Η εξομολόγηση της Μαρίας: Οι Έλληνες δεν είστε φιλόξενος λαός.

Νατάσα Δεμέστιχα

Με λένε Μαρία και η καταγωγή μου είναι από την Αλβανία. Στην
Ελλάδα ήρθα στα 2 μου.
Σήμερα δεν ντρέπομαι που το λέω, αλλά κάποτε όταν το έλεγα όλα γύρω μου
γκρεμίζονταν.

Είμαι 27 χρονών, μαμά ενός
αγγέλου και παντρεμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο, Ελληνικής καταγωγής.

Εδώ και λίγο καιρό είμαι πολύ εκνευρισμένη με όλα αυτά που
γίνονται τριγύρω μου και με όλους αυτούς τους δήθεν θυμωμένους. Η υπόθεση του
Βαγγέλη, της μαθήτριας που μαχαίρωσε τις συμμαθήτριές της και άλλα τέτοιου
είδους περιστατικά, έκαναν όλους αυτούς που κάποτε με χτυπούσαν και με έβριζαν
για την καταγωγή και τα γυαλιά μου, να κατεβαίνουν σε πορείες κατά του bulling και να γράφουν status στο
facebook κατά του
ρατσισμού. Νέα μόδα ο όρος bulling.
Παλιά μόδα το να αλλάζεις απόψεις στη στιγμή για να χωθείς και να αρμόζεις στο
σύνολο.

Όλα ξεκίνησαν από το δημοτικό.. Ακόμη και εκεί που τα
παιδιά είναι μικρά και θα έπρεπε και αθώα, είναι αρκετά καλά δασκαλεμένα από το
σπίτι τους για να μην παίζουν με το Αλβανάκι. Πάντα καθόμουν μόνη μου στο
θρανίο, κανένα παιδί δεν καταδεχόταν να κάτσει  με εμένα. Ακόμη και οι καθηγητές αντί να
προσπαθήσουν να με κάνουν να αισθάνομαι πιο όμορφα και να συμμορφώσουν αυτά τα
τέρατα, το μόνο που έκαναν ήταν με κοιτούν με οίκτο. Θυμάμαι είχα κάνει μια
φίλη την Έλενα, και είχε έρθει για λίγο καιρό να καθίσει μαζί μου μέχρι που
κατάλαβε πως κανένας δεν της μιλούσε και δεν της έκανε παρέα και ξέκοψε και

αυτή! Τόσο απλά!
Στο γυμνάσιο τα πράγματα αγρίεψαν.. Ήμουν το κορίτσι της φάπας. Το κορίτσι από την
Αλβανία που αντί για καλημέρα άκουγε ‘’βρωμιάρα Αλβανίδα’’ ‘’φύγε από τη χώρα μας
βρωμιάρα ’’και άλλα τέτοια. Δεν πείραξα
ποτέ κανένα γιατί δεν τολμούσα. Πάντα έβρισκαν έναν τρόπο στη γυμναστική πχ να μου
φέρουν την μπάλα στο κεφάλι, να με ρίξουν κάτω, όταν σηκωνόμουν στον πινάκα να
με πατάνε χαρτιά και όταν σχολούσαμε να μου κλωτσάνε την τσάντα ενώ περπατούσα..

καμιά
φορά με έβρισκαν οι κλωτσιές και στα πόδια μου… Το να πονάω τους έδινε ευχαρίστηση.

Μια φίλη κατάφερα να κάνω και αυτή ήταν στη δευτέρα λυκείου. Μια φίλη που την
έχω ακόμη και σήμερα! Πάντα με στήριζε και εναντιωνόταν σε αυτούς που μου
έκαναν τα παιδικά μου χρόνια μαρτύριο..
Για αυτό λοιπόν λυπάμαι που θα το πω, αλλά οι
Έλληνες όχι δεν είναι φιλόξενος λαός.
Εγώ ένιωθα και ακόμη νιώθω παράσιτο στη χώρα σας. Σε μια χώρα που οι Αλβανοί,
οι Βούλγαροι, οι Ρώσοι είναι τα αποβράσματα και οι Αμερικάνοι, οι Άγγλοι, οι
Γάλλοι και οι Ιταλοί τα πρότυπα. Δουλεύουμε τη γη σας για ένα κομμάτι ψωμί και
10 ευρώ μεροκάματο από το πρωί ως το βράδυ και το μόνο που λέτε είναι πως τόσα μας
αξίζουν και πολλά είναι και αυτά.

Γιατί Έλληνα, τι λιγότερο έχω εγώ από εσένα;
Ο άντρας μου συμφωνεί με τις απόψεις μου και ξέρει πως ο λαός σας Παει με την μόδα, όπως και τώρα με τον Βαγγέλη και το Bulling.
Βρίζετε μια παρέα αγοριών που έκαναν τα ίδια με εσάς.
Είμαι μια Αλβανίδα γυναίκα που έχω ίσα δικαιώματα ως άνθρωπος και με εσάς.

Άργησα μα το κατάλαβα.
Πλέον είμαι πωλήτρια σε μεγάλη αλυσίδα ρούχων και ο άντρας μου είναι νοσηλευτής.
Η οικογένειά του, δεν χώνεψε ποτέ πως παντρεύτηκε μια Αλβανίδα.

Για αυτό να ξέρετε πως γελάω με τον και καλά επαναστατικό σας χαρακτήρα.
Πως η κακία σας είναι πολύ μεγάλη και πως εύχομαι να μπορέσω κάποια στιγμή να
φύγω από μια χώρα που ο γιος μου θα είναι πάντα ο γιος της Αλβανίδας.

Stay…tuned…Γραφτείτε
στη σελίδα μας στο Facebook για να ενημερώνεστε για νέες δημοσιεύσεις
γιατί δεν τελειωσαμε εδώ!

Πατηστε ΕΔΩ και ελατε στην πιο ομορφη παρεα με συνταγες και κατασκευες
για παιδια

• Real Stories
• αληθινη ιστορια
• εξομολογηση