Ο,τι μας συμβαίνει κατά βάθος το ζητάμε. Το έχουμε ανάγκη. Σίγουρα για κάποιον καλό σκοπό. Για να μάθουμε την αγάπη. Για να αγγίξουμε την ταπείνωση. Για να προοδεύσουμε στη γνώση του Θεού. Θα μου πεις: «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος; Δεν ζητούσα την τραγωδία που ήρθε. Γιατί τόσος πόνος; Δεν υπάρχει άλλος δρόμος;»
Φροντίζω τον εαυτό μου δεν σημαίνει βάζω κραγιόν και κάνω μανικιούρ. Είναι πολλά παραπάνω…
Κάποιος ζητούσε από το Θεό να μάθει ν’ αγαπά όλο τον κόσμο. Και μάλιστα ν’ αγαπά χωρίς προϋποθέσεις και ιδιοτέλεια. Ηθελε να αγγίξει την ανιδιοτελή αγάπη. Το ζητούσε απ’ τον Θεό θερμά. Και το ποθούσαν η ψυχή και η καρδιά του. Λαχταρούσε να μάθει να αγαπά τους περίεργους και δύσκολους ανθρώπους.
Και έπειτα από χρόνια βρίσκεται στα 45 του στην Τήνο, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας μας. Και κλαίει για τη γυναίκα που του ‘στειλε ο Θεός. Και λέει: «Γιατί, Θεέ μου, μου την έστειλες; Γιατί να έχω έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου και να περνάμε τόσο δύσκολα; Δεν αγαπιόμαστε καθόλου. Συνέχεια σφαζόμαστε, τσακωνόμαστε, παρεξηγούμαστε. Και φτάνουμε κάθε λίγο στα πρόθυρα του διαζυγίου. Είμαι χάλια, Χριστέ μου. Γιατί γίνεται αυτό;
Δεν βρίσκω καμία εξήγηση. Γιατί μου το ‘κανε αυτό ο Θεός;»
Και η Παναγία προσπαθεί να του πει εκεί, στην προσευχή που κάνει, το μυστικό. Προσπαθεί να του θυμίσει πως, όταν αυτός ο άνθρωπος ήταν 20 χρονών, στα νιάτα του, τότε που ζητούσε να κάνει οικογένεια, έκανε ακριβώς αυτή την προσευχή: «Βοήθησέ με, Θεέ μου, ν’ αγαπώ χωρίς ιδιοτέλεια. Δώσ’ μου τη δύναμη ν’ αγαπώ αληθινά». Και πέρασαν τα χρόνια.
Και ο νέος άντρας πήγε 30 και πήγε 35. Και ήρθε ο γάμος. Και ήρθαν δυσκολίες και προβλήματα. Κι εκεί που νόμιζε ότι όλο αυτό που συνέβη ήταν τυχαίο, αρχίζει να θυμάται και να συνδέει τα γεγονότα μεταξύ τους. Και να καταλαβαίνει ότι όλο αυτό δεν ήταν τελικά τιμωρία ή τυχαίο, μα η απάντηση σ’ αυτήν ακριβώς τη νεανική προσευχή. Καταλαβαίνεις τι λέω;
Ο,τι μας συμβαίνει κατά βάθος το ζητάμε. Το έχουμε ανάγκη. Σίγουρα για κάποιον καλό σκοπό. Για να μάθουμε την αγάπη. Για να αγγίξουμε την ταπείνωση. Για να προοδεύσουμε στη γνώση του Θεού. Θα μου πεις: «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος; Εγώ, όταν το ζητούσα, δεν εννοούσα αυτό. Ζητούσα, βέβαια, να μάθω ν’ αγαπώ, αλλά όχι να μάθω να υποφέρω ούτε να σφαδάζω απ’ τον πόνο και το κλάμα. Δεν ζητούσα την τραγωδία που ήρθε. Γιατί τόσος πόνος; Δεν υπάρχει άλλος δρόμος;» Δεν ξέρω τι να πω. Νομίζω όμως ότι δεν υπάρχει. Αυτό τουλάχιστον δείχνει η ζωή.
Όταν ρώτησε ο Καζαντζάκης στο Αγιον Ορος έναν Αγιο ασκητή: «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, πιο εύκολος, πιο βολικός, πάτερ;», του απάντησε αυτός ο ασκητής, ο ερημίτης, ο πατήρ Μακάριος: «Ενας είναι ο δρόμος, παιδί μου, και λέγεται “ανήφορος”. Κι ο ανήφορος πονά. Και ματώνει». Οταν ανεβαίνεις ανηφόρες, πονούν τα γόνατά σου, πονάει η καρδιά σου, ματώνει κι η ψυχή. Μα δεν υπάρχει άλλος δρόμος ν’ ανέβεις στην κορυφή, να δεις τον ήλιο που ανατέλλει. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πετύχουμε αυτό που λέμε «σωτηρία της ψυχής».
Η ψυχή έτσι σώζεται. Ετσι, δηλαδή, διασώζεται, διαφυλάσσεται η ομορφιά της κι εξασφαλίζεται η άνθησή της. Ετσι ανθίζουν τα λουλούδια: με τον ήλιο που καίει. Με τη βροχή που πονά. Με το χιόνι που τα παγώνει. Ετσι δουλεύει η φύση. Ετσι δουλεύει ο κόσμος. Ετσι εργάζεται ο Θεός. Μέσα απ’ αυτή τη δύσκολη κι επώδυνη διαδικασία.
Aπό το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα…» των εκδόσεων Αθως
Πηγή: dimokratianews.gr
