Είμαι 32 ετών. Να γιατί μου αρέσει να ζω στην Ελλάδα της κρίσης

daddy cool team

Τα τελευταία χρόνια έχουν γραφτεί εκπληκτικά κείμενα από ανθρώπους που αποφάσισαν να φύγουν από την Ελλάδα και να αναζητήσουν την τύχη τους και μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό. Εύχομαι ολόψυχα σε όλα αυτά τα παιδιά να βρουν πραγματικά αυτό που αναζητούν. Είναι υποχρέωσή μας να αναζητήσουμε το καλύτερο δυνατό μέλλον και να προσπαθήσουμε να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας. Και αν πιστεύουμε ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα σε έναν άλλο τόπο, αξίζει να τα παρατήσουμε όλα και να φύγουμε!

Ενώ όμως κάποιοι επέλεξαν να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού, κάποιοι άλλοι, όπως εγώ, παραμείναμε στην Ελλάδα και προσπαθούμε να εκπληρώσουμε τα δικά μας όνειρά στις γνωστές συνθήκες. Εμείς που παραμείναμε δεν είμαστε καλύτεροι από αυτούς που έφυγαν. Όλοι κάναμε τις επιλογές μας και να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας κρίνει για αυτές, ούτε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να απολογούμαστε για τις δικές μας αποφάσεις.

Θα ήθελα όμως να γράψω, σε πείσμα των καιρών, γιατί μου αρέσει να ζω σε αυτή τη χώρα, αυτή τη χρονική περίοδο. Δεν είναι όλα όσα θα γράψω ευχάριστα αλλά τελικά ολα είναι μάθημα. Οπότε, υπό αυτό το πρίσμα, νιώθω ότι η ζωή μου στην Ελλάδα της κρίσης, μου έχει προσφέρει πάρα πολλά μαθήματα είτε με τον καλό είτε με τον κακό τρόπο.

Ό,τι ήταν προβληματικό βγήκε στην επιφάνεια

Αριστερά, Δεξιά, Εργοδότες, Υπάλληλοι, Άνεργοι, Αυτοαπασχολούμενοι, όλοι δείξαμε κάτι… ότι ζούμε αυτό που μας αξίζει. Δεξιά που καταστρέφει τις επιχειρήσεις, Αριστερά που υπογράφει μνημόνια, εργοδότες που εκμεταλλεύονται την κρίση και μειώνουν τους μισθούς χωρίς να έχουν πρόβλημα, άνεργοι που βολεύονται στην ταμπέλα της κρίσης, υπάλληλοι που αλληλοκατηγορούνται ότι ο ένας παίρνει περισσότερα από τον άλλον, φασίστες που φωνάζουν ότι για όλα φταίνε οι πρόσφυγες, ακροαριστεροί που φωνάζουν ότι για όλα φταίει το κεφάλαιο. Είναι πραγματικά εκπληκτικό, να βλέπεις έναν λαό να κατηγορεί ο ένας τον άλλον. Και όμως, η κρίση, το μόνο που έκανε είναι να αναδείξει ό,τι είχαμε μέσα μας. Σε αυτή την κρίση ειλικρίνειας λοιπόν βλέπεις τα εσώψυχα του καθενός…

Ό,τι ήταν φωτεινό βγήκε επίσης στην επιφάνεια

Άνθρωποι που παίρνουν μια κατσαρόλα και βγαίνουν στο δρόμο να μαγειρέψουν για άλλους. Αλληλέγγυες οργανώσεις που γεννιούνται από ανθρώπους που ποτέ πριν δεν είχαν βοηθήσει έναν άνθρωπο. Φουρνάρηδες που δίνουν το ψωμί τους σε πρόσφυγες εν μέσω κρίσης. Ένας λαός που ενώ υποφέρει και λυγίζει και ακούει διαρκώς φοβικές ειδήσεις εναντίον κάθε ξένου, ανοίγει τα σπίτια του, προσφέρει το φαγητό του, επιλέγει να αντισταθεί στο φόβο.

Η περηφάνεια χάθηκε

Κάποτε, πριν λίγα χρόνια, οι άνθρωποι ήμασταν περήφανοι. Κάποιες φορές περισσότερο από ότι μας άρμοζε. Σήμερα, το δεν έχω λεφτά, δεν έχω μία κ.λ.π. έχει γίνει σημαία. Το λέμε και το ξαναλέμε, λες και ο άλλος ζει σε άλλη χώρα σε άλλο τόπο, σε άλλον χρόνο. Βουτήξαμε στην κακομοιριά και τη μοιράζουμε απλόχερα και αισθανόμαστε μια χαρά ζεστά σε αυτή…. Γιατί; Γιατί δεν έχουμε να αποδείξουμε σε κανέναν τίποτα.

