Η δασκάλα με τα κουλά μυαλά

 Και θέλω να βρω τους συμμαθητές μου ή άλλους Κομοτηναίους που μένουνε στη γειτονιά που μεγάλωσα και όλο και θα την ξέρουν, τι να κάνει εκείνη η σιχαμένη ύπαρξη, εκείνο το σκουλήκι, εκείνη η εγκληματική φυσιογνωμία, εκείνη η σκατόφατσα και σκατόψυχη συγχρόνως, εκείνη η σκρόφα, η δασκάλα με τα λειψά μαλλιά.

Την τελευταία φορά που την είδα, ήταν μια κωλόγρια με μυαλό ξουράφι, με θυμήθηκε η σκύλα και θυμήθηκε και πόσο σκύλα υπήρξε. Άραγε, όσο γερνούσε, έλιωνε από τις τύψεις για όσα προκάλεσε σε αμέτρητα παιδιά; Άραγε είχε κακά γεράματα; Βασανίστηκε όσο βασάνισε; Άραγε ψόφησε ή συνεχίζει να μολύνει την ανθρωπότητα;

Η δασκάλα μου στα πρώτα χρόνια του δημοτικού, μου άφησε τεράστιες πληγές που έκανα κόπο για να τις επουλώσω, ωστόσο οι ουλές υπάρχουν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι σκέψεις μου για αυτήν να φτάνουν σε αυτό το σημείο τρυφερότητας. Αλλά και να φοβάμαι για πολύ καιρό την επαφή με ανθρώπους, να τρέμω για την απόρριψη, την οποία την είχα δεδομένη, να ξέρω ότι θα ξυλοκοπηθώ, θα προσβληθώ, θα τσαλαπατηθώ, θα εξευτελιστώ, θα μου κατακρεουργηθεί η προσωπικότητα.

Δεν ήμουν μόνο εγώ. Όλα τα παιδάκια που περάσανε από τα χέρια της, τα νιώσαμε να πέφτουν με λύσσα πάνω τους. Για να μην πω για τα κατακαημένα τα δικά της τα παιδιά, τον Μπόμπο και τον Κοκό που κανείς δεν τα πλησίαζε και κανέναν δεν πλησίαζαν. Προφανώς στο σπίτι ήταν ακόμη πιο σκύλα.

Κάθε φορά, χωρίς λόγο, ξεσπούσε, προφανώς για τα κέρατα που έτρωγε από τον άντρα της, πάνω σε αθώα παιδιά. Και στις εποχές που πήγαινα δημοτικό, ο δάσκαλος είχε το αλάθητο. Κανένας γονιός δεν τολμούσε να του πει να μη δέρνει το παιδί του. Ο δάσκαλος ήταν εξουσία, το ξύλο είχε βγει από τον παράδεισο κι εμείς το τρώγαμε για να γίνουμε καλά παιδάκια. Μάλιστα, σε κάποια φάση είχα αρχίσει να το πιστεύω, η μικρή μαλάκω, ότι έτσι γίνομαι καλό παιδί.

Αργότερα, όταν συνάντησα κι άλλους δασκάλους στη ζωή μου, κατάλαβα ότι η γυναίκα έπασχε από κάποια ανωμαλία την οποία ποτέ δεν πήγε να κοιτάξει σε γιατρό. Κατάλαβα πως από αυτό το είδος σαδισμού δεν πάσχουν όλοι οι δάσκαλοι, ωστόσο πάσχουν αρκετοί.

Τα πράγματα είναι απλά, αλλά εμείς τα κάνουμε πολύπλοκα. Για να γίνει κάποιος δάσκαλος, πρέπει να αγαπάει τα παιδιά. Και να τα ανέχεται, πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο. Αυτός που επέλεξε το επάγγελμα έχοντας ως κριτήριο τις λίγες ώρες εργασίας, τις ατελείωτες μέρες άδειας, την εξουσία πάνω σε αδύναμα πλάσματα, το σίγουρο και σταθερό εισόδημα, να πάει τώρα στο σπίτι του.

Τα κριτήρια του ΑΣΕΠ να αλλάξουν. Να μη μετράνε τις γνώσεις τους, αλλά την τρέλα τους. Να εξετάζουν τα παιδικά τους τραύματα που τους προκάλεσαν σαδισμό ή όποια ανωμαλία μπορεί να εκδηλωθεί στα παιδιά. Η εξέταση να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο γιατί ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου ‘ρθει. Για να μπει κάποιος σε σχολείο να διδάξει, να πρέπει να έχει χαρτί από γιατρό που θα επιβεβαιώνει την καλή ψυχική υγεία του ανθρώπου που θα ρισκάρει να διαμορφώσει τον ψυχικό κόσμο των παιδιών μας.

Δε χρειάζονται μορφωμένοι δάσκαλοι. Κι αν τους έχει ξεφύγει κάτι από αυτά που μάθανε στα ελληνικά, συνήθως, πανεπιστήμια, μικρό το κακό. Είμαι σίγουρη ότι η σκουλήκω που μου προκάλεσε τα τραύματα όταν ήμουν μικρή, με τη λύσσα που είχε, θα περνούσε πρώτη στο διαγωνισμό. Είμαι σίγουρη πως το είδος της περνάει πρώτο σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ και στη συνέχεια βασανίζουν αθώες ψυχές.

Αν όμως ο διαγωνισμός εξέταζε άλλα πράγματα, θα τους έκοβαν και συγχρόνως θα τους έκοβαν και παραπεμπτικό για καμιά ψυχιατρική κλινική. Και τα παιδιά θα μεγάλωναν ευτυχισμένα με καλούς δασκάλους οι οποίοι ενδεχομένως έχουν μείνει απ’ έξω. Κι ίσως θα μπορούσαν πιο αποτελεσματικά να διαμορφώσουν υγιείς χαρακτήρες που με τη σειρά τους θα στήσουν υγιείς κοινωνίες. Κι ας μη γίνονταν και τόσο ξεφτέρια απ’ την πολλή τη μάθηση, βρε αδερφέ. Έτσι κι αλλιώς, το εκπαιδευτικό μας σύστημα απαγορεύει τη μόρφωση.

Ναντια Κατσαρου