Είσαι μαμά στο σπίτι? Μα ΤΙ κάνεις όλη μέρα?

Μου συνέβη 2 φορές μέσα σε μια εβδομάδα, και ήταν και οι δύο από γυναίκες. Οποιοσδήποτε θα έπρεπε να έχει λίγο περισσότερο τακτ απ’ αυτό, αλλά οι γυναίκες –ειδικά οι γυναίκες-  θα έπρεπε, να πάρει, να ξέρουν καλύτερα.

 

Την προηγούμενη εβδομάδα, ήμουν στο φαρμακείο και με πλησίασε μια χαρωπή  γυναίκα.

«Ματ! Πως τα πάνε τα μικρά σου?

«Τέλεια! Τα πάνε μια χαρά, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.»

«Χαίρομαι που τ’ ακούω. Και η γυναίκα σου?  Έχει γυρίσει στη δουλειά ή ακόμη?»

«Ε, βασικά δουλεύει σκληρά στο σπίτι, προσέχοντας τα παιδιά. Αλλά όχι δεν έχει πάει πίσω στον εργασιακό χώρο, αν αυτό εννοείς.»

 

«Τέλεια περνάει! Πρέπει να είναι ωραία!»

«Τέλεια? Είναι πολύ σκληρή δουλειά. Έχει γερή ανταμοιβή? Ναι. Αλλά περνάει τέλεια? Όχι πάντα.»

Και σ’ αυτή την περίπτωση δεν της την είπα και πολύ άγρια. Ήμουν μόνο λίγο αυθάδης και υπομονευτικά καταδεκτικός.

 

Το επόμενο επεισόδιο συνέβη σήμερα σε ένα καφέ. Ξεκίνησε με παρόμοιο τρόπο. Μια φιλική ανταλλαγή ειδήσεων, για το πώς πάνε τα πράγματα με τα μωρά. Η συζήτηση γρήγορα εκτροχιάστηκε όταν η γυναίκα μου πέταξε ένα:

 

«Και λοιπόν, η γυναίκα σου θα μείνει στο σπίτι μόνιμα?»

 

«Μόνιμα? Ε, στο άμεσο μέλλον, θα μεγαλώνει τα παιδιά full time, ναι!»

«Ναι, εμένα είναι 14 τώρα. Αλλά είχα και την καριέρα μου όλα τα χρόνια. Δεν μπορώ να με φανταστώ στο σπίτι. Θα ήμουντόσο νευρόσπαστη. [Γελάει] Μα ΤΙ κάνει όλη μέρα?»

 

«Α, απλά, τα πάντα. Εσύ τι κάνεις όλη μέρα?»

«…Εγώ? Χα! ΔΟΥΛΕΥΩ!»

 

«Η γυναίκα μου δεν σταματάει ποτέ να δουλεύει. Εντωμεταξύ, είναι μέρα μεσημέρι και είμαστε και οι δύο σε ένα καφέ. Είμαι σίγουρος πως και η γυναίκα μου θα τρελαινόταν για λίγο χρόνο να κάτσει να πει έναν καφέ. Είναι καλά να μπορείς να κάνεις ένα διάλλειμα, σωστά?

 

Η συζήτηση τέλειωσε λιγότερο φιλικά από όσο ξεκίνησε.

 

Κοιτάξτε, δεν κάθομαι να κριτικάρω τις γυναίκες που δουλεύουν εκτός σπιτιού. Καταλαβαίνω ότι πολλές είναι αναγκασμένες να το κάνουν γιατί είναι single μαμάδες, ή απλά γιατί ένας μισθός δεν φτάνει για τις ανάγκες της οικογένειάς τους. Ή απλά το επέλεξαν, γιατί αυτό θέλουν να κάνουν. Μια χαρά. Επίσης γνωρίζω πως οι περισσότερες «business women” δεν είναι τόσο αγενείς, με αυτάρεσκο τουπέ, όσο οι δύο που γνώρισα πρόσφατα.

 

Αλλά δεν θα αρχίσω τις ψαλμωδίες τώρα. Αυτό που θέλω να κάνω, είναι να κλωτσήσω την στραβή υλιστική μας κοινωνία στο καλάμι και να πω, «ΞΥΠΝΑ, ΔΙΑΟΛΕ!»

