O μεγαλύτερος φόβος μιας μαμάς…

Λοιπόν τώρα που είμαι μαμά…έχω να σας εξομολογηθώ πως αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου…
Πόσο σημαντική είμαι για τα παιδιά μου και πόσο μπορεί η παρουσία μου στη ζωή τους να τα σημαδέψει και να με κρατήσουν μέσα στην καρδιά τους για πάντα σαν ένα πρόσωπο που τα αγάπησε πολύ και αληθινά…

Είναι νύχτες που τα κοιτάζω και η καρδιά μου πάει να σπάσει…μέρες που αναρωτιέμαι αν θα τρόμαζαν αν ποτέ καταλάβαιναν βαθειά μέσα τους πόσο πολύ τα αγαπάω…

ώρες που αγωνιώ και σκέφτομαι “αν κάτι μου συνέβαινε αύριο και έλειπα από τη ζωή τους, και είναι τόσο μικρά… τί θα θυμούνται από εμένα;
πόσο θα με έθλιβε αν όλα αυτά που ζούμε, δε θα μπορούν να ανακληθούν…ξ

έρω πως μπορεί να μη θυμούνται πολλά, αλλά εύχομαι να έχω καθορίσει σε κάποιο βαθμό την προσωπικότητά τους…

μπορεί να μη θυμούνται πόσο θα έχουν αγαπηθεί, αλλά θέλω να πιστεύω πως θα είναι άνθρωποι που θα αισθάνονται μέσα τους ικανοί και άξιοι να αγαπηθούν…
Είναι ξέρετε αυτή η μνήμη… που θυμάται η ψυχή και όχι το μυαλό…
Για τις ψυχές των ψυχών μου…

Ελπίζω να περνάω τόσο γλυκό και ουσιαστικό χρόνο μαζί τους ώστε να μπορώ να υπάρχω πάντοτε στις αναμνήσεις τους…κι ας μην τα καταφέρνω πάντα…

“αν θες να υπάρχεις στις αναμνήσεις των παιδιών σου αύριο…πρέπει να υπάρχεις στις ζωές τους σήμερα…”

Κέντρο Συμβουλευτικής & Ψυχοθεραπείας-Πειραιάς