Ένα γράμμα στους γονείς του συζύγου μου που αδιαφορούν πλήρως για τα εγγόνια τους

daddy cool team

Κι ενώ πολλές μητέρες μπορεί να θεωρούν παρεμβατικούς τους γονείς του συντρόφου τους (ή και τους δικούς τους) και να προσπαθούν να τους κρατήσουν αποστάσεις, μια γυναίκα εξομολογείται στη Guardian την ιστορία και το παράπονο της για την ακριβώς αντίθετη στάση τους.

Μιλάει για την απουσία, την έλλειψη ενδιαφέροντος και τις αποστάσεις που κρατούν οι γονείς του συζύγου της απέναντι σε εκείνη και την οικογένεια της, χωρίς όμως να έχει συμβεί κάτι συγκεκριμένο που τους απομάκρυνε.

Αυτό είναι το γεμάτο απόγνωση «γιατί;» μιας μητέρας που ανησυχεί ότι τα παιδιά της μεγαλώνουν χωρίς αναμνήσεις από δύο πρόσωπα που παίζουν και αυτά σημαντικό ρόλο στη συνειδησιακή μας διαμόρφωση, τον παππού και τη γιαγιά.

«Ποτέ δεν έχετε κάνει κάτι κακό ή παρεμβατικό. Αυτό που με εξοργίζει είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος ενώ έχετε μόνο 2 εγγόνια (και, εκ των πραγμάτων, δεν θα αποκτήσετε άλλα).

Όταν ήμουν έγκυος στο πρώτο παιδί του γιού σας, φαινόσασταν ενθουσιασμένοι με το γεγονός ότι επιτέλους θα γινόσασταν παππούδες.

Αν και ποτέ δεν ήσασταν ιδιαίτερα ένθερμοι μαζί μου, σε καμία περίπτωση δεν ένιωθα ότι αυτό μπορεί να ήταν ένδειξη ότι δεν ήσασταν ευχαριστημένοι με την επιλογή συντρόφου του γιου σας. Δικαιολογούσα την «κρατάω αποστάσεις» στάση σας στο γεγονός ότι είστε ούτως ή άλλως πιο ψυχροί σαν άνθρωποι, κάπως συντηρητικοί με τις δικές απόψεις για το πως πρέπει να είναι η ζωή. Το να εκδηλώνει κάποιος τα συναισθήματα του είναι σημάδι αδυναμίας για εσάς- ή απλώς κάτι που σας κάνει να αισθάνεστε άβολα.

Παρόλα αυτά, υπέθετα ότι θα μοιάζατε όπως όλοι οι παππούδες. ότι θα ήσασταν δοτικοί με τα εγγόνια σας, όπως ήταν και οι δικοί μου. Έκανα λάθος.

Στην αρχή, δείχνατε περισσότερο ενθουσιασμό και κάνατε κάποιες προσπάθειες να επικοινωνήσετε και να περάσετε χρόνο με τα παιδιά. Σιγά σιγά όμως αυτή η διάθεση εξασθένησε και σταδιακά αρχίσατε να δείχνετε όλο και λιγότερο ενδιαφέρον. Ένα σαββατοκύριακο σας ζητήσαμε να τα προσέχετε ώστε να μπορέσουμε να λείψουμε. Όταν επιστρέψαμε, η στάση σας έδειχνε πρόδηλα ότι δεν είχατε ευχαριστηθεί ούτε λίγο τον χρόνο μαζί τους. Το μόνο που δείχνατε ήταν ότι όλο το σαββατοκύριακο πέρασε σαν αγγαρεία και φαινόσασταν ανακουφισμένοι που τελείωσε.

Μετά από αυτό δεν σας ξαναζητήσαμε να τα κρατήσετε.

Λέτε ότι μένετε πολύ μακριά για να μας επισκέπτεστε, αλλά αυτό δε βλέπω να στέκεται εμπόδιο όταν η κόρη σας, η οποία μένει πολύ κοντά μας, σάς ζητάει να προσέξετε τα κατοικίδια της και πηγαίνετε με χαρά. Ακόμα και όταν την επισκέπτεστε, αποφεύγετε να έρθετε να μας δείτε. Και αν τελικά έρθετε έχετε πάντα μια δικαιολογία ότι δεν μπορείτε να καθίσετε πολλή ώρα ενώ μετά από μισή ώρα φαίνεστε η απόγνωση στο πρόσωπό σας. Γενικά προσπαθείτε με νύχια και με δόντια να μη μαθαίνουμε ότι έρχεστε προς τη γειτονιά μας και είναι πάντα είναι τόσο εκνευριστικό όταν, τελικά, μαθαίνουμε ότι ήρθατε, αλλά δεν πήρατε ούτε ένα τηλέφωνο.

Μου ραγίζει την καρδιά να βλέπω τα παιδιά μου να προσπαθούν να σας τραβήξουν την προσοχή την οποία εσείς δεν επιζητάτε ούτε στο ελάχιστο. Κάθομαι και σας κοιτάω απογοητευμένη να γνέφετε καταφατικά χωρίς να ενδιαφέρεστε πραγματικά, όσο εκείνα σας πλυμμηρίζουν με ιστορίες για το πως πέρασαν και τι έκαναν στο σχολείο. Αργά ή γρήγορα καταλαβαίνουν ότι δεν ενδιαφέρεστε και αρχίζουν να κάνουν φασαρία, αλλά στο δικό σας κόσμο τα παιδιά πρέπει απλώς να κάθονται ήσυχα και να μιλάνε μόνο όταν τους απευθύνουν το λόγο.

Έχω προσπαθήσει να σας ενθαρρύνω να κάνετε πράγματα μαζί τους ώστε να τα γνωρίσετε καλύτερα. Σας έχω προτείνει από το να πάτε μαζί τους μια βόλτα στο πάρκο μέχρι να επισκεφτείτε ένα μουσείο. Κάτι τέλος πάντων αντί να κάθεστε στον καναπέ για μια ώρα μαζί τους. Δεν έχετε πει ούτε μια φορά «ναι», πάντα αρνείστε ευγενικά.

Θα μπορούσατε να τους δείξετε τόσα πολλά, έχετε τόσες γνώσεις και ικανότητες που μπορείτε να τους μεταδώσετε, τόσες ιστορίες που θα καθόντουσαν να ακούσουν με χαρά.

Μερικές φορές σκέφτομαι τις στιγμές που πέρασα εγώ με τους παππούδες μου και μου φαίνεται περίεργο που τα δικά μου παιδιά δε θα έχουν παρόμοιες αναμνήσεις. Αναρωτιέμαι αν θα συνειδητοποιήσετε ποτέ πόσο θα μπορούσατε να εμπλουτίσετε τη ζωή σας μαζί τους. Θα μετανιώσετε ποτέ που δεν έχετε καμία σχεδόν ανάμειξη στη ζωή τους; Θα καταλάβετε ποτέ πόσο υπέροχοι άνθρωποι γίνονται;

Πόσες φορές έχω προσπαθήσει να μαζέψω το κουράγιο μου και και να σας τα πω όλα αυτά ευθέως, αλλά, για την ώρα, κατάφερα να το κάνω μέσα από αυτό το γράμμα».