Πώς είναι η ζωή με έναν 13χρονο; Μια μαμά εξομολογείται

17 Οκτωβρίου 2018 | 08:23

Το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά σου κόβει την ανάσα. Σαν εχθές θυμάμαι να κλαίω από χαρά όταν ο γιος μου έκανε τα πρώτα του βήματα, να τον αγκαλιάζω σφιχτά πριν φύγει για τον παιδικό, να μου λέει ιστορίες από το Δημοτικό για νέες ανακαλύψεις και φίλους, να φωνάζει δυνατά «μαμά» κάθε φορά που γύριζε σπίτι. Όλα αυτά πέρασαν και σήμερα προσπαθώ να καταλάβω και να βρω τρόπους να επικοινωνήσω με ένα παιδί 14 ετών, το οποίο αλλάζει, αντιδρά και διαμορφώνει τον «ώριμο» χαρακτήρα του μέσα σε πολύ λίγο χρόνο. Ο γιος μου διανύει την εφηβεία και εγώ από την μία χαίρομαι που μεγαλώνει και εξελίσσεται και από την άλλη λυπάμαι γιατί χάνω το μωρό μου…

Λίγο νωρίτερα σήμερα έπεσα τυχαία στο κείμενο μιας μαμάς, η οποία περιγράφει τη ζωή με τον 13χρονο γιος της. Προσωπικά, ταυτίστηκα με όσα γράφει και θέλησα να τα μοιραστώ μαζί σας…

«Δεν νιώθω έτοιμη για έναν έφηβο γιο. Νομίζω είμαι ακόμα λιγάκι μικρή. Ήταν μόλις χθες που τον κρατούσα αγκαλιά και μύριζα τα μαλλάκια του. Παρ’ όλα αυτά η εφηβεία μου χτυπά την πόρτα. Πλέον, ο γιος μου και εγώ κινούμαστε σε άγνωστα νερά. Ξεκινάμε για μια πορεία χωρίς χάρτη, οδηγό ή πρόγραμμα και τα σημάδια ότι πλησιάζει όλο και περισσότερο είναι πολλά. Η ζωή με έναν έφηβο έχει ήδη αρχίσει και ορίστε πώς είναι να ζεις με έναν 13χρονο.

Δείτε ακόμα: 30 ερωτήσεις που θα σας βοηθήσουν να μάθετε τι κρύβει το παιδί σας στην καρδιά του

Η πόρτα στο δωμάτιό του κλείνει και κάποιες φορές κλειδώνει κιόλας! Κανείς μας δεν είναι πια ευπρόσδεκτος εκεί και εγώ παλεύω με τις σκέψεις. Τον αφήνω να το συνεχίσει; Ξέρω ότι χρειάζεται ιδιωτικότητα, αλλά πώς την χρησιμοποιεί; Είμαι σίγουρη ότι αρκετό από τον χρόνο του τον αφιερώνει στο να γνωρίσει τον εαυτό του. Αλλά κλειδώνει την πόρτα μόνο γι’ αυτό ή επειδή μοιράζεται τις σκέψεις – που δεν λέει πια σε μένα – με αναξιόπιστα άτομα στο διαδίκτυο; Μήπως μπλέκεται σε κάποια άλλη επικίνδυνη διαδικτυακή συμπεριφορά; Κάθε φορά που βλέπω ή ακούω γονείς εφήβων που αυτοκτονούν να λένε ότι δεν είχαν καταλάβει τίποτα, ανησυχώ ακόμα περισσότερο. Υπερβάλλω; Μακάρι, ναι, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Αυτά γίνονται όταν το παιδί σου είναι 13. Είναι δύσκολο να το αφήσεις να φύγει από κοντά σου…

Δείτε ακόμα: 49 αποτελεσματικές φράσεις για να ηρεμήσετε ένα ανήσυχο/αγχωμένο παιδί