 

Αυτή η συζήτηση δεν θα έπρεπε να είναι καν απαραίτητη. Δεν θα έπρεπε να εξηγώ τον λόγο που είναι παρανοϊκό το οποιοσδήποτε –πόσο μάλλον άλλες γυναίκες- να εκφράζεται με περιφρόνηση και εχθρικότητα για τις μαμάδες που μένουν στο σπίτι. Είμαστε στ’ αλήθεια τόσο ρηχοί? Είμαστε στ’ αλήθεια τόσο μπερδεμένοι? Είμαστε στ’ αλήθεια ο πρώτος πολιτισμός στην ιστορία της ανθρωπότητας που έχει αποτύχει να κατανοήσει την σοβαρότητα και την λαμπρότητα της μητρότητας? Οι παγανιστές ανύψωσαν την Μητρότητα και την ανήγαγαν σε Θεότητα. Εμείς πήραμε την αντίθετη κατεύθυνση. Της συμπεριφερόμαστε σαν μια ασθένεια ή σαν εμπόδιο.

 

Τους ανθρώπους αυτούς που αφοσιώνονται ολοκληρωτικά σ’ αυτή την κουραστική, δίχως ευχαριστίες, και τόσο εξαιρετικά σπουδαία δουλειά του να μεγαλώνεις παιδιά, θα έπρεπε να τους κάνουμε άγαλμα! Θα έπρεπε να τους βλέπουμε με ευλάβεια και να τους θαυμάζουμε με τον ίδιο τρόπο που θαυμάζουμε τους μεγάλους επιστήμονες ή τους ήρωες πολέμου. Αυτές οι γυναίκες κάνουν κάτι υπέροχο και περίπλοκο, απαιτητικό και τρομακτικό, επίπονο, χαρωπό και απαραίτητο. Ότι και να είναι αυτό που ΚΑΝΟΥΝ, κάνουν ΚΑΤΙ, και από το πόσο καλά το κάνουν, ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ  ο πολιτισμός μας. Ποιος άλλος μπορεί να πει το ίδιο? Ποια άλλη δουλειά «κουβαλάει» τόση σπουδαιότητα?

 

Είναι αλήθεια – το να είσαι μαμά δεν είναι «δουλειά». Δουλειά είναι κάτι το οποίο κάνεις μέρος της μέρας σου και μετά σταματάς να το κάνεις. Πληρώνεσαι. Μπορείς να είσαι μέλος σε συνδικαλιστικά σωματεία , είσαι ασφαλισμένος και έχεις ώρα διαλλείματος. Είχα πολλές δουλειές. Δεν ήταν κάτι φοβερό ή μυστηριώδες. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχουμε «αγιάσει» το εργασιακό περιβάλλον. Από πού μας ήρθε αυτή η ιδέα? Από το Κουμουνιστικό Μανιφέστο? Το να έχεις μια δουλειά είναι απαραίτητο για κάποιους -είναι για μένα- αλλά δεν είναι απελευθερωτικό ή ενδυναμωτικό. Όποια και να είναι η δουλειά σου – ουδείς αναντικατάστατος. Είσαι ένας αριθμός. Ένας υπολογισμός. Είσαι ένας υπηρέτης. Μπορείς να αντικατασταθείς και θα αντικατασταθείς τελικά. Είμαι σκληρός? Όχι, είμαι κάποιος που έχει μια δουλειά. Είμαι πραγματιστής.

 

Αν η μητέρα σου αποφάσιζε μια μέρα να παραιτηθεί από τον ρόλο της αυτό, ζωές ολόκληρες θα έρχονταν τα πάνω κάτω. Η κοινωνία θα υπέφερε τρομερά. Οι κυματισμοί αυτής της τραγωδίας θα ήταν αισθητοί για γενιές. Αν αποφάσιζε να παραιτηθεί από προγραμματιστής, θα έβρισκαν άλλον μέσα σε τέσσερις μέρες και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Το ίδιο ισχύει και για σένα και για μένα. Η ελευθερία και η δύναμή μας, βρίσκεται μέσα στο σπίτι μας, όχι στο γραφείο. Αλλά είμαστε σαν ζόμπυ, οπότε δε λέμε να το καταλάβουμε.

