«Από μικρός αγαπούσα πολύ τα παιδιά, λέει στο big fish ο ηθοποιός και συνεχίζει: «Έβλεπα, για παράδειγμα, ένα μικρό παιδί στον δρόμο και τρελαινόμουν. Αυτό μετά τη γέννηση των παιδιών μου μεγεθύνθηκε. Πιστεύω πως τα παιδιά σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο ως προς τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι πλέον τα πράγματα. Τα υπολογίζεις αλ¬λιώς. Σκέφτεσαι, για παράδειγμα, από τώρα “πώς θα πω στο παιδί μου μην πηδάς από μπαλκόνι σε μπαλκόνι ενώ το έχεις κάνει εσύ παλιά;”.

Εκείνο που φοβάσαι με τα παιδιά είναι μην κάνουν , τα λάθη σου: Κι αυτό τελικά είναι από μόνο του πολύ μεγάλο λάθος! Γιατί έτσι πιστεύω πως δεν αφήνεις τη ροή του ενστίκτου, αυτών των ανθρώπων, αυτών των
ψυχών, να δουν μόνοι τους το έργο, με τη δική τους ματιά και οπτική, εντελώς καινούρια. Θέλω τα παιδιά μου να αισθάνονται ελεύθεροι άνθρωποι! Να μην έχουν κανένα κόμπλεξ, να κάνουν ό,τι επιθυμούν γιατί δεν οφείλουν σε κανέναν τίποτα.

Βεβαίως όλο αυτό πρέπει να γίνεται με κάποιο περιορισμό και δικλίδες ασφαλείας, αλλά όλα αυτά πρέπει να είναι “αόρατα”. Ελπίζω να τα καταφέρουμε. Όταν βλέπω τα παιδιά μου σβήνει ο κόσμος! Δεν με ενδιαφέρουν όλα τ’ άλλα. Και μετά προσπαθώ να κρατήσω μέσα μου το συναίσθημα αυτού που νιώθω§ κοιτώντας τα… Δεν ξέρω αν είναι το πιο έντονο από τα συναισθήματα που έχω βιώσει στη ζωή μου, αλλά σίγουρα είναι το πιο βαθύ. Θυμάμαι επίσης την πρώτη στιγμή που αντίκρισα τα παιδιά μου. Τα ποδαράκια τους… Τρελάθηκα… Συγκινήθηκα… Χάζευα…».