Η φωνή του έχει αρχίσει και σιγά σιγά βαθαίνει. Το καταλαβαίνω περισσότερο κάθε φορά που ξυπνά και τον ακούω να λέει: “Καλημέρα”. Παρακολουθεί ακόμα κινούμενα σχέδια, αλλά τώρα πια είναι “μεγαλίστικα”, παίζει βιντεοπαιχνίδια αλλά για μεγάλα παιδιά. Δεν διαλέγω πια τα ρούχα του. Προτιμά να φορά ένα τζιν και μια συγκεκριμένη μπλούζα τον περισσότερο καιρό. Το νούμερο στα παπούτσια του μεγάλωσε πολύ (φορά σχεδόν ίδιο νούμερο με τον πατέρα του) και τα ρούχα του μικραίνουν πολύ γρήγορα.

Τα παντελόνια του ξαφνικά είναι πολύ κοντά. Κι ας τα αγόρασα μόλις πριν 2 μήνες! Δεν τρώει φαγητό, αλλά το… εισπνέει, όπως και τον αέρα και τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ για τα απαραίτητα (φαγώσιμα, κυρίως) έχουν γίνει σχεδόν καθημερινά.

Αυτά είναι τα 13 χρόνια ζωής. Και είναι πολυέξοδα!

Έχει ξεχάσει τι θα πει “κάνω μπάνιο”, ενώ εγώ κάνω διαρκώς ερωτήσεις για το πότε έπλυνε τα δόντια του, άλλαξε εσώρουχα, έκοψε τα νύχια του. Όταν ήταν μικρός δεν χόρταινα την μυρωδιά του, τώρα δεν μπορώ να σταθώ δίπλα του αρκετή ώρα. Το γραφείο του είναι γεμάτο ψίχουλα από σνακ και το δωμάτιό του πεταμένα άπλυτα ρούχα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αντέχει τόση βρωμιά, αλλά έχει φτάσει η ώρα να του δώσω περισσότερη ευχέρεια έκφρασης στον δικό του χώρο.

Δείτε ακόμα: Ποιες είναι οι παιδικές ασθένειες αυτού του χειμώνα και πώς θα προστατεύσετε τα παιδιά σας;

Αυτά είναι, άλλωστε, τα 13 χρόνια ζωής και μυρίζουν πολύ έντονα!

Τα 13 μου φαίνονται σαν να προσπαθώ να κρατήσω ένα ψάρι στην χούφτα μου κάτω από το νερό. Ξέρω ότι πρέπει να το αφήσω ή ότι πολύ εύκολα μπορεί να το σκάσει, αλλά δεν μπορώ να αντιδράσω. Κι όλα οφείλονται στο άγχος και το βάρος του άγνωστου που ξεκινά. Είναι η περηφάνια που νιώθω όταν κοιτάζω τον ανεξάρτητο άνθρωπο που γίνεται σιγά σιγά ο γιος μου, αλλά και ο πόνος που νιώθω όταν καταλαβαίνω ότι γίνεται ένας ανεξάρτητος άνθρωπος.

Σε αυτό το σημείο είναι ακόμα λιγάκι τρυφερός και απολαμβάνω κάθε αγκαλιά του έχοντας την επίπονη γνώση ότι δεν θα διαρκέσει για πολύ. Σας ορκίζομαι, ακόμα τον νιώθω ως ένα μωράκι στην αγκαλιά μου. Να κοιμάται στο στήθος μου, να ξαπλώνει δίπλα μου εξουθενωμένος από το παιχνίδι, να τρέχει στην αγκαλιά μου σε κάθε βόλτα μας. Θα είναι πάντα ο μικρός μου, ακόμα και όταν δεν θα είναι μικρός.

Η εφηβεία και η ενηλικίωση είναι ένα τρένο το οποίο δεν μπορώ να αφήσω να περάσει. Θα μπω μέσα και θα τα ζήσω και τα δυο με τον γιο μου…»