Ένας πατέρας γύρισε σπίτι μετά από μία εξουθενωτική μέρα στη δουλειά. Ήθελε απλά να δει τον αγώνα ποδοσφαίρου χωρίς να χρειάζεται να ακούει τις φωνές των παιδιών ή να κάνει δουλειές του σπιτιού. Αλλά αυτή τη φορά, η γυναίκα του δεν άντεξε άλλο και τον παράτησε. Ο κόσμος του κατέρρευσε όταν έμεινε μόνος με τα παιδιά του.
Αυτά είναι τα λόγια του:
«Αγαπητή μου,
2 μέρες πριν είχαμε έναν άσχημο καυγά. Γύρισα κουρασμένος από τη δουλειά. Ήταν 8 το βράδυ και ήθελα μόνο να καθίσω και να δω τον αγώνα.
Όταν σε είδα, ήσουν εξουθενωμένη και χωρίς διάθεση. Τα παιδιά μάλωναν και το μωρό έκλαιγε ενώ προσπαθούσες να το βάλεις να κοιμηθεί.
Δυνάμωσα την ένταση της τηλεόρασης.
“Δεν είναι τόσο δύσκολο να με βοηθήσεις λίγο με τις δουλειές και τα παιδιά”, μου είπες αναστατωμένη και χαμήλωσες την τηλεόραση.
Απάντησα θυμωμένος: “Δούλευα όλη μέρα για να μπορείς να μένεις σπίτι και να παίζεις με το κουκλόσπιτο.”
Ο τσακωμός συνέχισε για πολύ ώρα. Έκλαψες γιατί ήσουν νευριασμένη και κουρασμένη. Σου είπα πολύ άσχημα πράγματα. Φώναξες, λέγοντας πως δεν αντέχεις άλλο. Βγήκες έξω κλαίγοντας και με άφησες μόνο με τα παιδιά.
Έπρεπε να τα ταΐσω το βραδινό τους και να τα ετοιμάσω για ύπνο. Την επόμενη μέρα δεν είχες γυρίσει ακόμα και αναγκάστηκα να ζητήσω ρεπό.
Αντιμετώπισα κρίσεις οργής και κλάματα.
Αντιμετώπισα μεγάλη κούραση όλη μέρα και δεν είχα ούτε λίγη ώρα για να κάνω ένα μπάνιο.
Αντιμετώπισα καταστάσεις όπου έπρεπε να ζεστάνω το γάλα, να ντύσω το παιδί και να καθαρίσω την κουζίνα, όλα την ίδια στιγμή.
Αντιμετώπισα το να είμαι κλειδωμένος όλη μέρα σε ένα σπίτι και να μην υπάρχει κανείς πάνω από 10 χρονών για να μιλήσω.
Δεν πρόλαβα καν να καταφέρω φάω, γιατί έπρεπε να τρέχω πίσω από τα παιδιά.
Αντιμετώπισα τόσο μεγάλη πνευματική και σωματική κούραση που το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να κοιμηθώ για 20 ώρες συνεχόμενα, αλλά αναγκάστηκα να ξυπνήσω 3 ώρες μετά γιατί το μωρό έκλαιγε.
Έζησα για 2 μέρες και 2 νύχτες όπως εσύ και τώρα πια σε καταλαβαίνω.
Καταλαβαίνω την κούραση σου.
Καταλαβαίνω πώς το να είσαι μητέρα είναι μία συνεχής θυσία.
Καταλαβαίνω πώς είναι πιο κουραστικό από το να είσαι σε μία εταιρεία για 10 ώρες.
Καταλαβαίνω την ενόχληση του να παρατάς το επάγγελμα και την οικονομική σου ανεξαρτησία για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου.
Καταλαβαίνω την οικονομική αβεβαιότητα που νιώθεις.
Καταλαβαίνω τις θυσίες που κάνεις με το να μην βγαίνεις με τους φίλους σου, να μην γυμνάζεσαι ή να μην κοιμάσαι τα βράδια.
Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο πρέπει να είναι το να είσαι με τα παιδιά διαρκώς και να χάνεις όλα αυτά που συμβαίνουν τριγύρω.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί αναστατώνεσαι όταν η μητέρα μου κρίνει τον τρόπο σου για το μεγάλωμα των παιδιών μας, γιατί ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΞΕΡΩ ότι κανείς δεν ξέρει τι είναι καλύτερο γι’αυτό από εσένα.
Σου γράφω αυτό το γράμμα όχι μόνο για να σου πω ότι μου λείπεις, αλλά επειδή δεν θέλω να περάσει άλλη μια μέρα χωρίς να σου πω:
“Είσαι πολύ γενναία, τα καταφέρνεις τέλεια και σε θαυμάζω πολύ!”
