Το μωράκι σας, έκανε την εμφάνισή του..!Τόσο μικρό, τόσο απαλό, τόσο μοναδικά ξεχωριστό! Κάπου εκεί αντιληφθήκαμε όλες οι μανούλες, πως τώρα πια, η ζωή μας περνάει σε άλλη φάση! Όλες ήμασταν υποψιασμένες από πριν, κάτι είχαμε ακούσει, κάτι είχαμε διαβάσει, κάτι είχαμε υιοθετήσει από άλλες μανούλες, αλλά τίποτα δεν μοιάζει πλέον να καλύπτει και να αρμόζει σε αυτό το συναίσθημα, αυτό το άγγιγμα..
Αντιλαμβάνεσαι εκείνη τη στιγμή πως είσαι η μαμά αυτού του πλάσματος! Ο όρος αυτός τόσο τρομακτικός άλλα και συνάμα τόσο υπέροχος!το θηλάζεις, το κοιτάς και σε κοιτά με το αυτό το βλέμμα που μόνο αν το δεις θα νιώσεις αυτή την απορία που κρύβει προς τον καινούριο για εκείνο, κόσμο…
ένα μωρό μόνο ευτυχία άλλωστε μπορεί να φέρει!!!
Γυρνάς από τη κλινική ή το νοσοκομείο στο σπίτι και εκείνη τη στιγμή που ανοίγει η πόρτα, ανοίγει και ένα νέο κεφάλαιο ζωής! Αυτή η πόρτα πια, ανοίγει και υποδέχεται μια νέα οικογένεια, την οικογένεια σου!
… Και κάπου εδώ τελειώνει, όλη αυτή η αφήγηση που μοιάζει να ‘ναι βγαλμένη από παραμυθάκι για παιδιά! Για ελάτε να δούμε πως είναι η ζωή μιας νεομανούλας και τι αντιμετωπίζει μέχρι να ανοίξει επιτέλους αυτή τη πόρτα
Φτάνει και για σένα η στιγμή που το μωράκι σου έρχεται στον κόσμο! Πραγματικά τα συναισθήματα που έχεις εκείνη τη στιγμή είναι πρωτόγνωρα, αλλά, πρωτόγνωρα είναι και όλα αυτά που έχεις να ‘’αντιμετωπίσεις’’!!! το μωρό σου πεινάει, πεινάει πολύ και κλαίει, το βάζεις στο στήθος και ηρεμεί, αλλά με το που το βγάζεις πάλι κλαίει.. Λες θα το έχω όλη την ώρα στο στήθος και τσουπ!
Σου πετάγεται η κάθε άσχετη και σου λέει ‘’μην το μάθεις να χει το στήθος για πιπίλα’’ λες, θα το κακομάθω το παιδί, το βγάζεις από το στήθος και τι έκπληξη! Πάλι κλαίει! Όπως-όπως το ηρεμείς και πας να το ακουμπήσεις στο πιρεξάκι του, και ξυπνάει και πάλι κλαίει! Ωωωχ λες, θα το βάλω στο στήθος! Η επόμενη άσχετη θεια, κουνιάδα, συμπεθέρα σου λέει να του δώσεις ξένο γάλα, γιατί δεν χορταίνει και ενώ ξέρεις πως έχουν άδικο, μιας και ένα νεογέννητο έχει 1.200 άλλους λόγους για να κλαίει, σου μπαίνουν οι ψήλοι στα αυτάκια σου και μαζί με τις τρελαμένες ορμόνες σου, ανοίγουν οι κουρτινούλες και εξελίσσεται σιγά-σιγά το θέατρο του παραλόγου μπροστά στα μάτια όλων.
Λες πράγματα που δεν ξέρεις γιατί τα λες. Λες πράγματα που ενώ ξέρεις πως δεν είναι σωστά συνεχίζεις να τα λες. Λες πράγματα που δεν είσαι σίγουρη για αυτά, αλλά επειδή στα είπε μια κοπέλα που έχει παιδιά, τα υποστηρίζεις..! ένα ότι να ‘ ναι με λίγα λόγια! Και ενώ τελικά μπόρεσες να ηρεμήσεις το μωράκι σου, έχοντας το απλά κοντά σου και χωρίς εννοείται να του έχεις δώσει ξένο γάλα, το πούλμαν φτάνει και εσύ αναμαλλιασμένη και άυπνη πρέπει να φορέσεις το καλύτερό σου χαμόγελο, για να υποδεχτείς τα σόγια!
