Αληθινή ιστορία:Η μικρη Χρυσα και οι δαιμονες της!

 

 

 

Θέλει μεγάλη μαγκιά για να μπορέσεις να ξεδιπλώσεις τη ψυχή σου επώνυμα,και μάλιστα σε τόσο κόσμο.

Πρέπει να έχεις καταφέρει να τα βρεις μαζί του και να τον  αγαπήσεις πραγματικά για να μπορέσεις,να ανθίσεις.

Η Χρύσα το κατάφερε.Μέσα απο πολύ μεγάλες δυσκολίες.Η Χρύσα είναι φίλη καλή και αυτό που αγαπάω πάνω της είναι το χιούμορ της και γιατί το βλέμμα της έχει κάτι από Λένα μέσα!

Φιλία πολλά Χρυσάκι μου οτι καλύτερο σου εύχομαι

Λένα!

 

Της Χρύσας Κατσιτοπούλου

Μικρη μου Χρυσα συγγνωμη που δεν ειχες ποτε παιδικη ηλικια! Που ποτε

δε γελουσες σε καμια φωτογραφια… Ουτε ο Αγιος Βασιλης δεν τα

καταφερε!

 

Πως να γελασεις όταν από τα τρια σου εμαθες τον θανατο; Το αδερφακι που

περιμενες πεθανε δυόμιση μηνες μετα τη γεννηση του… Από τα τρια σου

εμαθες την αληθεια…

 

 ότι κανένας δεν είναι δεδομένος!

 

 Συγνγωμη που

ενιωθες υπευθυνη, τυψεις για το πενθος των γονιων σου. Συγγνωμη που

πιστευες ότι ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ…για όλα εφταιγες ΕΣΥ! Παντα ΕΣΥ! Στα εξι σου

στο ιδιο σπιτι.. πεθανε ο παππους σου, που ζουσε μαζι σας.

 

Ο παππους σου.. που τον λατρευες και σε λατρευε…! Βλεπατε αγκαλια

στην πολυθρονα του ολα τα σιριαλ της εποχης…Αυγουστα, Οι Πανθεοι, Ο

Χριστος ξανασταυρωνεται, Το θεατρο της Δευτερας! Επαθε το κακο

ψυθιριζαν οι θειες σου…Καρκινος στο κεφαλι…Πλεον ο παππους δε σε

γνωριζε…και παλι εφταιγες ΕΣΥ! “Δεν με γνωριζει γιατι με ξεχασε, γιατι δεν

με αγαπάει” ελεγες! Εψαχνες που εκανες λαθος και ο παππους πλεον δεν

σου μιλουσε, αλλα ηταν θυμωμενος και εβριζε!

 

Μετα μια μερα μεσα στο σαλονι κοιμηθηκε για παντα…Εβλεπες το φερετρο

που ηταν μεσα και αναρωτιοσουν τι θα μπορουσες να κανεις για να

ξυπνησει….Μικρη μου Χρυσα εμαθες το θανατο πολυ νωρις…Δυστυχως

ποτε δεν ηρεμησε η ψυχουλα σου…Μετα αρχισε να μπαινοβγαινει στα

νοσοκομεια (Εκει γυρω στα επτα) η μητερα σου!

 

 Η Μαμα σου! Πονουσε και

παλι δεν μπορουσες να κανεις τιποτα! ΤΙΠΟΤΑ! Παλι εφταιγες που εκλαιγε η

μαμα,που πονουσε η μαμα…Ησουν όμως ευτηχισμενη όταν την φροντιζες

με τα μικρα χερακια σου…Της εβαζες με βαμβακι νερακι στο ξεραμενο,

σκασμενο στομα της, παρακολουθουσες τον ορο της! Εψαχνες τις

νοσοκομες οταν πονουσε πολυ! Θεε μου τι χαρα! Επιτελους μπορουσες να

κανεις κατι…τοτε ειχες φτασει δεκα χρονων περιπου!

Μικρη μου Χρυσα προτιμουσες να εισαι στο νοσοκομειο διπλα στην μητερα

σου παρα να εισαι μακρυα της! Δεν ηθελες να γινεσαι μπαλακι στις Θειες

σου τα βραδυα! Το μισούσες! Δεν εκλαιγες μπροστα τους…δεν ελεγες σε

κανεναν φοβάμαι μην πεθανει η μαμα μου….Ενιωθες πληρης και σιγουρη

μονο όταν ησουν ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ! Αν την αφηνες μονη θα πεθαινε! Η μαμα

σου…σου ειχε κανει και ένα μεγαλο δωρο, στα πεντε σου γεννηθηκε ο

δευτερος αδερφος σου! Θεε μου τι ευτυχια! Τον περιμενες! Ελεγες…Μαμα;

Δεν θελω αδερφουλη με χωματα! Και ηρθε ο αδερφούλης σου, που παντα

 

τον λαχταρούσες και ηταν πολύχρωμος ηλιος! Του κρατούσες το χερι

παντα! Τωρα πλεον ησουν υπευθυνη και για εκεινον!

