Η πεθερά μου είναι τόσο καλή, που τόση καλοσύνη δεν αντέχεται..

daddy cool team

γράφει η Αρετή

Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 6 χρόνια και συζούμε τα 2 περίπου. Σχεδόν από την πρώτη στιγμή που κάναμε σχέση γνώρισα τα πεθερικά μου και κατενθουσιάστηκα από την καλοσύνη και την αγνότητά τους. Ειδικά η πεθερά μου είναι αυτό που λέμε: ιδανική πεθερα – μάνα.

Είναι ένας άνθρωπος που ποτέ δεν κρίνει, ποτέ δε διαμαρτύρεται, είναι διακριτική, δε χώνει τη μύτη της πουθενά, δικαιολογεί τους πάντες. Φροντίζει για τα πάντα, τα κάνει όλα μόνη της χωρίς να ζητάει βοήθεια, κρύβει τα προβλήματά της για να μη σε στεναχωρήσει (και έχει κάποια προβλήματα υγειας) και γινεται χαλί να την πατήσουν ΟΛΟΙ. Επιπλέον συνέχεια με αγκαλιάζει, με φιλάει και με προσέχει. Και το καλύτερο, έχει ΑΡΙΣΤΕΣ σχέσεις με τη μάνα μου και βγαίνουν για καφεδάκι και τα λένε.

Πριν 8 μήνες έμεινα έγκυος και στον 4ο μήνα παντρευτήκαμε με τον άντρα μου. Από τότε που άρχισε η εγκυμοσύνη μου και ειδικά από τότε που παντρευτήκαμε έχει ξεφύγει τελείως! Κατ’ αρχήν να σημειώσω οτι το γάμο αυτόν τον ήθελε πολύ γιατί με συμπαθεί πολύ και έλεγε στον άντρα μου που δεν ήθελε να παντρευτεί οτι σαν κι εμενα δε θα βρει πουθενά τέτοιο καλό κοριτσι! Από τότε που παντρευτήκαμε κάποιες φορές σε ανύποπτο χρόνο μου εκφράζει την αγάπη της και με δάκρυα στα μάτια μου λεει “Τωρα έχω και κόρη”.

Το μωρό μου θα είναι το πρώτο της εγγόνι και στην κυριολεξία ζει γι’ αυτό.

Κι εδώ αρχίζει το δράμα μου:

Κατ’ αρχήν με υπηρετεί σε βαθμό… δούλας! Να φανταστείτε, τώρα στον 9ο που έχουν πρηστεί τα ποδια μου, με καθίζει με το ζόρι και σκύβει μεγάλη γυναίκα (με αυχενικό) με λεκάνες με νερό και μου πλένει τα πόδια και κάνει μασαζ μέχρι να τρέμουν τα χέρια της, ενώ εγω θελω να ανοιξει η γη να με καταπιεί. Μέχρι και πεντικιούρ μου έκανε!

(Να σημειωσω οτι εγω προσπαθώ να μην της δίνω θάρρος να κάνει πράγματα για μένα, της μιλάω πάντα στον πληθυντικό και φυσικά δεν της ζητάω τίποτε)

Επίσης, κάποια πραγματα που κάνει για μένα, πιο πολύ κακό μου κάνουν παρα καλό. Για παράδειγμα, εγω κάνω διατροφή και ινσουλίνες γιατί έχω διαβήτη τύπου 2 και με την εγκυμοσυνη χειροτερεψε. Κάθε βδομάδα που τρωμε στο σπιτι της, φτιάχνει και ένα φαγητό ειδικά για μένα. Το κακό είναι οτι επειδη εκεινη μαγειρεύει βαρια, δε θέλει να καταλάβει οτι τα δικά μου φαγητά πρέπει να είναι λιγο πολυ πιο… νερόβραστα και λόγω εγκυμοσυνης χωρίς αλατι και τα φτιάχνει με το δικό της τρόπο (με αρκετό αλάτι και πάντα με κάποιο συστατικό που μου ανεβάζει το ζάχαρο) γιατί η καημένη θέλει να τρώω νόστιμα και να το φχαριστιέμαι. Της το έχω πει ευγενικά κάποιες φορές και κάποια πράγματα τα διορθωνει… αντικαθιστώντας τα συστατικά που μου ανεβάζουν το ζαχαρο (π.χ. κρεμμυδια μαγειρεμένα) με… άλλα συστατικά που μου ανεβάζουν το ζάχαρο. Κι εγώ τα τρωω από ευγένεια για να μην την κακοκαρδίσω επειδή έκανε τόσο κόπο και γιατί φυσικά δεν έχω τι άλλο να φάω.

