Το πάθος της ανατροφής παιδιών – Ένας πατέρας εξομολογείται

Τρέχουμε διαρκώς για να προσφέρουμε στα παιδιά μας το καλύτερο δυνατό, προσέχοντας  όμως και να μην δώσουμε τόσο πολλά που δεν θα μπορούν να εκτιμήσουν αυτά που έχουν. Προσπαθούμε να τα ενθαρρύνουμε, χωρίς να γινόμαστε πιεστικοί. Παρέχουμε αφειδώς δώρα ενώ ταυτόχρονα προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε το σθένος μέσα τους .

Οι γονείς ισορροπούμε σε ένα λεπτό σχοινί που βρίσκεται μεταξύ αντίρροπων δυνάμεων, χωρίς να γνωρίζουμε αν βαδίζουμε σωστά,  κρίνοντας διαρκώς τον εαυτό μας και κρινόμενοι από τους άλλους. Η σύγχυση αυξάνεται από μελέτες, βιβλία και συμβουλές του τύπου:  “κάνετε αυτό και εκείνο, αν θέλετε το παιδί σας να πετύχει και να μην περάσει την δεκαετία των ’20 ξαπλωμένο στον καναπέ σας.”

Όταν τα τρία παιδιά μου ήταν νεότερα, και το βάρος της φροντίδας τους με είχε συντρίψει, η μητέρα μου ανέφερε για μια ηλικιωμένη μπέιμπι σίτερ που της είχε συμβουλέψει σε μία ανάλογη δύσκολη στιγμή:  “Μην ανησυχείς, μια μέρα θα είναι τα παιδιά σου σε θέση να πάρουν μόνα τους ένα ποτήρι νερό.”. Ήταν ένας απλός τρόπος για να ειπωθεί ότι όσο τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται πιο αυτόνομα, παίρνουν τα ίδια τον έλεγχο του εαυτού τους και καθορίζουν τα ίδια τη  πορεία τους.

parenting

Επίσης μου είπε να θυμάμαι ότι όσους περισσότερους ανθρώπους έχει ένα παιδί που το αγαπάνε αληθινά, τόσο πιο ευτυχισμένο θα είναι. Γι ‘αυτό και προσπαθώ σκληρά για να διατηρήσει και να διευρύνει τους καλούς του φίλους.

Μου δίδαξε ακόμα ότι η ανατροφή των παιδιών μοιάζει πολύ με το να δίνεις μια αγκαλιά:  Όλα σχετίζονται με την πίεση και την αγάπη, και δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το κάνουμε.

Μου δίδαξε ότι αρκετές φορές πρέπει να αφιερώνουμε χρόνο και για τον εαυτό μας, έτσι ώστε να έχουμε διαθέσιμη την απαραίτητη ενέργεια για τα παιδιά μας. Περιστασιακά δώστε στα παιδιά πίτσα για βραδινό. Μια περιστασιακή απόλαυση δεν θα τα βλάψει, αλλά αν φτάσετε τον εαυτό σας στα όρια της εξάντλησης σίγουρα θα βλάψει εσάς. Ξεκουραστείτε. Πολλές φορές είμαστε τόσο απασχολημένοι που ξεχνάμε γιατί είμαστε απασχολημένοι. Έχουμε τόσα πολλά πράγματα στη λίστα των προτεραιοτήτων μας που ξεχνάμε τι είναι πραγματικά σημαντικό .

Τέλος μου έμαθε ότι τα παιδιά μου δεν είναι πραγματικά δικά μου. Δεν ανήκουν σε μένα. Έχουν απλώς ανατεθεί σε μένα. Είναι δώρα που προσέφερε η ζωή σε μένα, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να τα επιστρέψω  πίσω στη ζωή. Πρέπει να μεγαλώσουν και να με αποχωριστούν, και αυτό είναι κάτι που έτσι πρέπει να γίνει .

Αλλά καθώς ο χρόνος με τα παιδιά μου στο σπίτι πλησιάζει όλο και περισσότερο στο τέλος, αρχίζω να αισθάνομαι τους πόνους στο στήθος που αισθάνονται  όλοι οι γονείς όταν τα παιδιά πρόκειται να φύγουν από το σπίτι.

Πίστευα ότι όταν έφτανε αυτή η στιγμή θα ήμουν πολύ χαρούμενος. Μια στιγμή που θα απολάμβανα την σκέψη ότι θα ξαναβρώ τον εαυτό μου και θα διαχειρίζομαι το χρόνο μου όπως θέλω.

Όμως δεν συμβαίνει έτσι. Όσο πλησιάζει αυτή η στιγμή, αισθάνομαι ότι η καρδιά μου θα σπάσει. Δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς τα παιδιά μου.

Τον τελευταίο καιρό υπάρχουν φορές που πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει τα παιδιά με αυτό το βλέμμα που είναι σαν να λέει: “Σας κοιτάζω, πραγματικά σας κοιτάζω, και σας αγαπώ με όλη την δύναμη της αγάπης που έχω”.  Είναι το είδος του βλέμματος  που πάντα κάνει τα παιδιά μου να με ρωτούν ” Τι ; Τι κοιτάς ; “

Και τότε ζωγραφίζεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπο τους, εκείνο το αμήχανο χαμόγελο του εφήβου όταν νιώθει την αγάπη, αλλά παράλληλα αισθάνεται ότι είναι πολύ μεγάλος για αγκαλιές και δάκρυα .

Η ζωή προσέφερε τα παιδιά σε μένα. Είμαι αυτός  που τα προετοιμάζει όσο  καλύτερα μπορεί, για να τα επιστρέψει πίσω στη ζωή.

Charles Blow

  ~ του Charles M. Blow, The New York Times

___________

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com