Μετα την κηδεια του παιδιου μας εκεινος πηγε στην ερωμενη του

Η σπαρακτική εξομολόγηση μιας μάνας που έχασε το παιδί της…

Ήταν ένα κορίτσι με ξανθά μαλλιά. Μια νεράιδα, μια πριγκήπισσα, μια φεγγαρένια. Και τη χάσαμε. Στον ύπνο της, στα 11 της χρόνια.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν που νιώθεις όταν χάνεις το παιδί σου, δεν συγκρίνεται με κανέναν πόνο. Ξέρεις τι είναι να σηκώνεσαι το πρωί να φτιάξεις το γάλα του παιδιού σου και να το βρίσκεις παγωμένο στο κρεβάτι του; Να του φωνάζεις να σηκωθεί, να αστειεύεσαι μαζί του και εκείνο να έχει «φύγει»; Να γυρίζεις ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη σε ένα σπίτι που το μόνο που θυμίζει ότι είχες ένα παιδί, είναι τα πράγματα και οι φωτογραφίες του; Να νιώθεις γονιός χωρίς να είσαι;
Μετά το θάνατο της κόρης μου, όλα άλλαξαν. Μέσα μου και γύρω μου. Με τον άντρα μου πάμε ολοταχώς για διαζύγιο, διαλυόμαστε μέρα με τη μέρα. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο χαμό της μικρής ή ο χαμός της μικρής, ήταν η αφορμή. Τώρα τελευταία ανακάλυψα ότι ο άντρας μου έχει παράλληλη σχέση με μια συνάδελφό του. Και πρέπει να την είχε από πρίν πεθάνει το παιδί και δεν με νοιάζει αυτή τη στιγμή αλλά στ’ αλήθεια αναρωτιέμαι. Πόσο αναίσθητος πρέπει να είσαι, να χάνεις το παιδί σου και τη μέρα της κηδείας του να τρέχεις στη σχέση σου; Με την άλλη το έκανες το παιδί ή μαζί μου; Η ξένη χρειάζεται συμπαράσταση ή εγώ που το γέννησα και το μεγάλωσα; Έχουν περάσει όλο κι όλο 6 μήνες, δεν μπορεί να κρατηθεί ή τέλος πάντων να κάτσουμε να τα βάλουμε κάτω και να χωρίσουμε τους δρόμους μας;
Γιατί δεν το λήγεις εσύ; με ρωτάνε. Γιατί δεν έχω το κουράγιο για άλλη μια απώλεια στη ζωή μου έστω και τυπική. Δεν έχω το κουράγιο να πενθήσω για ένα πράγμα ακόμα, δεν έχω το κουράγιο να μείνω μόνη μου σε ένα σπίτι που μέχρι πρίν λίγους μήνες είχε μέσα του μια ολόκληρη οικογένεια. Δεν είμαι εγώ αυτή που οφείλω εξηγήσεις, δεν έχω εγώ τη παράλληλη σχέση, δεν οφείλω εγώ να είμαι ειλικρινής. Περιμένω από εκείνον να δω μέχρι που θα το φτάσει, μέχρι ποιο σημείο θα βάζει την εξωσυζυγική σχέση πάνω από το πένθος για το παιδί του. Ώσπου να εκραγώ και να φύγω εγώ. Έτσι έκανα πάντα, υπομονή μέχρι να φτάσουν τα πράγματα στα άκρα και να φύγω. Μόνο που τώρα ξέρω που θέλω να πάω.
Θέλω να πάω στο παιδί μου, αλλά δεν έχω τη δύναμη ούτε να αυτοκτονήσω. Ξυπνάω το πρωί φτιάχνω καφέ ανοίγω τη τηλεόραση, βάζω βιντεοκλίπ και στέκομαι εκεί με τσιγάρα και καφέδες μέχρι το ξημέρωμα να ακούω τη μουσική της κόρης μου, για να ξαναζήσω τότε που χόρευε μπροστά στη τηλεόραση και με τα γέλια της φώτιζε τη ζωή μου, φώτιζε το σπίτι μου. Βλέπω όσα έβλεπε και νιώθω ότι είναι κοντά μου. Για τον γάμο μου δεν με νοιάζει, πέθανε κι αυτός ίσως νωρίτερα κι από εκείνη….
Ελένη

via