Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα περνούσα αρκετό χρόνο χαμένη σε ονειροπολήσεις. Έφτιαχνα ιστορίες στο μυαλό μου και κατάφερνα να με πείσω πως είναι αληθινές και όταν επέστρεφα στην πραγματικότητα εξακολουθούσα να νιώθω τη γλύκα τους και τα συναισθήματα που ένιωθα χαμένη μέσα τους. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως ήταν ο δικός μου μηχανισμός άμυνας να αντέξω τα ξεσπάσματα της μαμάς μου. Στο δικό μου κόσμο η μαμά μου ήταν τρυφερή και με αγαπούσε ή ήταν μια άλλη μαμά που ερχόταν να με πάρει και να ζήσω μαζί της. Κι όταν η πραγματική μου μαμά ξεσπούσε πάνω μου τα νεύρα της σκεφτόμουν δεν πειράζει, αφού θα έρθει η άλλη μαμά δε θα κρατήσεις αυτό για πάντα!
Και φυσικά το συνέχισα και στην εφηβεία μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν Γιάννη που γούσταρα σαν τρελή για τρία χρόνια στο γυμνάσιο, όταν τα έφτιαξε με την πιο αχώνευτη αλλά και πιο όμορφη γκόμενα της χρονιάς μας, φανταζόμουν πως κάποια στιγμή καταλάβαινε πως αυτή απλώς τον χρησιμοποιούσε και έβλεπε με άλλα μάτια εμένα το ταπεινό χαμομηλάκι (εντάξει, έκρυβα μια Ματίνα Μανταρινάκη μέσα μου). Και εννοείται πως όταν χώρισαν ούτε μια ματιά μου έριξε, αλλά οκ, εγώ κάθε βράδυ έφτιαχνα ιστορίες αγάπης στο μυαλό μου.
Μεγαλώνοντας κι άλλο άρχισαν σιγά σιγά αυτές οι ονειροπολήσεις να γίνονται πιο πεζές και να είναι στην ουσία πλάνο το πως θα ήθελα να είναι η ζωή μου. Και ως διά μαγείας τις περισσότερες φορές εκπληρώνονταν. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως γιατί έγιναν πιο ρεαλιστικές αλλά από την άλλη έπαιρνα και θάρρος να τολμήσω να τις πραγματοποιήσω… δεν ξέρω πως να το εξηγήσω… αφού το έζησα στο μυαλό μου γιατί να μην το ζήσω στην πραγματικότητα; Αφού σε αυτές τις ολοδικές μου στιγμές έβρισκα τον τρόπο γιατί να μην το εφαρμόσω;
Κάπως έτσι πέρασαν χρόνια και χρόνια κι έφτασα πλέον να είμαι μια μαμά, σύζυγος και νοικοκυρά. Ο χρόνος περιορισμένος και με το που έπεφτα στο κρεβάτι μου τα μάτια μου έκλειναν πριν προλάβω να ακουμπήσω το μαξιλάρι. Μέχρι που λίγα χρόνια πριν η ζωή ξαναέγινε όπως ακριβώς στην παιδική μου ηλικία. Ζούσα με έναν άνθρωπο που αν το είχα γνωρίσει αφότου πέθανε η μαμά μου θα έλεγα πως τον έχει καταλάβει το πνεύμα της. Όπως όλοι μας, έτσι κι εγώ, είχα το οιδιπόδειο σύμπλεγμα μου αλλά ο γονιός που επέλεξα ήταν η μαμά μου, γιατί στην ουσία αυτή η σχέση με στοίχειωνε και ήθελα να αλλάξω.
Μέχρι που μια νύχτα ένα όνειρο ήρθε να ταράξει την ηρεμία μου. Ένα άκρως ερωτικό όνειρο αλλά και γεμάτο τρυφερότητα με έναν άντρα που ποτέ συνειδητά δε θα ένιωθα έλξη για αυτόν. Αλλά θα μου πεις η έλξη υπάρχει εκεί κι όσο κι αν την παλέψεις καμιά στιγμή σκάει από το υποσυνείδητο και σε χτυπάει στα μούτρα. Και να ‘μαι λοιπόν ξανά έφηβη και αρχίζω πάλι τις αγαπημένες μου ονειροπολήσεις, μέρα και νύχτα αυτή τη φορά.
Αλλά δεν τις αφήνω να εξελιχθούν. Παραμένουν ονειροπολήσεις. Και με βοηθούν να ξεπεράσω καταστάσεις που δεν εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου. Και συνεχίζω την ίδια ζωή με τον ίδιο άνθρωπο που στην ουσία δε θέλω ούτε να βλέπω αλλά από ανασφάλεια ή μια διεστραμμένη αίσθηση καθήκοντος και ευγνωμοσύνης δε θέλω να τον αφήσω. Με μια διαφορά όμως… αρχίζω να γίνομαι ξανά ο εαυτός μου.
Αρχίζω να ξαναβγαίνω βράδια με τις φίλες μου, χτυπάω δύο ακόμα τατουάζ, κάνω πιρσινγκ, μακραίνω τα μαλλιά μου. Όλα αυτά που ο άντρας μου μισούσε. Και φυσικά ζω τον έρωτα μου σε όλο του το μεγαλείο μέσα στο μυαλό μου. Αλλά κι έξω από αυτό αναπτύσσω μια φιλία και μια αγάπη για αυτόν τον άλλο άντρα. Χωρίς να το ξέρει με βοήθησε. Κάθε μέρα έβρισκα άλλο ένα κομμάτι του εαυτού μου και της ψυχής μου. Και μείναμε εκεί για καιρό μέχρι να τα φέρει έτσι η ζωή που να χαθούμε μια για πάντα. Αλλά θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή την πρώτη φορά που ένιωσα το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου.
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα την πρώτη μέρα της νέας χρονιάς; Γιατί μετά από αυτόν δεν κατάφερα ούτε να ονειροπολήσω αλλά ούτε και να ξαναδώ όνειρα. Μόνο κάτι εφιάλτες που ξυπνούσα κι ένιωθα ασφυξία. Μέχρι πριν από λίγες μέρες που πήρα αποφάσεις ζωής, όσο λίγη ή πολλή μου με έχει απομείνει! Περνάω ξανά μια ζόρικη φάση που δεν ξέρω που θα με βγάλει, μπορεί να μου ανατρέψει τα πάντα αλλά μέχρι να το μάθω πιάστηκα ξανά από κάπου και ξανάρχισα να αφιερώνω χρόνο στα σενάρια του μυαλού μου.
Αν με ρωτήσεις γιατί θα σου πω μόνο αυτό: γιατί μου δίνουν δύναμη όπως τότε που ήμουν παιδί να αντιμετωπίσω όλο αυτό που έρχεται καταπάνω μου και να κάνω σχέδια για το μέλλον μου και μετά από αυτή την καταιγίδα. Ναι, όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε, αλλά και να με ξυπνήσετε εγώ και πάλι θα συνεχίσω να το βλέπω. Άλλωστε κάποιες φορές αξίζει τον κόπο να μη χαλάμε την φαντασίωση του άλλου.
Κατερίνα Σκορδέλη
photo credit: favim
