Ο μπαμπάς μου και εγώ…

Πόσες άραγε φορές έχετε ακούσει ατάκες που εξυμνούν το ρόλο της μητέρας στη ζωή των παιδιών της, όπως «μάνα είναι μόνο μία»; Σίγουρα, πάρα πολλές! Τι γίνεται, όμως, με το ρόλο του πατέρα; Είναι εξίσου σημαντικός για τα παιδιά ή η απαραίτητη συμβολή του σταματά στη…γονιμοποίηση του ωαρίου;

 

 

 

Οι ειδικοί διατείνονται, ενώ το επιβεβαιώνουν και όλες οι έρευνες, ότι ο ρόλος του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών είναι πολύ σημαντικός και καταδεικνύουν ότι η αλληλεπίδραση πατέρα – παιδιού επηρεάζει τη συνολική ανάπτυξη του τελευταίου. H αγάπη και η στοργική ανατροφή του παιδιού από τον καθένα από τους γονείς του έχει μια ισοδύναμη θετική επιρροή στην ευτυχία του παιδιού, στην κοινωνική και σχολική του επιτυχία, από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωσή του.

 

Η μητέρα φαίνεται να στηρίζει τα παιδιά περισσότερο με τα λόγια και μέσα από συναισθήματα, ενώ ο πατέρας να προσφέρει στα παιδιά βιώματα και γνώσεις ώστε να μαθαίνουν και να εξοικειώνονται με τον κόσμο γύρω τους. Και τα δύο αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά, αφού όλα τα ψυχικά, συναισθηματικά, γνωστικά και κοινωνικά ερεθίσματα αποτελούν μια θαυμαστή ενότητα για τη συνολική εξέλιξη του παιδιού.

 

Ο πατέρας συμβάλλει στην πνευματική και ηθική ανάπτυξη του παιδιού με τη συμπεριφορά του. Θα τους μεταδώσει το πρότυπο της αυτοπεποίθησης, της δύναμης του χαρακτήρα, της επίλυσης προβλημάτων, της αντοχής σε δυσκολίες, των αξιών.

 

Επιπλέον, ο πατέρας αποτελεί ένα σύμβολο «εξουσίας» και δύναμης για τα παιδιά, μέσα από την ασφάλεια και την προστασία που προσφέρει. Μιας «εξουσίας», όμως, θετικής, απαραίτητης για την αυτονομία και την απόκτηση εμπιστοσύνης στον εαυτό τους, την ενίσχυση της κοινωνικοποίησής τους και συνολικά της υγιούς ψυχικής εξέλιξης των παιδιών.

Τέλος, έχει διαπιστωθεί από έρευνες ότι η ενεργός συμμετοχή του πατέρα στη σχολική ζωή του παιδιού, με καθημερινή -αν γίνεται- συζήτηση κι ενδιαφέρον για τα μαθήματά του επιφέρει καλύτερες επιδόσεις.

 

Ο πατέρας «δένεται» με το παιδί σταδιακά, μετά τη γέννησή του, μέσα από τις πρώτες επαφές μαζί του και σιγά σιγά από τη σχέση και την επικοινωνία που αναπτύσσει με αυτό. Σύντομα αποτελεί τη σημαντική εκείνη «δύναμη» που θα τραβήξει το παιδί από την αποκλειστική δυαδική σχέση του παιδιού με τη μητέρα, απαραίτητη -ωστόσο- στους πρώτους μήνες ζωής του παιδιού. Αν ο πατέρας σε αυτήν τη φάση είναι συστηματικά παρών και δοτικός συναισθηματικά προς το παιδί, αυτή η «αποκόλληση» γίνεται υγιώς και με ασφάλεια, κι έτσι το παιδί βοηθιέται να αποκτήσει την απαραίτητη αυτονομία, εμπιστοσύνη στον εαυτό του, αλλά και την ικανότητα να εμπιστεύεται τις σχέσεις γύρω του. Σε αντίθεση περίπτωση, το παιδί παραμένει προσκολλημένο στη μητέρα του, συνθήκη που γεννά στο παιδί, με τη σειρά της, ένα αίσθημα αδυναμίας και ανεπάρκειας, αλλά και αιτία για να αναπτυχθούν με τη σειρά τους ψυχολογικά προβλήματα στην ενήλικη ζωή ή στην «καλύτερη» περίπτωση δυσκολίες στη σχέση του παιδιού με άλλους ανθρώπους.

