Κυρά μου, δεν έχω υποχρέωση να προσέχω τα παιδιά σου!

Νατάσα Δεμέστιχα

Οκ, το παραδέχομαι, είμαι υπερβολικά ευγενική ακόμη και σε άτομα που δεν πρέπει. Είναι έμφυτο, δεν μπορώ εύκολα να ανοίξω το στόμα μου και να πω όλα όσα θέλω. Δεν μου αρέσουν οι εντάσεις ειδικότερα μπροστά σε παιδιά. Και κάπου εδώ την πατάω.

Τι εννοώ;;;

Όλες έχουμε πάει για ένα καφεδάκι σε παιδότοπο, όλες έχουμε πάει σε παιδικά πάρτι, όλες έχουμε πάει θάλασσα με τα παιδιά μας, όλες μας τέλος πάντων έχουμε πάει σε μέρη που υπάρχουν παιδιά και γονείς.
Σε αυτά τα μέρη, υπάρχουν 3 τύποι μαμάδων:

1, υπερπροστατευτική
2, φυσιολογική
3, στην κοσμάρα της

Την υπερπροστατευτική μαμά, την καταλαβαίνω μιας και δεν μπορώ να πω, πως εγώ δεν είμαι λίγο υπερβολική, στην προστασία του γιου μου. Την φυσιολογική μαμά ώρες ώρες την ζηλεύω που μπορεί να είναι χαλαρή σε ότι προκύψει αλλά και πάντα δίπλα στα παιδιά της χωρίς φωνές, χωρίς πανικούς χωρίς τίποτα! Με τις μαμάδες όμως, που είναι στην κοσμάρα τους πραγματικά έχω μεγάλο θέμα, όπως θεωρώ και οι περισσότερες από εμάς.

Τα παιδιά μας είναι δική μας ευθύνη και κανενός άλλου. Οφείλουμε να τα προσέχουμε πάντα και παντού.

Δεν μπορώ εγώ, κυρά μου, να προσέχω το δικό σου παιδί ενώ εσύ λιάζεσαι στην ξαπλώστρα πίνοντας την μπυρίτσα σου. Πίστεψέ με και εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να το κάνω αλλά δεν μπορώ μιας και έχω τα μάτια μου 14 στο παιδί μου και στο παιδί ΣΟΥ, που ήρθε 4-5 ξαπλώστρες μακριά από τη δική σας, για να παίξει μαζί με το παιδί μου χωρίς εσύ να έρθεις καν να πεις ένα «Γειά! είμαι η μαμά του τάδε και καθόμαστε εκεί, μπορεί το παιδί μου να καθίσει εδώ να παίξει μαζί με το παιδί σου;»
Παρατήρησα λοιπόν, καθώς τα 3χρονα παιδιά μας έπαιζαν, εσύ γύρισες μπρούμυτα για να πάρεις χρωματάκι και από πίσω καθώς ο άντρας σου χαλάρωνε στο κινητό του.
Θεωρείς λοιπόν, πως εφόσον τα παιδιά μας παίζουν μπροστά από τη δική μου ξαπλώστρα είναι υποχρέωσή μου να τα προσέχω;

Ε λοιπόν όχι! δεν είναι δική μου υποχρέωση-ευθύνη ούτε στον παιδότοπο, ούτε στο πάρκο, ούτε στα πάρτι, ούτε στη θάλασσα, ούτε ΠΟΥΘΕΝΑ.

Επειδή δεν μιλάω, δεν σημαίνει πως με ευχαριστεί αυτό. Να τρέχω πίσω από το παιδί μου για τις δραστηριότητες που θέλουμε να κάνουμε πχ στο πάρκο και να μην μπορούμε γιατί έπιασα τελευταία στιγμή το δικό σου που πήγε να πηδήξει από την τσουλήθρα. (ωωω ναι! μου έτυχε αυτό πρόσφατα στο πάρκο με ένα 2χρονο κοριτσάκι. Δεν θέλω ούτε να φανταστώ πόσο θα χτυπούσε το καημένο από την πτώση σχεδόν 2 μέτρων, καθώς η μαμά του κακάριζε με άλλες μαμάδες χωρίς καν να έχει δει το συμβάν.)

Όλες μας ξέρουμε τους κινδύνους που υπάρχουν σε αυτά τα μέρη. Πως λοιπόν, μερικές είναι στον κόσμο τους, όσο τα 2χρονα-3χρονα παιδιά τους δεν βρίσκονται στο οπτικό τους πεδίο όντας 50 μέτρα μακριά;

Ε λοιπόν κυρίες μου, είστε απαράδεκτες!

Καλός ο freddo espresso, καλή και η μπυρίτσα και το κουτσομπολιό αλλά μην ξεχνάτε πως υπεύθυνοι είμαστε μόνο για τα δικά μας παιδιά και όχι για τα δικά σας.

*Το άρθρο μου πρωτοδημοσιευτήκε στο προσώπικο μου mikromama.wordpress.com