Πατέρας …Με εισαγωγικά….Αληθινή ιστορία

 

 

 

 

 

 

Η αληθινή ιστορία της καλής μου φίλης που βίωσε την εγκατάλειψή του πατέρα της στην ηλικία των 6 ετών.Πλέων είναι 24 χρονών και έχει σταθεί γερά  στα πόδια της χάρη στη μητέρα της και στον Παππού της.Αξίζει να διαβάσετε την ιστορία της και να την κοινοποιήσετε!Πατέρας λέγεται αυτός που μεγαλώνει ένα παιδί!είμαι καθέτη!
 όχι αυτός που συμβάλει απλά στη σύλληψη! 
Πως μπορεί άλλωστε, ένας άνθρωπος που εγκαταλείπει 5 παιδιά για 18 ολόκληρα χρονιά  να αποκαλείτε πατέρας..

Ενας άνθρωπος, ο οποίος δεν νοιάστηκε πότε όλα αυτά τα χρόνια για το πως μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά…

θα σας ξεκινήσω την ιστορία από την αρχή…
Η μητέρα μου στα 16 της ερωτεύτηκε τον “πατέρα” μου κ τον αγάπησε πολύ.. (κ πιστεύω πως τον αγαπάει ακόμα)
 θα απορήσετε που πιστεύω αυτό με αυτά που θα διαβάσετε στη συνεχεία, αλλά η μητέρα μου είναι ένας καταπληκτικος άνθρωπος κ μια απίστευτη μάνα που κ μόνο που της χάρισε εμάς,δεν μπορεί να μην τον αγαπάει παρόλα αυτά που πέρασε!!!
Τελόσπαντων να μη πολυλογώ,  εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολο να κρατήσει μια απλή σχέση κ έτσι αραβωνιαστηκαν κ μέσα σε 8 μήνες παντρεύτηκαν γιατί έμεινε έγκυος..
Ο πατέρας μου άρχισε να πίνει κ να δημιουργεί φασαρίες κ αυτό όλο κ χειροτέρευε…μέχρι που μας εγκατέλειψε πριν 18 χρονιά, όταν η μητέρα μου ήταν 28 χρονών με 5 παιδιά ηλικίας από 4 χρονών μέχρι 11! Χωρίς σπίτι γιατί ζούσαμε στο ενοίκιο…
πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για μια κοπέλα- γιατί στα 28 κοπέλα ήταν- ,να μείνει μόνη της με 5 μικρά παιδιά χωρίς δουλειά κ χωρίς σπίτι?
θυμάμαι πάντα ήταν δυνατή εκτός από τα βράδια που μας έβαζε για ύπνο κ την άκουγα να κλαίει..
Ο μόνος που είχαμε  για να μας φροντίζει όταν έλειπε η μαμά, κ όταν ήταν εκεί για να μας προστατεύει ήταν ο παππούς μου!
 Ένας υπέροχος κ πολύ δυνατός άνθρωπος ο οποίος έφυγε πρόσφατα από την ζωή…
Αυτός ο άνθρωπος δούλευε ,κ όλη την υπόλοιπη μέρα ήταν μαζί μας να μας προσέχει ,όταν έλειπε η μητέρα μου στη δουλειά..
Τον θυμάμαι τα βράδια για αρκετά χρόνια δεν πήγαινε σπίτι του. Καθότανε σε μια καρέκλα και  μερικές φορές τον κοίταζα που είχε αποκοιμηθεί στην καρέκλα.
Καθότανε εκεί για να μην έρθει ο “πατέρας” μου και κάνει φασαρία, γιατί όσο ήταν σπίτι έπινε και έκανε αρκετές!
 Αλλά και  πάλι και  τότε, θυμάμαι τον παππού μου να μπαίνει στην μέση κ να τον πετάει έξω
.Πως αυτόν τον άνθρωπο να μην τον μπαμπά γίνεται?
Πέρα από την μητέρα μου, που είναι η ηρωίδα μου ο παππούς μου ήταν ο πατέρας μου και ο ήρωας μου….Και ναι αυτή η γυναικά είναι αυτό που λέμε μάνα δεν μας εγκατέλειψε ποτέ προσπαθούσε να έχουμε ότι χρειαζομασταν ήταν πάντα εκεί και για τους 5..
Και  ξέρετε κάτι? Μακάρι να γίνω κ εγώ τετοια μάνα! 
Μακάρι να μπορέσω και εγώ να προστατέψω έτσι τα παιδιά μου και να είμαι τόσο δυνατή όσο εκείνη…Που πήγε μέχρι σχολείο από την αρχή στα 41, για να μπορέσει να πάρει απολυτήριο λυκείου και να εργάζεται!

Και  τώρα, ο υποτιθέμενος πατέρας που μετά από τόσα χρόνια θέλει να μας μιλήσει, θέλει να είναι κοντά μας είπε!

Τώρα   έχασες!
Τώρα που πια ήμαστε σε μια ηλικία που δεν σε χρειαζόμαστε δεν σε έχουμε ανάγκη…
Τότε που σε είχαμε δεν ήσουν εκεί..
Αλλά δεν με πειράζει!
 Είχα τον πάππου μου εκεί και χαίρομε πολύ γι αυτό γιατί έμαθα πολλά από αυτόν τον άνθρωπο!
Σου εύχομαι να μη νιώσεις ποτέ το πόνο που ένιωσα
Αυτόν το πόνο της εγκατάλειψης που ριζώνει στη καρδιά!

Εάν θέλετε μπορείτε να μας στείλετε και σεις τις ιστορίες  σας στη φόρμα επικοινωνίας μας