 

Για το αγόρι ο πατέρας είναι ο πρώτος φίλος! Μέσα από μια καλή σχέση με τον πατέρα του, ο γιος έχει να αποκομίσει πολλά και απαραίτητα στοιχεία για τη συνολική διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Θα του δώσει το πολύ σημαντικό σωστό ανδρικό πρότυπο καταρχάς για την απαραίτητη ταύτιση μαζί του, οπότε και με το φύλο του, αλλά και για τη διαμόρφωση τόσο της σεξουαλικής του ταυτότητας, όσο και του ρόλου του άντρα στην κοινωνία γενικότερα, στην εργασία, στις φιλικές σχέσεις, στη διαχείριση προβλημάτων, στη σχέση με μια γυναίκα και στη δημιουργία και λειτουργία μιας οικογένειας. 

Σε αντίθετη περίπτωση, όπου ο πατέρας είναι απών, είτε φυσικά είτε συναισθηματικά, το αγόρι ενδέχεται να παραμείνει ανώριμο, καθώς δεν ολοκληρώνει την ταυτότητά του, ανασφαλές, αγχώδες, να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και εμπιστοσύνη στον εαυτό του, να δυσκολεύεται στις σχέσεις του με τους συνομηλίκους. 

Επιπλέον, λόγω του συναισθήματος του θυμού για την έλλειψη του πατέρα, το αγόρι μπορεί να στρέψει την επιθετικότητά του προς τους άλλους και να αναπτύξει είτε αντικοινωνική είτε παραπτωματική συμπεριφορά.

Για το κορίτσι, αντίστοιχα, ο πατέρας είναι ο πρώτος «σύντροφος»! Αν μέσα από τη σχέση του με την κόρη εκείνος αφενός τής δείξει εμπιστοσύνη, κατανόηση κι επιβεβαίωση, κι αφετέρου δεν «ενοχοποιήσει» τη γυναικεία της ταυτότητα αλλά της επιτρέψει να την αναπτύξει, τότε εκείνη θα μπορέσει να δημιουργήσει μέσα της μια «καλή» πατρική εικόνα και να αποδεχτεί τη γυναικεία της φύση. Στη συνέχεια μέσα από το πρότυπο του πατέρα το κορίτσι θα μπορέσει να διαμορφώσει το πρότυπο του άντρα που θα αναζητά και τελικά θα επιλέξει ως σύντροφο στη ζωή του, καθώς και τη σχέση που θα έχει μαζί του. 

Στα κορίτσια η έλλειψη του πατέρα δημιουργεί μια διαστρεβλωμένη εικόνα για το ανδρικό πρότυπο αλλά και καχυποψία απέναντι σε αυτό, με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται στις μετέπειτα σχέσεις τους με το άλλο φύλο. Αντίθετα με τα αγόρια, τα κορίτσια στρέφουν την επιθετικότητά τους (λόγω του θυμού για την έλλειψη του πατέρα) προς τον εαυτό τους, συχνά παρουσιάζουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, νιώθουν φόβο εγκατάλειψης και απόρριψης από το αντίθετο φύλο και αισθάνονται εύκολα ενοχές όταν η σχέση τους δεν εξελίσσεται σωστά, ανεξάρτητα από το αν ευθύνονται εκείνες ή όχι.

 

Το αν ο πατέρας θα μπορέσει να αναπτύξει μια καλή σχέση (πολύτιμη όπως έχουμε δει) με το παιδί του εξαρτάται τόσο από την προσωπικότητά του όσο και από τα περιθώρια που η μητέρα τού αφήνει. Σε κάθε περίπτωση η μητέρα χρειάζεται εξαρχής να ενθαρρύνει τον πατέρα να ασχοληθεί με το μωρό, ώστε να τον βοηθήσει να «δεθεί» μαζί του κι αργότερα να κάνει πίσω και να εμπιστευθεί τον πατέρα και τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται το παιδί του. Να ξεχωρίσει τον δικό της ρόλο και να νιώσει ασφαλής για τη σχέση που εκείνη με τη σειρά της έχει αναπτύξει με το παιδί και να μη νιώθει ότι απειλείται από μια καλή σχέση (συχνά μπορεί να εκδηλωθεί και προτίμηση) του παιδιού με τον πατέρα του.

 

Όλα τα παραπάνω είναι πολύ σημαντικό να λαμβάνονται υπόψη και από τους χωρισμένους γονείς. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να συγκρατούν τα δικά τους αρνητικά συναισθήματα για τον πρώην σύζυγο και να μη δυσκολεύουν, παρακωλύουν ή και «δηλητηριάζουν» τη σχέση του παιδιού μαζί του, καθώς χρειάζεται να προέχει η συνολική υγιής ανάπτυξη του παιδιού. Ανεξάρτητα από το τι έχει μεσολαβήσει μεταξύ τους, το παιδί χρειάζεται τον πατέρα κι από αυτόν το ρόλο κανείς δεν παίρνει και δεν πρέπει να παίρνει… «διαζύγιο».

Εαν σας άρεσε κοινοποιήστε το με το μαγικο κουμπάκι του facebook Κάτω απο την ανάρτηση

 

goneisonline.gr