Αγαπητέ μπαμπά…που δεν δίνεις δεκάρα για τα παιδιά σου !

Ας ξεκαθαρίσουμε καταρχάς ότι δεν είναι όλοι οι μπαμπάδες το ίδιο και ότι αυτό το γράμμα απευθύνεται μόνο σε εσένα και δεν σου το στέλνω για να σε κάνω να φανείς κακός.

 Πιστεύω πως, όλοι οι γονείς και οι μονογονείς πράγματι χρειαζόμαστε υποστήριξη και βοήθεια, αλλά πες μου ειλικρινά…

πώς μπορείς και το κάνεις αυτό;

Πώς μπορείς να απομακρύνεσαι από κάτι που είναι σάρκα και αίμα σου, από τα ίδια σου τα παιδιά που κλαίνε στις 3 το πρωί, ζουν τις ζωές τους, πηγαίνουν σχολείο, τρέχουν με τρύπια παπούτσια, κάνουν νέους φίλους, χτυπάνε τα γόνατά τους, πληγώνονται, αποφοιτούν, γιορτάζουν, διακρίνονται, δημιουργούν;

Τα παιδιά σου που αριστεύουν ή παλεύουν μόνα τους, με τους χαμηλούς βαθμούς και τα κενά του εκπαιδευτικού συστήματος.

Που αρρωσταίνουν, που παίζουν κρυφτό, που μπορούν να τραγουδάνε, να λένε ιστορίες, να σου κρατάνε το χέρι, να σε ρωτάνε «Τι έχεις μπαμπά/μαμά;» όταν σε βλέπουν να κλαίς, να μοιράζονται μαζί σου τη μισή τους σοκολάτα σαν να’ναι η μισή τους ζωή.

Που όταν μάθουν να δένουν τα κορδόνια μόνα τους, χαμογελούν τόσο περήφανα σαν να έχουν κατακτήσει το σύμπαν, που κλαίνε όταν και τα πιο μικρά πράγματα πάνε στραβά.

 Αλλά η διαφορά με σένα είναι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν μπορούν να το μοιραστούν μαζί σου. Αναρωτιέσαι άραγε τι κάνουν και πως είναι; Όταν ήταν μικρά, έκανα συγκρίσεις με τους γονείς των άλλων παιδιών που ακόμη κι αν ήταν χωρισμένοι, ήταν εκεί για τα παιδιά τους.

Εσύ είσαι εκεί όταν βλέπεις τα δικά σου; Όταν παίρνεις τηλέφωνο, λές συνήθως «Θα ασχοληθώ όταν σταθώ στα πόδια μου και είμαι καλά οικονομικά/συναισθηματικά/ψυχικά/μπλα μπλα μπλα». Κάθε φορά που παίρνεις τηλέφωνο, εδώ και 15 χρόνια, λες τα ίδια. Δεν έχεις βαρεθεί πια; Και τι σημαίνει «όταν σταθώ στα πόδια μου»;

Έχω κι εγώ στιγμές που νιώθω μετέωρη, ανασφαλής, υποτιμώ τον εαυτό μου ή απλά έχω τα νεύρα μου. Όμως συνεχίζω να γελάω με τα παιδιά μου ή όταν ήταν μικρά, καθόμουν μαζί τους στο σαλόνι και παίζαμε πικ νίκ με τα αρκουδάκια τους. Κι εκείνες ακριβώς οι στιγμές ήταν που με έκαναν να αισθάνομαι ότι στέκομαι στα πόδια μου. Τα παιδιά έχουν ένα τρόπο να σου το μεταδίδουν αυτό και να σε φέρνουν σε αυτό που πραγματικά είσαι: Ένας διασκεδαστικός, αφοσιωμένος και στοργικός γονιός.

Επομένως, για να καταλάβω, ποιοτικός χρόνος= στέκομαι πρώτα στα πόδια μου; Ενδιαφέρον… Μια άλλη ερώτηση είναι πως μπορεί κάποιος να αποσυνδέεται από το παιδί του. Πώς δηλαδή γίνεται αυτό; Πατάς ξαφνικά το off ή αγνοείς τα συναισθήματά σου; Φαντάζεσαι πως τα παιδιά σου δεν υπάρχουν και δεν χρειάζονται την αγάπη σου ή ότι απλά είναι εξωγήινοι και έχουν έρθει από άλλο πλανήτη; Πώς μπορείς και δεν τα ακούς κάθε φορά που σου λένε «Μπαμπά μου λείπεις σ’ αγαπώ, θέλω να σε βλέπω πιο πολύ»; Όταν ήταν μικρότερα τα παιδιά με ρωτούσαν πού ήταν ο μπαμπάς τους και έκλαιγαν. Τότε θυμάσαι ποιόν άφησες πίσω να τα βγάλει πέρα; Εμένα!

Επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα πώς πείθεις τον εαυτό σου ότι η οικονομική στήριξη των παιδιών είναι μόνο δική μου δουλειά ή δουλειά του μπαμπά μου, των φίλων ή της οικογένειάς μου;

Πώς αισθάνεσαι όταν δεν δίνεις δεκάρα για τα γυαλιά τους της μυωπίας, τα σιδεράκια τους, το φαγητό τους ή τη στέγη πάνω απ’ τα κεφάλια τους; Πώς μπορείς και κοιμάσαι τα βράδια όταν ξέρεις ότι χρειάζονται ρούχα για το χειμώνα, παπούτσια και σχολικά ή επίσκεψη στον οδοντίατρο; Αναρωτιέμαι αν ξέρεις ή φαντάζεσαι πόσες ενοχές έχω νιώσει όλες τις φορές που είπα «Όχι» όποτε μου ζήτησαν κάτι.  Τα παιδιά συχνά ζητάνε πράγματα και μερικές φορές ακόμη κι όταν δεν τα χρειάζονται, είναι πρόκληση να αρνείσαι.

 Ε, φαντάσου τώρα τα παιδιά σου πραγματικά να χρειάζονται καινούρια παπούτσια ή λεφτά για την εκδρομή του σχολείου και τα βιβλία τους, μέχρι και κρέμα για την ακμή  κι εσύ να τους λες όχι. Μια φορά απάντησα «Γιατί ο μπαμπάς σας δεν δίνει φράγκο!» όταν η μικρή ζητούσε επίμονα ένα πακέτο τσίχλες και δεν έφταναν τα λεφτά. Το παιδί ούρλιαζε μέσα στο κόσμο κι εγώ στεκόμουν εκεί κόκκινη από ντροπή για ένα πακέτο τσίχλες των 75 λεπτών. Κι έτσι πορεύομαι.

Είμαι ένας ακροβάτης που κάνει τα αδύνατα, δυνατά, ένα μάγος της εποχής. Ρίχνω τα μούτρα μου, περιμένω στα συσσίτια, πηγαίνω και ζητάω βοήθεια από τις εκκλησίες, δούλεψα μέχρι το σημείο που ο γιατρός μου έλεγε να σταματήσω κι εγώ δεν τον άκουγα. Και η υποστήριξη φίλων, γνωστών και αγνώστων είναι απίστευτη. Αλλά αυτό δεν με κάνει να μην ανησυχώ. Σκέφτομαι πολλές φορές «Αν πεθάνω, τι θα γίνουν τα παιδιά; Ποιος θα τα φροντίζει; Ποιος θα τα αγαπήσει, θα κλάψει γι΄αυτά, θα τα αφήσει να πούν τη γνώμη τους χωρίς να τα κρίνει;». Φυσικά όχι εσύ.

Εσύ ακόμα δεν έχεις σταθεί στα πόδια σου! Κι όταν σκέφτομαι τι έγινε και με τι κριτήρια σε διάλεξα για πατέρα τους, έρχεται η μικρή μας κόρη και μου λέει «Ο μπαμπάς μου είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου γιατί είναι ο μπαμπάς μου και τον αγαπάω».

Γιατί εκτός από εκείνη τη φορά που δεν μπόρεσα να της πάρω εκείνες τις τσίχλες, δεν τους έχω πεί ποτέ κακή κουβέντα για σένα. Γιατί εκτός από ασυνεπής σαν άνθρωπος και πατέρας, είσαι και τυχερός. Κρίμα που δεν το ξέρεις.

 Υ.γ. Σήκωσε το τηλέφωνο και έλα να τα δείς και να παίξεις μαζί τους όσο χρονών και να είναι. Πίστεψέ με, θα σταθείς στα πόδια σου μέσα σε λίγα λεπτά. Οι άντρες που φοβούνται να γίνουν μπαμπάδες δεν καταλαβαίνουν ότι η πατρότητα δεν είναι κάτι που κάνουν οι τέλειοι άνθρωποι αλλά κάτι που τελειοποιεί τους ανθρώπους. Το αποτέλεσμα της ανατροφής ενός παιδιού δεν είναι το παιδί αλλά ο γονιός….