Αποτέλεσμα; Το ζάχαρο στο Θεό!

Το άλλο δράμα μου είναι οτι έχει αγοράσει ΜΟΝΗ της όλα τα ρουχαλάκια του μπέμπη για να μην τρέχω εγώ και κουράζομαι στα ψώνια και για να μας κάνει εκπληξη. Ευτυχώς πολλά από αυτά μου αρέσουν, άλλα όμως καθόλου και ντρέπομαι να της το πώ γιατί πάντα έρχεται με τέτοια χαρά και τόσο αθώο βλέμμα να μας δείξει τι αγόρασε για μας (και η οικογένεια του άντρα μου έχουν οικονομικά προβλήματα, δεν έχουν λεφτά για ξόδεμα), και πως να της πεις οτι δε σ’ αρεσει κάτι;;; Επίσης έχει αγοράσει ή έχει κεντήσει-πλέξει την προίκα, τις κουρτίνες του δωματίου του μωρού, που εμένα τα περισσότερα δε μου αρέσουν. Αλλά όταν ξέρω οτι έχει ξοδεψει χρόνο, χρήματα, και δύναμη για να τρέχει να αγοράζει και να κεντάει με τις ώρες, τι της λες;;;; Αναγκάστηκα και φτιάξαμε το δωμάτιο με αυτά που μας πήρε. Ο άντρας μου κάποια πράγματα μου εχει πει οτι δεν του αρέσουν, αλλά ούτε αυτός μιλάει. Συνήθως όταν μας δείχνει η πεθερά μου τι έφτιαξε, πάντα της λέει ενα : “Ωραίο ειναι μαμά”, αν και ξέρω οτι δεν είναι και πολύ του γούστου του.

Και το τελευταίο και χειρότερο δράμα μου:

Αν και δεν έχω γεννήσει ακόμη, το ‘χει δέσει κόμπο οτι “δεν υπάρχει περίπτωση, θα έρθω σπίτι σας τον πρώτο καιρό και θα σας βοηθάω με το μωρό, για να ξεκουράζεσαι εσυ!” Οπως την ξέρω, είμαι σχεδόν σίγουρη οτι θα έρχεται κάθε μέρα και θα πλένει το μωρό, θα το αλλάζει και γενικά θα “επιβάλλει” τον τρόπο της στο μεγάλωμά του, όχι επειδή είναι κακιά, αλλά γιατί θέλει να μας ελαφρύνει από το “βάρος”. Αυτό το λέω, γιατί πολλές φορές έχουμε συζητήσει για κάποιες απορίες που είχα και η απάντηση της είναι πάντα: “Μη μου στεναχωριέσαι εσύ και μην μου αγχωνεσαι , άστα όλα πάνω μου!” Και πάντα με το ίδιο καλοσυνάτο βλέμμα που σε σκλαβώνει .

Δεν ξέρω αν κάποια από τις μανούλες εδώ έχει αντιμετωπίσει τόσο περίεργο πρόβλημα και μπορεί μερικές να μου πουν τι τυχερή που είμαι. Όμως νιώθω οτι η αγάπη της πεθεράς μου με πνίγει και ίσως μου στερήσει κάποια πράγματα, όπως να κάνω ό,τι θελω εγώ με το μωρό μου. Από τη φύση μου είμαι σχετικά μοναχικό άτομο, που δε θέλει και πολλά-πολλά και αυτό επιδεινωνει τα πραγματα.

Ήδη αυτή η συμπεριφορά με έχει εκνευρίσει, εχω αρχίσει και λόγω της εγκυμοσύνης και της κούρασης να χάνω την υπομονή μου και να μ’ ενοχλει το παραμικρό που κάνει για μένα. Έτσι πολλες φορές την αποφεύγω, για να μην της φωνάξω.

Αν έχετε καμία ιδέα τι μπορώ να κάνω, ειδικά με το θέμα του μωρού, θα είναι ευπρόσδεκτη!