Κι όμως εγώ δεν ένοιωσα έτσι! Ανάποδη σε όλα μου!!
Περίμενα 1,5 χρόνο τώρα την ώρα εκείνη που θα “έφευγε”. Την έτρεμα. Την φοβόμουν. Έψαξα χιλιάδες τρόπους μέσα στο κεφάλι μου να το αντιμετωπίσω όσο πιο ψύχραιμα. Βασανιζόμουν. Πήρα την απόφαση να ζήσω όσο το δυνατόν πιο έντονα αυτόν τον χρόνο που τον είχα. Έλεγα πως όταν φύγει … όταν φύγει θα είμαι μισή. Κι επειδή με σόκαρε το μετά, ζούσα την κάθε στιγμή στο έπακρο των συναισθημάτων. Ήμουν ερωτευμένη με τον κόσμο όλο!
Ξεκίνησα να γράφω βιβλίο. (Πόσο του άρεσε η πένα μου, έλεγε…)
Αγαπούσα με όλη μου την ψυχή!
Όλη μέρα τραγούδαγα, χόρευα…
Γιατί ποτέ μα ποτέ δεν θα ήμουν τόσο γεμάτη! Θα έφευγε εκείνο το κομμάτι της καρδιάς, που αφήνει μια μεγάλη πληγή. Τόσο μεγάλη που δεν επουλώνετε ποτέ.
Κι έφτασε η μέρα που με αποχαιρέτησε. Του έκανα μασάζ στα πόδια και μετά βγήκα στο μπαλκόνι κι έκλαψα. Γιατί τον είδα που με έψαχνε με τα μάτια του κι ας ήμουν δίπλα του…
Μπήκα μέσα και τον πήρα μια μεγάλη αγκαλιά! Κι εκείνος έβαλε όλη του την δύναμη κι ανασηκώθηκε, γραπώθηκε απο την πλάτη μου να με σφίξει! Και πάγωσε ο χρόνος… Σ αυτή την αποχαιρετιστήρια αγκαλιά.
Σε μια αγωνιώδη τελευταία προσπάθεια, του ψιθύρισα “Σε παρακαλώ… Γίνε καλά…”
2 μέρες μετά εγκατέλειψε. Venceremos ήταν η τελευταία κουβέντα που του είπα! “Μπαμπά φεύγω αλλά θα τα ξαναπούμε. Venceremos” Το είπα κι έφυγα αφήνοντας πίσω την μαμά μου. Γιατί δεν ήθελα να τον δω να χάνετε.
Την νύχτα εκείνη περπατούσα με τον άντρα μου στο κουκάκι και περιμέναμε να επιστρέψουν απο το νοσοκομείο οι υπόλοιποι. Φυσούσε μανιασμένα και έκανε τσουχτερό κρύο. Ήταν λίγες ώρες μόνο που ένοιωθα μοναξιά και πόνο. Οξύ πόνο! Έλεγα πως είναι το κομμάτι εκείνο που έφυγε μαζί του. Κάποια στιγμή δεν κουνιόταν φύλλο. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό, και σκέφτηκα πολύ δυνατά “Μπαμπά… είσαι κοντά μου?” Και τότε σηκώθηκε αέρας ξανά! Τόσο δυνατός αέρας που άκουγα τις ταμπέλες να χτυπούν ανεξέλεγκτα. Ο άντρας μου με τράβηξε πιο κοντά του και με έσφιξε. Έκλεισα τα μάτια μου και του είπα… “Άν είσαι εδώ να ξέρεις πως σε αγαπώ πολύ” Και τότε συνέβη κάτι μαγικό! Ο άντρας μου με έσφιξε δυνατότερα και μου είπε ¨Να ξέρεις πως πάντα θα σε αγαπώ” Εκεί. Στο πουθενά! Ο μπαμπάς μου ήταν εκεί! Πλάι μου. Και δεν θα με άφηνε ποτέ ποτέ…
Ο μπαμπάς μου έφυγε αλλά δεν μου άφησε την τρύπα που φανταζόμουν. Δεν την άφησε γιατί με έκανε καλό άνθρωπο. Με δίδαξε πολλά πριν φύγει! Κι όχι με την δασκαλίστικη έννοια! Με την ζωή του διδάχτηκα. Είχε τελειώσει την δουλειά του με εμένα. Δεν μου άφησε ερωτηματικά. Η απάντηση του είναι μια! Πολέμα! Για όλα! Για το τώρα, για το αύριο. Για σένα. Για το παιδί σου. Για τον κόσμο όλο! Βγες. Ξεσήκωσε. Ζήσε. Μην εγκαταλείπεις! Αγωνίσου!
Μου λείπει πολύ η φυσική του παρουσία! Τον σκέφτομαι συνέχεια. Όμως ο μπαμπάς μου… Ο ήρωάς μου! Ο καλλιτέχνης μου ήξερε. Δεν μου άφησε κανένα κενό! Η καρδιά μου είναι ολόκληρη στην θέση της. Γεμάτη να αγαπώ! Γεμάτη να πολεμάω. Γεμάτη να γελάω! Γεμάτη να έχω ελπίδα! Ολόκληρη!
Ο μπαμπάς μου…ο μαέστρος έπαιξε την καλύτερη μελωδία για μένα! Την μελωδία της ίδιας της ζωής!
Ο μπαμπάς μου.. ο πρώτος στις πορείες για έναν καλύτερο κόσμο, ήταν περήφανος για μένα! Για όλα του τα παιδιά! Μα ξέρω πως ήμουν το στερνοπούλι του κι ανησυχούσε πιο πολύ για μένα. Ανησυχούσε μήπως δεν ήμουν αρκετά έτοιμη για τον κόσμο! Γιατί τα αδέλφια μου ήταν ανεξάρτητα, μεγάλα πια. Εγώ όμως?
Έφυγε όταν ήταν βέβαιος πια πως θα τα καταφέρω!
Και θα τα καταφέρω γιατί του το οφείλω. Γιατί οφείλω να του δείξω πως το όνειρο του να αλλάξει αυτόν τον κόσμο πριν πεθάνει, το πραγματοποίησε! έδωσε όλα τα εφόδια στους νεότερους να τον αλλάξουν! Και πρώτη εγώ!
Θα είμαι πιο ευτυχισμένη απο πριν και πάντα μα πάντα θα προσπαθώ! (ε μην με μαλώνεις μπαμπά, δεν μπορώ να τα καταφέρνω πάντα!)
Σ αγαπώ. Σ ευχαριστώ για όλα!!
Η “ψυχή σου”
Καλή αντάμωση!
πηγη:https://gonikipareoula.blogspot.gr