Το όνειρο όμως δεν σταμάτησε

Ακόμα όμως και σε αυτή την κατάσταση, βλέπεις νέους και νέες να έχουν όνειρα. Μαθήματα αυτοβελτίωσης λαμβάνουν χώρα, άνθρωποι αγοράζουν βιβλία, πηγαίνουν σε επιμορφωτικά σεμινάρια, κάνουν σχέδια για το μέλλον, διατηρούν μια θετική στάση στα πράγματα, κάνουν την αυτοκριτική τους, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, παλεύουν για το περιβάλλον, για τα δικαιώματα του ανθρώπου και των ζώων.

Φάνηκε ότι δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο

Η γενιά μου δεν είχε ζήσει πόλεμο, φτώχια (όπως των παλαιότερων), κακουχίες. Οι γονείς μας, στην προσπάθειά τους να μας προστατεύσουν φρόντισαν να ξεχάσουμε το πρόσφατο παρελθόν μας και ξαφνικά θεωρήσαμε δεδομένα πολλά πράγματα. Γίναμε υπέρβαροι, ξοδέψαμε αλόγιστα και πάψαμε να εκτιμούμε. Και ξαφνικά, μια μέρα, συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να πάρουμε πάνω από 60€ από ένα ATM. Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο σε αυτή τη ζωή… ούτε τα χρήματα, ούτε τα συναισθήματα… ούτε τους ανθρώπους.

Εξασκείται η μαθηματική πλευρά του μυαλού μας

Το να καταφέρεις να ζεις αλλά να πίνεις και έναν καφέ έξω, χρειάζεται να κάνεις δύσκολες εξισώσεις για να μπορείς να το καταφέρεις. Αν θέλεις δε να γίνεις και πλούσιος και επιτυχημένος, τότε πρέπει να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει στο φουλ και να είσαι και Χουντίνι, ζώντας σε ένα κράτος που μισεί την ευημερία. Δεν ξέρω κάποιον να τα κατάφερε, αλλά σίγουρα κάποιοι θα το καταφέρουν. Πάντα κάποιοι τα καταφέρνουν. Και θα χαρώ πολύ να διδαχτώ από αυτούς.

Μαθαίνουμε πώς είναι να ζεις στο εδώ και τώρα

Σε ένα περιβάλλον όπου δεν ξέρεις αν η περιουσία σου θα χαθεί (ευτυχώς δεν είχα τέτοιες ανησυχίες), όπου κερδίζει το ΟΧΙ και επιβάλλεται το Μάλιστα, όπου δεν ξέρεις πόσους φόρους, τι εισφορές και αν θα έχεις να πληρώσεις το οτιδήποτε… έχεις δύο και μόνο επιλογές. Η να αρρωστήσεις όπως πολύς κόσμος ή να μάθεις την περιβόητη φράση του Έκχαρτ Τόλε «Να ζεις στο Τώρα». Και αυτό το «Να ζεις στο Τώρα», πραγματικά έχει πολύ δύναμη.

Παρόλα αυτά μου αρέσει να ζω στην Ελλάδα της κρίσης

Μου αρέσει να ζω στην Ελλάδα της Κρίσης γιατί βλέπω την αλήθεια του ανθρώπου. Βλέπω τους σκάρτους και τους αυθεντικούς, τους πολεμιστές και τους φυγόπονους, βλέπω το καλό και το κακό δίχως προσωπεία, δίχως προσποίηση, δίχως δήθεν. Βλέπω την απομυθοποίηση των ιδανικών και των ιδεολογιών, τη γυμνή αλήθεια. Μου αρέσει να ζω στην Ελλάδα της κρίσης γιατί βλέπω τον πραγματικό μου εαυτό, δίχως βολέματα, δίχως τρόπους διαφυγής, δίχως διεξόδους, χωρίς δικαιολογίες. Βλέπω πως η μόνη επιλογή μας είναι να καταπιούμε αυτό το σκοτάδι και να το κάνουμε φως. Ίσως έτσι η γενιά μας να μην μείνει στην ιστορία με το απεχθές όνομα της γενιάς των 500 ή 600 ευρώ. Αλλά η γενιά που άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Και κακά τα ψέματα, το βάρος, το θάρρος και η ευκαιρία ανήκει στους σημερινούς τριαντάρηδες και σαραντάρηδες. Και παρόλες τις δυσκολίες και το απρόβλεπτο της εποχής, αν μπορούσα να επιλέξω θα επέλεγα ξανά, ακόμα πιο συνειδητά, ακόμα πιο αληθινά, ακόμα πιο εγκάρδια, να ζήσω εδώ, σε αυτή τη χώρα, αυτή την εποχή!

Πέτρος Ν.