Ας πούμε πως ξέρεις να κάνεις καλές φούσκες.
Σιγά το ταλέντο θα μου πεις.
Ε τι να κάνουμε , αυτό έχεις!
Άλλος παίζει το moonlight sonata του Μπετόβεν από τα 4, γυρνάει μια μέρα από τον παιδικό, σκαρφαλώνει και κάθεται στο πιάνο και σου πετάει τα μάτια έξω με τις νότες του, άλλος πριν πει “μαμά ΚΑ-ΚΑ” έχει βρει την τετραγωνική ρίζα του 73456 και στην έχει γράψει στο πάτωμα με φρουτόκρεμα, τον παίρνει η ΝΑΣΑ, δουλεύει στο Cape Canaveral με τις πάνες…
Καλείς μια φίλη για καφέ, και μέχρι να της πεις τα νέα σου, εκείνη έχει σκιτσάρει την Γκουέρνικα σε μια χαρτοπετσέτα, γουρλώνεις τα μάτια, της λες “ΤΙ ΄Ν ΤΟΥΤΟ ΜΑΡΗ?????!!!!!” και μέχρι να το καλοδείς , έχει πάρει την χαρτοπετσέτα με το αριστούργημα κι έχει σκουπίσει το στόμα της από το καπ κέηκ που την είχες κεράσει. Με την Γκουέρνικα. Έτσι απλά.
Ε, εσύ κάνεις φούσκες.
Mε σαπουνόνερο όταν κάνεις μπάνιο, όταν πλένεις πιάτα, με το παιχνίδι για φούσκες του παιδιού, ενίοτε και με το σάλιο σου… κάνεις σούπερ ντούπερ ΦΟΥΣΚΕΣ.
Στην αρχή, τα πρώτα χρόνια το κάνεις κρυφά, δεν δείχνεις τις φούσκες σε κανέναν. Μετά στην οικογένεια, και τέλος σε λίγους φίλους.
Όλοι μένουν έκθαμβοι “ΜΑ, ΤΙ ΩΡΑΙΕΣ ΦΟΥΣΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ!!!!! wow!!!” αναφωνούν.
Κι έτσι παίρνεις και συ λίγο θάρρος, και αρχίζεις και κάνεις πιο κυριλέ φούσκες, πιο μεγαλόπνοες. Και τις μοιράζεσαι δειλά δειλά με τον κόσμο και γελάτε και περνάτε καλα! Και οι φίλοι είναι εκεί , στηρίζουν, επευφημούν. Όλοι.
Όλοι?
Σχεδόν όλοι…
Είναι κι ένα τυπάκι πράσινο. Μικρό. Χολεριασμένο.
Όλοι έχουμε τέτοια μικρά τυπάκια στον κύκλο μας, κανείς δεν ξέρει πότε μπήκαν, πώς μπήκαν και γιατί , και αν ήταν εκεί από πάντα, αλλά με άλλο χρώμα…
Το μικρό πράσινο τυπάκι φθονεί. Κακολογεί. Γρουσουζεύει και υπονομεύει.
Τις φούσκες σου…
Μα, θα μου πεις, είναι ΜΟΝΟ φούσκες, είναι δυνατόν να ζορίζεται με ΦΟΥΣΚΕΣ????
κι όμως φίλε μου…
Οτιδήποτε ξεφεύγει του επιπέδου του, του μικρού πράσινου βαλτωμένου κόσμου του, του προκαλεί θυμό.
Σα μικρό τοξικό βατραχάκι που είναι, θα πετάξει τη μακριά αηδιαστική γλώσσα του να πιάσει μύγες και θα τις κολλήσει πάνω σου.
Στην προσπάθεια του αυτή θα ψάξει για συμμάχους. Θα βρει. Ακρίδες, κατσαρίδες, σαύρες. Θα σου την πέσουν. Ύπουλα. Υποχθόνια. Σκατένια.
Θα προσπαθήσουν να κάνουν ζημιά, να σου χαλάσουν τις φουσκίτσες, να σου σπάσουν το ηθικό, να σε κατεβάσουν στο ύψος τους. Εμμονικά.
Το να κάνεις φούσκες δεν είναι τίποτα. Δεν είναι σημαντικό.
Το να έχεις όμως φίλους , είναι…
Είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.
Οι φίλοι είναι κυματοθράυστες. Οι φίλοι είναι αφρός προστασίας, μονωτικό υλικό, αλουμινόχαρτο γύρω σου, ατσαλένιος φράχτης.
Οι φίλοι ντύνονται κομμάντο, βάζουν φούμο στη μούρη και περιφρουρούν τις φουσκίτσες σου.
Οι φίλοι σε προτρέπουν να κάνεις stage jump στα χέρια τους και σε πάνε μακριά.
Οι φίλοι κολλάνε στον τοίχο μικρά πράσινα τυπάκια. Τα διώχνουν μακριά, για σένα.
Όπως θα έκανες και συ γι αυτούς.
Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, δείτε αν ο φίλος / φίλη σας πολεμάει με τοξικά απόβλητα που λυμαίνονται τις φούσκες τους. Μπείτε μπροστά, βάλτε ασπίδα την αγάπη σας. Αύριο, τα βατραχάκια θα έρθουν να κάνουν μανούρα στις δικές σας φούσκες… Ο φίλος θα είναι εκεί.
Όλα είναι δανεικά.
Οι συμπεριφορές, κυρίως!
Θέλεις να κράξεις ανώνυμα η επώνυμα; Πάτησε εδώ και στείλε μας το κειμενό σου!
