίναν και ημερομηνία λήξης.
Ο καθένας έλεγε το στραβό και το κοντό του και μεις παλεύαμε, χωρίς καμιά βοήθεια να σταθούμε στα πόδια μας,για σένα.
Ο μπαμπάς δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ και η μαμά δούλευε όλη τη νύχτα και ήταν για αρκετό καιρό με τρεις ώρες ύπνο τη μέρα.
Ξέρεις πόσες φορές ήταν το ψυγείο μας άδειο;
Πόσες φορές δεν είχαμε ούτε για τα βασικά, και μόλις πληρωνομασταν δίναμε όλα μας τα λεφτά σε υποχρεώσεις και μέναμε ταπί και ψύχραιμοι, να τρώμε μακαρόνια και φακές μέχρι να περάσει ο μήνας;
Δε θα ξεχάσω ποτέ το υπόγειο που μείναμε για λίγους μήνες για να μην έχουμε ανάγκη κανέναν, με την απαίσια μυρωδιά και τις κατσαρίδες (μπλιαχ)
Όλα αυτά δεν είχαν να μας πούνε τίποτα μπροστά στο γέλιο σου…
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την μυρωδιά σου κάθε φορά που σε παίρναμε αγκαλιά….αυτή τη μυρωδιά μωρουδίλας και πούδρας που την έχεις μέχρι τώρα γιατί είναι η δικιά σου μυρωδιά…
Σιγά σιγά μεγάλωνες…Άρχισες να βγάζεις δοντάκια και να μιλάς ασταμάτητα όπως και τώρα..
Κοντεύεις εφτά και το Σεπτέμβρη θα πας σχολείο.
Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός…
Εγινες ένα κοριτσάκι πανέμορφο ντελικάτο , που παρόλο που τρέχεις σα κατσικάκι,ακόμη θες να σε παίρνει ο μπαμπάς αγκαλιά όταν ανεβαίνουμε τις σκάλες…που έχεις αρχίσει και συλλαβίζεις από μόνη σου,που θες κάθε βράδυ να χώνεσαι στην αγκαλιά μας για να κοιμηθείς,που διεκδικείς αυτό που θες με επιχειρήματα ενήλικα.
Που ώρες ώρες μας τρελαίνεις από τα πολλά γιατί και μας κάνεις να ξεκαρδιζόμαστε με τις απίθανες απορίες σου
Ένα κοριτσάκι με αντίληψη,με μια ευαίσθητη καρδούλα,και μάτια που αστράφτουν καλοσύνη και εξυπνάδα!
Το κοριτσάκι με το πιο ωραίο όνομα!
Σωτήρια…Η Σωτηρία της καρδίας μας.
Η μαμά λέει ότι εσύ τη διάλεξες
Ανάμεσα από όλες τις μαμάδες του κόσμου, είδες τη μαμά και είπες «αυτή θέλω να είναι η μαμά μου».
Ίσως να έχει και δίκιο.
Ο μπαμπάς πιστεύει ότι ο θεός σε έστειλε
Για να του γιατρέψεις το πληγωμένο παιδί που είχε μέσα του και να ανθίσεις και πάλι τη καρδιά του.
Είσαι το παιδί που πάντα ονειρευόμασταν να έχουμε!
Η μαμά και ο μπαμπάς πάντα θα είναι διπλά σου να σε στηρίζουν σε όλες τις αποφάσεις σου,σε όλη τη πορεία της ζωής σου,αλλά μην αρκεστείς σε αυτο.
Θα πρέπει να στηριχτείς στα πόδια σου να βγάλεις φτερά και να πετάξεις …Να παλέψεις για τα όνειρα σου και να διεκδικήσεις τη ζωή που εσύ θα θες να ζήσεις.Όχι τη ζωή που θα θέλω εγώ,ο μπαμπάς σου,οι φίλες σου,το αγόρι σου αργότερα…
Δοξάζουμε το θεό που μας έστειλε εσένα, να μας αλλάξεις τη ζωή!
τη μικρή μας νεραιδουλα,
τη Σωτηρία μας!
Για μας είσαι η Σωτήρια της ψυχής μας!
Χρόνια πολλά καρδούλα μου!
Σε αγαπάμε κουκιδιτσα μου!
Η μαμά και ο μπαμπάς!
Υγ από τον μπαμπά: Άσε τη μαμά να λέει και να μας φωνάζει,
Θα σου τη δώσω τη σοκολατίτσα που έχω κρυμμένη στο ντουλάπι μόλις φύγει για δουλειά.
ΥΓ:Από τη μαμά: ΜΗ γίνουμε ρεζίλι δημοσίως! την σοκολάτα δεν θα τη δώσεις γιατί θα χαλάσουν τα δοντάκια της.
Γραφεί η Λένα Γατση
update : 24/03/2020: Η Ηρώ μας μεγάλωσε,και τσαντίζετε αν τη λέμε Σωτηρία! Δεν τσακωνόμαστε πια για τις σοκολάτες αλλά για το πόση ώρα θα βλέπει τηλεόραση και αν μπορεί να κάνει δεύτερη τρύπα στο αυτί,βαδίζει για την Εφηβεία και έχει γίνει ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Πήραμε την άδεια της για να δημοσιευσουμε τη φωτογραφία της .Το κείμενο αυτό το έγραψα πριν πέντε χρόνια που περάσαν στο φτερό. Χαρείτε τα τώρα που είναι μικρά εκ πείρας σας μιλάω,γιατί τα άτιμα τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα και δε θα αργήσει η στιγμή που θα πάτε να τα αγκαλιάζετε και θα σας λένε ΦΥΓΕΕΕΕΕΕ ΜΑΜΑΑΑΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕΖΙΛΙΙΙΙΙΙΙΙΙ,ΔΕ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΠΟΤΕΕ
Ευχαριστούμε το θεό που συμπλήρωσε την Ευτυχία μας με το δεύτερο κοριτσάκι μας τη Φενια!
Λέτε του χρόνου να υπάρχει και κανένα αγόρι στην οικογένειά μας; Θα δείξει ο καιρός ! Φιλιά πολλά!!!!