Είσαι κουρασμένη, το μωρό σου είναι ακόμη αναστατωμένο από το σοκ της γέννησης και ενώ έχεις ετοιμάσει την κασετούλα σου με τα ευχαριστήρια, για τις ευχές τους, λόγια, νιώθεις πως αν δεν φύγουν άμεσα θα κλατάρεις.. Αναγκαστικά όμως, θα πρέπει να το υπομείνεις και αυτό! Οι συμβουλές πάνε και έρχονται.. φίλες ή συγγενείς που δεν έχουν παιδιά αλλά επειδή έτσι έχουν ακούσει θα σε συμβουλεύουν για το είναι καλύτερο για το μωρό σου..
μανούλες που δεν θήλασαν, ή και που θήλασαν για 40 μέρες επειδή είχαν λάθος πληροφόρηση, θα σε συμβουλεύουν για τον θηλασμό και γυναίκες μοντέλα πλέον για τις δικές σου αναλογίες, θα σου λένε ‘’έλα μην στεναχωριέσαι, κιλά είναι, θα τα χάσεις’’.. μακάρι να υπήρχε κανόνας στα νοσοκομεία και τις κλινικές που να απαγορεύουν τη λεχώνα να έρχεται σε επαφή με άλλα άτομα τις 2 πρώτες μέρες, πλην του συζύγου, και των γονιών τους, αλλά που; Στην ονειρούπολη της λεχώνας μόνο!
Το επόμενο πρωί, έρχονται να πάρουν το μωράκι σου για να το κάνουν μπανάκι και να το κοιτάξει ο παιδίατρος. Αφού κάνεις διάφορα σενάρια ότι τους γλιστράει το μωρό και πέφτει, ότι θα πεινάει και θα του δώσουν ξένο γάλα(καλά αυτό αληθεύει εν μέρει), ότι θα στο κλέψουν κτλ-κτλ, λες να σουλουπωθείς και εσύ όσο μπορείς.. κάνεις μια κοτσίδα, πλένεις λίγο το σώμα σου, στρώνεις και το φρύδι και να τη καρακαλόνα! Το τουρ βέβαια συνεχίζεται αλλά εσύ πλέον, έχεις πάρει κατά κάποιο τρόπο το κολλάει και τους ξεπετάς όπως –όπως πριν έρθει το μωρό!
Ανοίγω παρένθεση (Ο πόνος αβάσταχτος για όσες γέννησαν με καισαρική και της καταλαβαίνω μιας και έφαγα και εγώ το μαχαίρι και θα σταθώ στο γεγονός του ότι, όσες γέννησαν με ολική νάρκωση σαν και εμένα, ένα ακόμη μεγάλο χτύπημα κάτω από τη μέση, είναι πως κάνεις να φας 3 μέρες.. ναι ναι ναι 3 μέρες! Έχεις τον ορό σου, και είσαι μια χαρά για εκείνους… τι και αν τα κουλουράκια και οι τυροπιτούλες παν και έρχονται από τους συνοδούς, για εσένα είναι βλέπετε και μην αγγίζετε!) και κλείνει η παρένθεση!!
Έρχεται και το μωράκι σου μετά από το μπανάκι του και μοσχομυρίζει! Το βάζεις στο στήθος σου κατευθείαν και όσο και αν πονάς, επιμένεις.. λες θα τα καταφέρω! Και κάπου εκεί, πετάγεται και πάλι η άσχετη κουμπαροπεθερούλα και σου λέει πως δεν την άκουσες και το μωρό σου δεν τρώει αλλά πιπιλίζει!! Προσεύχεσαι να περάσουν οι 4 μέρες όσο το δυνατών γρηγορότερα να πας σπίτι σου και να βρεις τους ρυθμούς σου μακριά από όλους όσους σου δημιουργούν μια ανεξήγητη ηχορύπανση!!
Ήδη το μωρό σου άρχισε να προσαρμόζεται και ήδη και εσύ έμαθες τον καινούριο σου ρόλο! Κι όμως, δεν θέλει παραπάνω από μια δυο μέρες για να αντιληφτείτε και οι δυο σας το διαφορετικό και να υποταχθείτε με όλο σας το είναι, στην καινούρια πραγματικότητα!
Αν είσαι μανούλα η μανούλα to be, κλείσε τα αυτιά σου σε όλους αυτούς που μιλάνε απλά για να μιλάνε γιατί εσύ, ξέρεις καλύτερα απ όλους τι είναι καλύτερο για το μωρό σου και για εσένα! Μην ξεχνάς, πως όταν ανοίξεις πραγματικά την πόρτα του σπιτιού σου, στον ερχομό από το νοσοκομείο ή την κλινική, όντως η ζωή σου θα αλλάξει… ναι, θα είναι λίγο πιο δύσκολη αλλά μπροστά στα μάτια του παιδιού σου, τίποτα πλέον δεν θα σου φαίνεται ακατόρθωτο!
Φιλιά πολλά!