 

Ναι, η γυναίκα μου είναι ΑΠΛΑ μαμά. ΑΠΛΑ. Φέρνει ΑΠΛΑ την ζωή στο σύμπαν, και ΑΠΛΑ αναθρέφει, πλάθει και μεγαλώνει αυτή τη ζωή. ΑΠΛΑ μανατζάρει και κουμαντάρει και συντηρεί της δουλειές του σπιτικού μας, καθώς ταυτόχρονα φροντίζει τα παιδιά τα οποία ΑΠΛΑ βασίζονται για τα πάντα σ’ αυτήν. ΑΠΛΑ διδάσκει στα δίδυμά μας πώς να είναι ανθρώπινα πλάσματα και καθώς θα μεγαλώνουν ΑΠΛΑ θα τα προπονεί για όλα.  Από θέματα ηθικής μέχρι καλούς τρόπους, από την Αλφαβήτα μέχρι την υγιεινή τους, κλπ. Είναι ΑΠΛΑ  τα πνευματικά μου θεμέλια και ο βράχος πάνω στον οποίο έχει χτιστεί η οικογένειά μας. Είναι ΑΠΛΑ τα πάντα για τους πάντες. Και η κοινωνία ΑΠΛΑ θα καταγκρεμιζόταν  αν αυτή και οι υπόλοιπες συμμαμάδες της, αποτύχαιναν σε οποιοδήποτε από αυτά που υπογράμμισα πιο πάνω.

Ναι, είναι απλά μητέρα. Στο στιλ του να κοιτάξουμε τον ήλιο και να πούμε,

 

«κοίτα, είναι απλά ο ήλιος.»

 

Εννοείται πως δεν μπορούν όλες οι γυναίκες να είναι στο σπίτι full time. Αλλά,  άλλο είναι απλά να αναγνωρίσεις  αυτό το γεγονός και άλλο το να το αναγάγεις και ως το ιδανικό. Όταν λες ότι είναι το ιδανικό, στην ουσία λες πως τα παιδιά ΙΔΑΝΙΚΑ θα έπρεπε να περνάνε ΛΙΓΟΤΕΡΟ χρόνο με την μητέρα τους. Κι αυτό είναι τρέλα. Σκέτη τρέλα. Ούτε ιδανικό είναι, ούτε φυσιολογικό. Όσο περισσότερο καιρό μπορεί μια μητέρα να μεγαλώσει τα παιδιά της, τόσο το καλύτερο. Τόσο το καλύτερο γι αυτά, για την ψυχή τους, τόσο το καλύτερο για την κοινωνία, τόσο το καλύτερο για την ανθρωπότητα. Τελεία και παύλα!

Και τέλος, πολύ πιθανόν να είναι αλήθεια πως οι μαμάδες στο σπίτι, έχουν και περιόδους απραξίας. Πολλοί που δουλεύουν εκτός σπιτιού έχουν επίσης περιόδους απραξίας. Για να λέμε και την αλήθεια, υπάρχουν και πολλές, πολλές δουλειές που βασικά πιο πολύ καιρό, έχουν περιόδους απραξίας, με μικρές εκρήξεις βαρβάτης δουλειάς μοιρασμένη στο εργασιακό δυναμικό. Αλλά όπως και να ‘χει δεν ψάχνομαι για καβγά για το ποιος είναι «απασχολημένος» πιο πολύ ώρα. Μου φαίνεται πως εκτιμούμε τον χρόνο μας τόσο λίγο, που φτάσαμε να μετράμε την αξία βάσει του πόσο λίγος –χρόνος- μας μένει. Με άλλα λόγια, έχουμε εξιδανικεύσει το «είμαι απασχολημένος» και το ανταλλάξαμε με το «είμαι σημαντικός» . Μπορείς να είσαι απασχολημένος αλλά ασήμαντος, όπως επίσης μπορείς να είσαι σημαντικός, αλλά όχι απασχολημένος. Δεν έχει καμία σημασία. Νομίζω πως κανείς μας δεν είναι τελικά όσο απασχολημένος νομίζει πως είναι και βασικά, όσο απασχολημένοι κι αν είμαστε πραγματικά, είναι περισσότερο από όσο θα έπρεπε να είμαστε.

 

Ο άνθρωπος σήμερα έχει πάρει γενικά πολύ στραβά κάποια θέματα. Αλλά, σε τελική ανάλυση, και όταν ολόκληρος ο πολιτισμός μας θα έχει καταρρεύσει, αυτό που θα μετανιώνουμε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο, είναι ο τρόπος που συμπεριφερθήκαμε στις μαμάδες και τα παιδιά