Η λέξεις πονάνε και καμιά φορά αφήνουν σημάδια μεγαλύτερα από αυτά που νομίζετε…
Θα σας μιλήσω για τη δικιά μου εμπειρία από τα σχολικά μου χρόνια που παρόλο που έχουν περάσει 25 χρόνια θυμάμαι ακριβώς τις λέξεις και τα άσχημα συναισθήματα που ένιωθα!
Στη πρώτη δημοτικού ξεκίνησα φροντιστήριο Αγγλικών.
Γενικά ήμουν ένα παιδί πολύ κοινωνικό καθόλου συνεσταλμένο και σίγουρα δε μπορούσες να με πεις ντροπαλή.
Στο φροντιστήριο ήμουν το μικρότερο παιδί στο τμήμα και ο πιο εύκολος στόχος…
Το μαρτύριο ξεκίνησε από τις πρώτες μέρες…Άρχισαν να με κορόιδευουν γιατί ήμουν η πιο μικρή,η πιο αδύνατη γιατί δεν ήξερα την προπαίδεια…γιατί …γιατί..γιατί..
Με τη πάροδο του χρόνου άρχισε να γίνεται σκληρότερο…γιατί κλείστηκα και δε μιλούσα σε κανέναν…γιατί με το που με άφηνε ο μπαμπάς μου στο φροντιστήριο περίμενα να μπουν όλοι μέσα και μετά να μπω εγώ…γιατί στο διάλειμμα έτρεχα και κρυβόμουν στο πάρκο απέναντι…
Αυτό που θυμάμαι είναι ότι φοβόμουν πάρα πολύ!Ένιωθα πολύ έντονο φόβο και ντροπή.
Οχι δε με χτύπησαν ποτε,ούτε με απείλησαν να μη πω τίποτα.Δεν μιλούσα γιατί ντρεπόμουν.
Τη δασκάλα που ήταν πολύ καλή φίλη της μαμάς μου,τη μάμα μου και το μπαμπά μου που μέχρι πριν λίγο καιρό είχαν ένα παιδί ανεξάρτητο και κοινωνικό,τους φίλους μου από το σχολείο αυτούς πάνω από όλα να μη μάθουν τίποτα και μετά δεν με θέλουν για παρέα…
Γιατί σας είπα στο σχολείο ήμουν το δημοφιλές παιδί της τάξης.
Άρχισα σιγά σιγά να με πονάει η κοιλιά μου,να με πονάει το κεφάλι μου,να κάνω εμετούς κάθε φορά που ήταν να πάω στα Αγγλικά.Άρχισα να φοβάμαι το σκοτάδι να μη θέλω να κοιμηθώ μόνη μου το βράδυ.
Φοβόμουν μην τους πετύχω στο δρόμο και με κοροϊδεύουν μπροστα στη μαμά και στο μπαμπά..Μπροστά στους φίλους μου….φοβόμουν ..συνέχεια!!!
Σταμάτησα στα μέσα της χρονιάς.Οι δικοί μου νόμιζαν ότι λόγο ηλικίας πιέστηκα.
Δεν τους είπα τίποτα ποτέ.
Μίσησα την Αγγλική γλώσσα,για πολύ καιρό έκανα να συνέλθω,φοβόμουν μέχρι να πάω Γυμνάσιο μήπως κάποιο παιδί από αυτά αποκαλύψει στους φίλους μου στη Δασκάλα του σχολείου μου οτί ήμουν χαζή !
Γιατί αυτο με είχαν κάνει να πιστέψω!
Αυτό που θα ήθελα να πω σαν μητέρα πια στους γονείς, είναι να αφουγκράζονται τα παιδιά !
Τα παιδιά δεν μιλάνε…Δυστυχώς!
Αυτή είναι η αλήθεια!
Λένα
“Eνα χαστούκι, ένα χτύπημα στο σώμα είτε είναι μικρό είτε μεγάλο, πιο επιθετικό ή πιο ήπιο είναι κοινώς αποδεκτό ότι αποτελεί μια πράξη βίας. Αυτή η πράξη βίας φέρει ξεκάθαρα το μήνυμα του θυμού, της απόρριψης, της εξουσίας.
Τη σωματική τιμωρία την καταδικάζουμε και την αντιλαμβανόμαστε εύκολα ως έναν κακοποιητικό τρόπο συμμόρφωσης και διαπαιδαγώγησης των παιδιών.
Τι γίνεται όμως με τη λεκτική βία;
Η λεκτική βία ασκεί ψυχολογική πίεση και παρεμβαίνει στη συναισθηματική ισορροπία του παιδιού. O συναισθηματικός εκβιασμός που εμπεριέχεται σε κάθε προσβλητική κουβέντα δημιουργεί τύψεις και ενοχές .
Στην λεκτική βία δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο οι βρισιές αλλά και λέξεις ή φράσεις που αγνοούν το συναίσθημα.
Μητρακάκη Άσπα Ειδική Παιδαγωγός – Κοινωνική Ανθρωπολόγος”
