Η αγένεια διαμορφώνεται από τρεις παραμέτρους κι όχι μια.
Η πρώτη και πιο βαριά διαχειρίσιμη μορφή είναι η συνέχεια της συμπεριφοράς των γονιών. Έχει κάποιος δύο γονείς που δεν έμαθαν ποτέ ένα στοιχειώδη τρόπο επικοινωνίας προς το συνάνθρωπο, πράγμα που αποκόμισαν κι αυτοί απ’ τους δικούς τους γονείς και ούτω καθεξής κι έτσι πράττει και το παιδί. Σχεδόν φυσικό επακόλουθο.
Δεύτερη παράμετρος είναι το περιβάλλον που μας περιτριγυρίζει εκτός σπιτιού. Υπάρχει πιθανότητα να έχει τόσο μεγάλη επιρροή πάνω μας, καταφέρνοντας να μας μεταλλάξει χωρίς να πάρουμε είδηση μέσα στα χρόνια πως τα κατάφερε. Είτε αυτό λέγεται δουλειά (ναι, υπάρχουν επαγγέλματα που διαβρώνουν χαρακτήρες και συνειδήσεις), όπως και παρέες που πλάθουν ακούσια ή όχι ένα χαρακτήρα ευάλωτου ανθρώπου σε επιρροές.
Η τρίτη παράμετρος που είναι ιδιαίτερα περίεργη αλλά άκρως συνηθισμένη, είναι η αγένεια που προκύπτει απ’ τη δειλία-απειρία διαχείρισης μιας δύσκολης κατάστασης. Π.χ. δεν απάντα κάποιος σε μηνύματα, ερωτήσεις, τηλέφωνα κλπ. Διότι δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο. Θεωρεί λοιπόν πως με το να κρύψει κάτω απ’ το χαλί μια κατάσταση όλα τελειώνουν καλώς. Το να βάζεις τους όρους σου, τις αντοχές σου και τα όρια σου είναι άκρως τιμητικό και αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός.
Η αγένεια δεν είναι λύση και δείχνει τον χαρακτήρα τον δικό μας κι όχι του πιεστικού-κουραστικού απέναντι.
Η ευγένεια πάντως είναι προσόν σπάνιο στις μέρες μας σε όλους τους τομείς. Οι άνθρωποι που είναι ευγενικοί δίνουν άλλη διάσταση στην ανθρώπινη επικοινωνία, αφού έχουν τη δυνατότητα να πουν το χειρότερο πράγμα με τον καλύτερο τρόπο και να μην ανοίξει μύτη κι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να πουν το καλύτερο για σένα με τρόπο που μπορεί να σ’ εξοργίσει.
