Το να αγαπάς τα δένδρα, τα λουλούδια ή τα ζωάκια είναι εύκολο εφόσον είσαι άνθρωπος και μπορείς σε αυτά, να δεις την ομορφιά και την τελειότητα της Φύσης από την οποία προέρχεσαι και είσαι κι εσύ αναπόσπαστο κομμάτι της.
Το να αγαπάς τους θεούς σου είναι επίσης εύκολο, εφόσον είσαι άνθρωπος και σε έχουν διδάξει ότι κάποια μέρα, θα στεφανωθείς κι εσύ, με το ολόλαμπρο στεφάνι της θειότητας κι εκεί, θα είναι το τέλος του πόνου και της δυστυχίας σου.
Δείτε ακόμα: Ο αγαπημένος μας θείος εκτός από οικογένεια είναι και φίλος ταυτόχρονα
Το να αγαπάς όμως τους ανθρώπους που ανήκουν στο δικό σου είδος είναι η μεγαλύτερη πρόκλησή σου. Η μεγαλύτερη επιτυχία σου σαν άνθρωπος. Το υψηλότερο ιδανικό σου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι ίδιος με εσένα, για την ακρίβεια είναι ο ίδιος εσύ.
Κάθε ανθρώπινη πράξη, σκέψη, συναίσθημα, επιθυμία είναι δική σου. Δεν υπάρχει «εγώ και οι άλλοι», άνθρωπε εαυτέ μου. Δεν υπάρχει το «εμείς και εκείνοι». Υπάρχουμε «εγώ». Μόνο αυτό. Και για να με καταλάβω, μοιράζω τον εαυτό μου και παρατηρώντας τον, με καταλαβαίνω, βλέπω τι είναι αυτό που αποδέχομαι στον εαυτό μου και τι όχι.
Δείτε ακόμα :Αυτούς που αγαπήσαμε και «έφυγαν» από κοντά μας, δεν τους ξεχνάμε ποτέ
Και τότε, θυμώνω μαζί σου, άνθρωπε, γιατί μου δείχνεις το πόσο ατελής είμαι, πόσα πολλά έχω να διορθώσω μέσα μου, πόση προσπάθεια πρέπει να καταβάλω για να το κατορθώσω και θυμώνω, θυμώνω πολύ μαζί σου, γιατί με αναγκάζεις να δω τι συμβαίνει μέσα μου, να δω την αναστάτωση που έχω και ναι, συχνά πιστεύω πως μου την προκαλείς εσύ.
Και τότε, δυσκολεύομαι να σε αγαπώ, το αντίθετο μάλιστα! Όμως, όταν αποσύρομαι, σε εκείνο το εσωτερικό μέρος της μοναχικότητάς μου, εκεί όπου η πλάνη και το ηθελημένο ψέμα δεν έχουν θέση, τότε, αφήνω την ευγνωμοσύνη μου να σε λούσει και την αγάπη μου να σε αγκαλιάσει, γιατί χωρίς εσένα, δεν θα μπορούσα ποτέ μα ποτέ να με γνωρίσω.
Χάρη σε εσένα γνωστέ και άγνωστε συνάνθρωπε εαυτέ μου, μπορώ να προχωρώ και να εξελίσσομαι. Χάρη σε εσένα, μαθαίνω να αποδέχομαι και να αγαπώ ολοένα και περισσότερο τον εαυτό μου κι όσο με αγαπώ, ο κόσμος μου αλλάζει και βελτιώνεται και φωτίζεται.
Δείτε ακόμα: «Στην αγαπημένη μου κόρη»: Το ωραιότερο κείμενο που γράφτηκε ποτέ από μια μητέρα
Κι εκεί, σε εκείνο το εσωτερικό μέρος της μοναχικότητάς μου, γνωρίζω ότι μου αξίζει να αγαπώ.