Δυσκολο πραγμα Χρυσα μου να εισαι μανα για τη μανα σου…να εισαι μανα

για τον αδερφο σου…Τον προσεχες πολύ τον αδερφο σου, ενιωθες

υπευθυνη για ολους…και για τις φιλες σου! Αυτό! Παντα επρεπε να εισαι η

δυνατη, η ασπιδα απέναντι στον εχθρο αυτων που αγαπούσες!

 

Μεγάλωσες… εφτασες 11 χρονων και τοτε ηρθε εκεινος ο παππους που

ειχε κατάστημα με παιχνίδια διπλα από το μαγαζι του πατερα σου! Εκει

πηγαίνατε όλα τα παιδια της γειτονιας και χαζευατε παιχνίδια! Ηταν το

μοναδικο κατάστημα παιχνιδιων στην πολη σου! Όταν μπορούσαμε

πηγαίναμε εκδρομη στην Αθηνα να ψωνισουμε από το ΜΙΝΙΟΝ….Εκει

λοιπον αγελαστη Χρυσα μου διπλα στο μαγαζι του πατερα σου, ο 65αρης

παππους (ενώ κοιτουσες και χαζευες την Bibi­bo που την λατρευες…) ηρθε

από πισω σου, σε χαϊδευε παντου και σε εβαλε να πιασεις το πουλακι του!!

Ενιωθες την σιχαμενη λαχανιασμενη ανασα του μεσα στο αυτακι

σου…προσπαθησε να σε τραβηξει από το χερι και να σε παει στην αποθηκη

για να δεις τις καινούργιες Bibi­bo!! Χα!!! Δεν ηξερε ο σκατογερος ότι όταν

εχεις δει τον θανατο καταφατσα πλεον δεν φοβάσαι! 

 

Εβαλες τις φωνες τον

κλωτσησες και ετρεξες και το ειπες στον πατερα σου! Λυτρωση….για λιγο

όμως…γιατι ειχε κανει το ιδιο στο πιο αγαπημενο σου πλασμα και πλεον

επρεπε να παρακολουθείς συνεχεια μην την πειραξει παλι! Φυσικα παλι

ΕΦΤΑΙΓΕΣ ΕΣΥ! Αν ειχα προλαβει δε θα ειχε γινει!

 

Μετα…ενιωσες την μοναξια του να εισαι διαφορετικος…Στο σχολειο τα

παιδια δεν ειχαν τα ιδια ονειρα με εσενα…μαλλον δεν ειχαν ονειρα! Ο κοσμος

σου ηταν ο κοσμος των χρωματων, τα πινελα σου! Πηγαινες νυσταγμενη

στο σχολειο γιατι τις νυχτες ζωγραφιζες τον κοσμο που ηθελες! Ζωγραφιζες

και ονειρευοσουν να φυγεις από εκει που ποτε δεν ανηκες! Στα δωδεκα σου

ξεκινησες τα πρωτα σου μαθηματα ζωγραφικης στο ατελιε γνωστης

ζωγραφου! ΖΟΥΣΕΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ! Και μετα ηρθε το αληθινο χαμογελο!

 

Ησουν φοιτήτρια και επιτελους βρηκες και αλλους παράξενους και

διαφορετικούς σαν εσενα…Καλλιτεχνες τους ελεγαν! Δεν ησουν η

μονη…ηταν πολλοι! ΝΑΙ! ΕΚΕΙ! Εβλεπες τον κοσμο που ονειρευοσουν με

σαρκα και οστα..Ζωγραφοι, γλυπτες, αρχιτεκτονες…Και τι εκπληξη! Σε

ΔΙΔΑΣΚΑΝ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ! Ησουν πλεον ΕΣΥ! Πεταξες στη

ακρη τις ενοχες, και πεταξες ψηλα! Εκει ενιωσες για πρωτη φορα επιτελους

παιδι! Εκει γνωρισες την ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ από πρεπει και κανονες!

Μικρη μου Χρυσα συγνωμη που εφταιγες για όλα παντα εσυ!

 

 Χρυσα σε

ευχαριστω που τολμησες και τολμας να διαφερεις…Χρυσα σε ευχαριστω

που τον πονο σου δεν τον εκανες κακια αλλα αγαπη!

Χρυσα σε ευχαριστω που αγαπησες και αγαπας με ολη σου την ψυχη!

Χρυσα σε ευχαριστω που επετρεψες και δεν φοβηθηκες να αγαπηθείς

πολυ! Χρυσα σε ευχαριστω που ανελαβες την μεγιστη ευθυνη!

Να γινεις η μανα του παιδιου ΣΟΥ!

To Κείμενο δημοσιέυτηκε στο freepen.gr

 

Ευχαριστουμε πολύ τη Χρυσα Κατσιτοπουλου για την αδεια που μας έδωσε για να αναδημοσιευτει το κειμενο της στο daddy-cool.gr.