Η αγάπη είναι άφοβη. Δεν απειλεί καμία μορφή ζωής. Η αγάπη είναι φίλη με όλους. Είναι φυσική, θρέφει, υποστηρίζει και νοιάζεται για τους άλλους. Δεν πολεμά το φόβο, όπως ο ήλιος δεν πολεμά το σκοτάδι. Δεν γνωρίζει το φόβο. Όπου υπάρχει το ένα, δεν μπορεί να υπάρξει το άλλο.
Ο θυμός αποτρέπει την αγάπη και απομονώνει εκείνον που είναι θυμωμένος. Είναι μια συχνά επιτυχημένη προσπάθεια να διώξει κάποιος όσα στην πραγματικότητα επιθυμεί περισσότερο – τη συντροφικότητα και την κατανόηση. Είναι η άρνηση της ανθρωπιάς των άλλων, όπως επίσης είναι η άρνηση της δικής σου ανθρωπιάς.
Θυμός είναι η οδύνη του να πιστεύεις ότι δεν μπορείς να έχεις κατανόηση από τους άλλους και ότι δεν αξίζεις την κατανόησή τους. Είναι ένας τοίχος που σε χωρίζει από τους άλλους, τόσο αποτελεσματικός, που λες και είναι τσιμεντένιος, παχύς και πολύ ψηλός. Δεν μπορείς να περάσεις από μέσα, από κάτω ή πάνω του.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν τη σχέση ανάμεσα στο θυμό και το φόβο τους. Έχουν την εντύπωση ότι ο θυμός τους δίνει περισσότερο θάρρος. Αυτό συμβαίνει όταν ο θυμός είναι τόσο πιεστικός, που καταλήγει στη βία.
Ένα θυμωμένο άτομο μοιάζει να μη φοβάται καθόλου. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι τρομοκρατημένο. Δεν είναι το θάρρος εκείνο που το κάνει να επιτεθεί, είναι ο ανεξέλεγκτος τρόμος, όπως ο τρόμος του μικρού ζώου που μόλις βρεθεί στριμωγμένο και ανυπεράσπιστο, συρίζει, μουγκρίζει και επιτίθεται.
Ανάμεσα στον τρόμο και το θυμό βρίσκεται μια άλλη εμπειρία – ο πόνος. Με άλλα λόγια, κάτω από το θυμό κρύβεται πόνος, και κάτω από αυτόν τον πόνο κρύβεται φόβος. Δεν είναι δυνατόν να νιώσεις φόβο χωρίς πρώτα να νιώσεις πόνο. Αυτός ο πόνος μπορεί να προέρχεται από την απώλεια μιας δουλειάς, το θάνατο ενός παιδιού ή τη διάγνωση μίας ανίατης ασθένειας.
Ο πόνος που προκαλούν αυτές οι περιστάσεις είναι έντονος και μοιάζει πολύ με το άγγιγμα καυτού μετάλλου. Γι’ αυτό και είναι εύκολο να θυμώσεις παρά να αγγίξεις τον πόνο. Αυτό κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, όμως ο πόνος δεν φεύγει όταν θυμώνεις. Απλώς θάβεται.
Δείτε ακόμα: Όταν επιθυμούμε κάτι πολύ, ο εγκέφαλος το κάνει πραγματικότητα!
Όσο περισσότερο αρνείσαι τον πόνο, τόσο μεγαλύτερος και συχνότερος είναι ο θυμός που τον σκεπάζει. Ένα διαρκώς θυμωμένο άτομο νιώθει διαρκή πόνο. Ο θυμός είναι δυο φορές πιο επώδυνος. Η εμπειρία του πόνου είναι έτσι κι αλλιώς επώδυνη, αλλά ο πόνος που κρύβεται κάτω από το θυμό είναι ακόμα πιο έντονος. Ξεσπά αναπάντεχα, γίνεται κυρίαρχος των καταστάσεων και προκαλεί συνέπειες που είναι επίσης οδυνηρές.
Θα εξακολουθήσεις να νιώθεις θυμό, αν δεν βρεις το θάρρος να νιώσεις τον πόνο που κρύβεται κάτω από το θυμό σου. Ο θυμός σου είναι ένας τρόπος να αντιστέκεσαι στον πόνο. Ο θυμός δεν είναι απλά η αντίστασή σου σε συγκεκριμένες συνθήκες. Είναι η αντίστασή σου γενικά προς τον κόσμο που δεν είναι όπως τον θέλεις.
Ο θυμός πηγάζει από την αγανάκτηση που νιώθεις, επειδή δεν μπορείς να φέρεις τη ζωή σου και τους άλλους στα μέτρα σου. Η οργή ποτέ δεν απευθύνεται προς ένα άτομο, έναν οργανισμό, μια κοινότητα ή σ’ οποιονδήποτε άλλο στόχο, όσο κι αν φαίνεται έτσι. Η οργή είναι μια βασανιστική εμπειρία του ανίσχυρου ατόμου. Το να χειροδικείς οργισμένος είναι μια πράξη που σημαίνει ότι είσαι ανίσχυρος. Το να εκδικείσαι και να αποδεικνύεις ότι ο άλλος είναι ένοχος είναι εκφράσεις απελπισίας και αδυναμίας.
Δείτε ακόμα: Η υπομονή που δοκιμάζεται πολλές φορές γίνεται θυμός..
Όπως το μικρό ζώο που επιτίθεται σε κάποιο μεγαλύτερο, έχεις εγκαταλείψει κάθε ελπίδα. Δεν σου έχει μείνει πια τίποτα άλλο να κάνεις – εκτός από το να βιώσεις αυτό που νιώθεις. Οι πράξεις θυμού, οργής και εκδικητικότητας είναι για σένα οι ύστατες λύσεις. Λύσεις που δεν έχουν ποτέ αποτέλεσμα.
Άσκηση
Πες στον εαυτό σου την παρακάτω πρόταση μερικές φορές: “Αφήνω τον εαυτό μου ανοιχτό στην πιθανότητα ότι ο θυμός μου είναι η αντίσταση στην εμπειρία του πόνου, καθώς και η αντίσταση στον κόσμο επειδή δεν είναι όπως τον θέλω”. Αν νιώθεις ότι οι συνθήκες είναι κατάλληλες, εξασκήσου στο να λες αυτή την πρόταση κάθε φορά που θυμώνεις.
Απόσπασμα από το βιβλίο των Gary Zukav & Linda Francis “Η καρδιά της ψυχής” από τις εκδόσεις Κέδρος
Πηγή: akappatou
