Η άδεια καθημερινότητα ενός μόνου μπαμπά. Το γράμμα που μας ράγισε την καρδιά

 

Είτε αυτό είναι με δικαστική απόφαση είτε από επιλογή, η γυναίκα σχεδόν πάντα ευνοείται όσον αφορά την επιμέλεια του παιδιού.

Για αυτό παλεύουν πολλοί άντρες και έχουν δημιουργηθεί οργανισμοί ώστε να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα γιατί όσο ικανή είναι μια μάνα να μεγαλώσει ένα παιδί, άλλο τόσο είναι και ο πατέρας.

 

 

 

Ενας πατέρας περιγράφει στο https://singleparent.gr/ την μουντή καθημερινότητά του από τότε που χώρισε με την σύζυγό του η οποία πήρε και την επιμέλεια του παιδιού τους.

Διαβάστε και εσείς το γράμμα που μας ράγισε την καρδιά.

«Ξυπνάω το πρωί… μόνος. Σηκώνομαι, βάζω καφέ στη καφετιέρα και ο γιός μου δεν είναι εκεί να πατήσει το κουμπί και να φωνάξει “Μπαμπά κοίτα, βγάζει καφέ”. Μπαίνω στο μπάνιο, πλένω το πρόσωπό μου και βάζω αφρό ξυρίσματος. Δεν υπάρχει καμία φωνή να μου πεί “Ωχ πώς είσαι έτσι μπαμπά; Χαχα!”. Τίποτα, σιωπή.

Η τηλεόραση δεν παίζει παιδικά, παίζει ειδήσεις. Πίνω καφέ βιαστικά, ντύνομαι και βγαίνω κρατώντας τον χαρτοφύλακα στο ένα χέρι. Το άλλο χέρι δεν κρατάει τη τσάντα του παιδικού σταθμού, είναι άδειο. Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Το καθισματάκι αυτοκινήτου άδειο κι αυτό, υπάρχει για να μου θυμίζει ότι είμαι μπαμπάς. Κολλάω στη Κηφισίας, μια κυρία στο διπλανό αυτοκίνητο μιλάει στη κόρη της από τον καθρέφτη, κάτι λένε και γελάνε. Το κοριτσάκι με κοιτάει και μου χαμογελάει. “Έχω κι εγώ ένα αγοράκι, 4 είναι”, θέλω να της πω αλλά δεν ακούγομαι. Χάθηκα στο πλήθος, είμαι ακόμη ένας μπαμπάς που χώρισε από το παιδί του.

Πηγαίνω στο γραφείο. Μήτινγκ, παρα-μήτινγκ, προθεσμίες, χαζολογήματα, τηλέφωνα που βαράνε, πελάτες που παραπονιούνται, καφέδες που γεμίζουν ο ένας μετά τον άλλον, γκρίνιες και πίεση. Έχει μεσημεριάσει, παίρνω τηλέφωνο τον γιό μου, βγαίνει η μαμά του. Ο μικρός δεν μπορεί να μου μιλήσει, κοιμάται λέει. Αλήθεια, ψέματα, ποιος ξέρει; Πάει απόγευμα, παίρνω ξανά τηλέφωνο. “Έλα μπαμπά τι κάνεις;” με ρωτάει. “Τι έκανες σήμερα;” του λέω. “Σήμερα πήγαμε με τη μαμά στα μπαλάκια (στον παιδότοπο εννοεί)”. “Ωωω τι ωραία! Και για πες, σου άρεσε;” “Ναι μπαμπά ωραία ήταν. Εσύ μπαμπά θα έρθεις;” “Θα έρθω… το άλλο Σαββατοκύριακο” του λέω. “Τώρα να έρθεις, τώρα”, λέει και κλαίει. Με κάνει κομμάτια και κλείνω βιαστικά. Δεν μπορώ να δουλέψω. Μόλις σχόλασα. Σαν υπάλληλος, σαν πατέρας, σαν άνθρωπος.

Γυρίζω σπίτι. Τα αμαξάκια του γιού μου είναι στη θέση τους, το ίδιο κι οι ζωγραφιές του. Βάζω τη κατσαρόλα στο μάτι αλλά θυμάμαι ότι δεν θα πάρω τον μικρό σήμερα και δεν έχει νόημα να μαγειρέψω. Σβήνω το μάτι και παραγγέλνω σουβλάκια. Ανοίγω τη τηλεόραση και αλλάζω κανάλια. Βάζω Nickelodeon να παίζει κινούμενα σχέδια. Δεν θέλω να δω ειδήσεις, τσακωμούς, Champions League, θέλω να δω κινούμενα σχέδια όπως κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Έρχονται τα σουβλάκια, τρώω και κοιτάω τον τοίχο. Με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.

Πετάγομαι στις έντεκα το βράδυ, η τηλεόραση παίζει ακόμη. “Γάλα μπαμπά, νυστάζω”, θα μου έλεγε. Αλλά δεν μου λέει, μάλλον κοιμάται τώρα. Να πάρω τηλέφωνο άραγε ή θα ενοχληθεί η μαμά του; Παίρνω τηλέφωνο, το κινητό της είναι κλειστό. Ανυπομονώ να μεγαλώσει, να έχει δικό του τηλέφωνο για να τον βρίσκω όποτε θέλω, να του μιλάω όποτε θέλω, να του λέω όποτε θέλω πόσο τον αγαπώ και πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ. Μέχρι τότε αποφασίζει άλλος για μένα κι εγώ απλά ακολουθώ γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, παρά μόνο να μου λείπει. Σέρνομαι μέχρι τη κρεβατοκάμαρα, μια ίδια μέρα με περιμένει αύριο και μεθαύριο ώσπου να έρθει το άλλο Σαββατοκύριακο και να αλλάξει πάλι η ζωή μου. Έστω και για λίγο».

Αφιερωμένο στις μόνες μαμάδες που γκρινιάζουν ότι τρέχουν απ’ το πρωί ως το βράδυ και δεν τα προλαβαίνουν όλα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό από το να ξυπνάς κάθε μέρα και να κάνεις πράγματα μόνο για σένα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ψυχοφθόρο, από το να ξέρεις ότι κάπου, κάπως, ο άλλος γονιός γεμίζει κάθε μέρα του, με αυτό που λείπει συνέχεια απ’ τη δική σου!
Εαν σας άρεσε κοινοποιήστε το με το μαγικο κουμπάκι του facebook κάτω από την ανάρτηση

 

Για να μην χανετε αναρτηση μας πατηστε ΕΔΩ και ελάτε στην πιο ομορφη παρέα!