Πόσοι από σας έχουν δώσει χίλια πράγματα σε κάποιους ανθρώπους και έχουν πάρει πίσω τον εαυτό τους κομματιασμένο; Προσπαθείτε να προσφέρετε ότι μπορείτε, και να χαρίσετε απλόχερα κάθε κομμάτι του εαυτού σας σε εκείνους που πιστεύετε ότι αξίζουν και τελικά απλά να “ρουφάνε” από σας κάθε τι καλό, ή απλά αυτό που θέλουν και χρειάζονται.
Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο δούναι, ούτε μόνο λαβείν. Η ψυχή μας δεν είναι παιχνίδι να την παίρνει ο οποιοσδήποτε να παίζει όσο επιθυμεί και μετά να την πετάει σε μία άκρη. Είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε και οφείλουμε να την προστατεύσουμε. Και το παρακάτω γράμμα από το loveletters.gr, θα σας κάνει να το καταλάβετε μέσα από μία μοναδική εξομολόγηση.
Γράφει η Στέλλα Σαλέπη
Έρχονται στιγμές στη ζωή σου που κάνεις τον απολογισμό σου.
Έρχονται άνθρωποι στη ζωή σου που κάνεις τον απολογισμό σου.
Έρχονται συναισθήματα για τα οποία πάλι κάνεις τον απολογισμό σου.
Καταλήγεις ξανά και ξανά στο ίδιο αποτέλεσμα.
Αλήθεια τι είναι ηθική ικανοποίηση; Γνωρίζεις;
Είναι το να δίνεις σε κάποιον όλο σου το είναι χωρίς αντάλλαγμα ή με αντάλλαγμα;
Πολλές φορές σου έχω μιλήσει για τους ανθρώπους. Είναι υποκείμενα που άθελα τους ζητούν αντάλλαγμα για το καθετί που σου προσφέρουν.
Μα εγώ ήμουν ένας άνθρωπος που δεν σου ζήτησα το παραμικρό, παρά μόνο εκτίμηση για ότι έχεις λάβει. Μια εκτίμηση έστω και φθηνή των πραγμάτων που έχεις λάβει.
Και το ζητούσα γιατί ξεχώρισες από τους ανθρώπους που είχα στην ζωή μου.. Αυτούς που σε αδειάζουν χωρίς αφορμή.
Μα τελικά δεν διέφερες. Με άδειαζες για να γεμίσει η ψυχή σου.
Με άδειαζες κάθε φορά που έπαιρνες αυτό που ήθελες.
Με άδειαζες όταν πια δεν είχες καμία υποχρέωση στο πρόσωπο μου.
Με άδειαζες όταν ήξερες πως όταν μου ζητήσεις κάτι θα το έχεις.
Με άδειαζες κάθε φορά που νόμιζες ότι ήσουν ολοκληρωμένος άνθρωπος ενώ παρέμενες μισός.
Παρέμενες μισός, γιατί ποτέ κανένας δεν συμπλήρωσε το παζλ που σου λείπει.
Αναρωτήθηκες ποτέ τους λόγους για τους οποίους σε ξεχώρισα; Αναρωτήθηκα πάντως τον λόγο που με άδειασες για χιλιοστή φορά.
Αλλά η ψυχή του ανθρώπου φίλε μου δεν είναι κουτί που μοιράζει συγχωροχάρτια. Έρχεται η στιγμή που βάζει τέλος.
Τέλος σε κάθε πόνο. Σε κάθε αχαριστία σε κάθε αμέλεια.
Η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι παιδική χαρά για να παίζεις όποτε εσύ θέλεις.
Η ψυχή του ανθρώπου χαρακτηρίζεται από ήθος και αξιοπρέπεια κάτι το οποίο ξεχνάς.
Ξεχνάς ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ξεχνάς πως αυτόν που σκοτώνεις όταν σηκωθεί τότε θα καταλάβεις την αξία του.
Τότε θα καταλάβεις πώς το λαβωμένο ξωτικό πλέον έχει γεμίσει την ψυχή του με ηρεμία.
Και όταν σηκωθεί δεν θα σε εκδικηθεί. Η εκδίκηση σχετίζεται με ανθρώπους που δεν έχουν επίγνωση της αξίας τους. Δεν χρειάζονται μοιρολόγια.
Δεν είναι απαραίτητο να κάνεις στον άνθρωπο σου αυτά που σου έκανε. Δεν γίνεσαι καλύτερος αλλά χειρότερος από αυτόν.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξαναβρείς τον εαυτό σου. Να αναγνωρίσεις την αξία σου, την ηθική σου, τον αυτοσεβασμό σου και την αξιοπρέπεια σου.
Να γεμίσεις την ζωή σου μόνο με ανθρώπους που καταλαβαίνουν την αξία σου και δεν χρειάζεται να τους το αποδεικνύεις.
Να γεμίσεις την ψυχή σου με χρώμα. Μόνο τότε θα έχεις ηθική ικανοποίηση.
