Ακριβώς επτά χρόνια πριν. Δύο γυναίκες άγνωστες μεταξύ τους καθισμένες στο ίδιο παγκάκι μιας παιδικής χαράς.
Εγώ, με μια ζωντανή κούκλα δύο μηνών στο ένα χέρι κι ένα μπιμπερό με γάλα στο άλλο, εκείνη, με τη δική της κούκλα στο στήθος και μια «βέργα» στην παλάμη. Τη σηκώνει απαλά μαζί με το δεξί της φρύδι σε version επίπληξης κι ύστερα αρχίζει να την καρφώνει με μανία στο τρυφερό πεδίο της μητρικής μου υπόστασης: «Να σας ζήσει το κοριτσάκι. Να είναι πάντα γερό και δυνατό. Βέβαια αυτό που κάνετε είναι τραγικό λάθος. Είναι δυνατόν να μην την θηλάζετε; Δεν ξέρετε τι προβλήματα μπορεί να σας βγάλει στο μέλλον. Ο θηλασμός είναι μέσα στις βασικές υποχρεώσεις μιας μάνας. Αυτή τη στιγμή διαπράττετε αδίκημα, έγκλημα θα έλεγα! Για εσάς και τις όμοιές σας που δεν θηλάζετε τα παιδιά σας θα έπρεπε να υπάρχει νόμος που να σας τιμωρεί παραδειγματικά!».
Ήταν τόσο θυμωμένη που είχε μπλαβιάσει. Ήμουν τόσο απροετοίμαστη απέναντι στις μουτζαχεντίν του θηλασμού που δεν πρόλαβα να αρθρώσω λέξη.
Στην πορεία του χρόνου, τη θηλάζουσα μάνα της παιδικής χαράς με τις ενσωματωμένες γρίλιες στα μάτια και τη λαλιά της επίκρισης, τη συνάντησα πολλές φορές και σε αμέτρητες παραλλαγές: σε θέση δεινής αγωνίστριας στο Ζάππειο, σε πόζα εγχώριας σταρ στο κρεβάτι, σε πόστο εθελόντριας στο δρόμο, σε κατάσταση υστερίας, πρωταγωνίστρια πάντα σε μία κουβέντα με το ειδικό βάρος μιας κατουρημένης πάνας. Λες και οι υπόλοιπες δεν γνωρίζουμε τα οφέλη του θηλασμού, λες και σοκαριστήκαμε στη θέα του γυμνού τους στήθους, λες κι άλλη δουλειά δεν είχαμε από το να ασχολούμαστε με τις ρατσιστικές τους φαντασιώσεις και την αναγωγή του πιο φυσιολογικού πράγματος σε big deal. Δεν κάνατε και καμιά επανάσταση, κυρίες μου. Η μόνη διαφορά σας με τις γιαγιάδες μας είναι ότι δεν θηλάζετε σε χωράφια λόγω δουλειάς αλλά σε εμπορικά κέντρα λόγω «χαράς». Με γεια σας και με χαρά σας!
Δικαίωμά σας να θηλάζετε όπου και όποτε θέλετε. Αναφαίρετο και ακατάλυτο. Όπως και δικαίωμα των υπολοίπων να παθαίνουμε αναφυλαξία στο άκουσμα προτάσεων του στυλ «Τι, δεν θα θηλάσεις το παιδί; Έγκλημα! Δεν ξέρεις τι κακό μπορεί να του προκαλέσεις! Ανεπανόρθωτο! Θα σου φέρω να διαβάσεις βιβλία, να μάθεις!». Όχι. Δεν θέλουμε να μάθουμε. Για να μην θηλάσαμε κάποιο λόγο θα είχαμε. Ίσως να μην μπορούσαμε και ως εκ τούτου να μην θέλαμε να βιώσουμε ως άλλα θύματα του Γιόζεφ Μένγκελε την εμπειρία του μαρτυρικού θηλάστρου. Ίσως τα επιχειρήματα σας, ότι τα δικά μας παιδιά θα είναι πιο ασθενικά, πιο κοντά και πιο στραβά από τα δικά σας να μη μας πείθουν. Ίσως να γελάμε μέχρι δακρύων με τις θεωρίες σας περί «ελλιπούς συναισθηματικού δεσμού με το μωρό μας λόγω «σκόνης». Ίσως απλώς να μην πτοούμαστε από τις ηλίθιες μητρικές ενοχές που επιβάλλει η δική σας κοινωνία. Ίσως τέλος να βρίσκουμε το λιγότερο γελοίο το θέαμα μιας μάνας που «προτάσσει» τα γυμνά στήθη της σε ένα τετράχρονο και πεντάχρονο παιδί. Όλα «ίσως». Όλα, εκτός από την απόλυτη βεβαιότητα του ότι δεν αισθανθήκαμε ούτε ένα δευτερόλεπτο ανεπαρκείς μάνες επειδή δεν μπορέσαμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας το γάλα της φύσης.
Και κάτι τελευταίο: αυτό που μετράει δεν είναι ο τρόπος που ταΐζεις τα παιδιά σου. Αυτό που μετράει είναι να τα ταΐζεις. Ξέρετε, κάθε χρόνο σε ολόκληρο τον κόσμο πεθαίνουν από την πείνα εκατομμύρια παιδιά. Κάντε λοιπόν μια καμπάνια για τις μαμάδες αυτές που δεν έχουν καν την επιλογή του τι θα ταΐσουν τα μωρά τους κι αφήστε στην άκρη την εγωπάθεια του «πώς» και τα περήφανά σας στήθη…
Πηγή: protothema.gr
