Διαβάζοντας τόσο καιρό τις ιστορίες σας αποφάσισα κι εγώ να γράψω την δική μου.
Πάμε πίσω στον Μάρτη του 16 όπου στα τέλη του αποφασίζω να κάνω το τεστ περιμένοντας με αγωνία και φόβο… Κ ναι οι 2 γραμμούλες αχνοφαίνονται… Τρεμάμενη πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου κ του το ανακοίνωσα…..
Δείτε ακόμα: «Κάθε μέλλουσα μαμά που αγχώνεται με τον τοκετό πρέπει να διαβάσει αυτό το post!»
Οι βδομάδες κυλούσαν ήρεμα χωρίς καθόλου παρενέργειες.. Φτάσαμε κ στην αυχενική. Αγόραρος μας λέει ο γιατρός… Η κοιλίτσα φούσκωνε κι εγώ πιο ευτυχισμένη από ποτέ…
Στην β επίπεδου ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει πρόβλημα με μια αρτηρία στον πλακούντα προς το παιδί… Δεν τρέφεται σωστά.. Δεν μας πτοεί καθόλου όμως.
Οι μήνες περνούν περιμένοντας την πητ μου 1 Δεκέμβρη!!! Ετοιμασίες ρούχων δωματίου όλα στο φουλ… 5.9.2018 Επίσκεψη ρουτίνας στον γυναικολόγο.. Όλα καλά μου λέει!!! Χαρούμενη επιστρέφω σπίτι …
Δείτε ακόμα: «Το αφεντικό μου με κάλεσε για δουλειά 5 μέρες μετά τον τοκετό!»- Η εξομολόγηση μιας νέας μαμάς
Την επομένη το μεσημέρι άρχισαν όλα… Εμετοί κ ζαλάδες.. Μπα κάτι θα έφαγα σκέφτομαι…μιλάω με τον γιατρό γαστρεντερίτιδα μάλλον μου λέει Παρασκευή τα ίδια… Σάββατο κ αφού συνεχίζω μιλάω με το γιατρό φεύγω για νοσοκομείο… Αρχίζουν οι εξετάσεις…
Τρανσαμινάσες στα ύψη!! 1000 έπιασα!!! Φυσικά εισαγωγή… Την επόμενη ημέρα Κυριακή 9.10.2016 το μεσημέρι πηγαίνω για υπέρηχο κ καρδιοτακογράφο….
Ξαφνικά όλοι τρέχουν σαν τρελοί… Εγώ εκεί να σκέφτομαι τι γίνεται…. Έρχεται ο γιατρός μου κ με ενημερώνει πως πάμε για καισαρική.. Χάνουμε τον μπέμπη!!!! Ξέσπασα σε κλάματα.. Το ρολόι κόλλησε στις 17:30…
Με κατέβασαν στην αίθουσα τοκετού να με ετοιμάσουν.. Μόνη πάνω σε ένα σιδερένιο κρεβάτι να παρακαλάω το Θεό να σώσει το μωρό μου. Τον Άγγελο μου όπως θα τον ελεγα…..
22.35 ακούω ένα νιαούρισμα… Ήταν το παιδί μου!!! Είμαι μαμά!!!! Τρέχουν και τον βάζουν στην θερμοκοιτίδα που είχαν ήδη φέρει… Προσπάθησα να τον δω μα μάταια. Ήταν καλυμμένος από τους γιατρούς….. Εκεί χάθηκα..
Δείτε ακόμα: Αυτές είναι οι στάσεις και οι κινήσεις για έναν πιο εύκολο τοκετό
Ξύπνησα την επομένη το πρωί από τους πόνους.. Ρωτώντας και φωνάζοντας για το παιδί μου.. Βλέπω τον άντρα μου να έρχεται και να μου κρατά το χέρι.. Είναι καλά μου λέει απλά πολύ μικρούλης… 1600 και 40εκ.
Δάκρυα χαράς κ φόβου κύλησαν από τα μάτια μου.. Το ίδιο απόγευμα με πήγαν να τον δω.. Ένας τουρλωμένος κωλαράκος μία σταλιά… Η υγεία του είναι σταθερή αλλά κρίσιμη μου λένε…
Οι μέρες κυλούν σαν αιώνες.. Εγώ στο δωμάτιο μακρυά του.. Η μενν ήταν η αγκαλιά του… Περίμενα αγωνιωδώς την ώρα κάθε μέρα να πάω να τον δω.. Χτενιζόμουν κ βαφόμουν για να είμαι όμορφη για τον γιο μου..
Με τα πολλά περάσαμε 1 μηνά εκεί στο κρύο δωμάτιο της μενν… Αφού πήρε τα πάνω του και λίγο βάρος ακόμα 2020 5.10.2016 τον έφερα σπιτάκι μας….
Ακόμα πονάω… Ακόμα κλαίω… Προσπαθώ κάθε μέρα να κερδίσω τον χαμένο μας μήνα…
Ένα χαμόγελο του κ μια αγκαλιά του είναι αρκετή…
Χαμογελώ αλλά δεν ξεχνώ….
