Ας πούμε πως με λένε Μελίνα, ας πούμε πως έχω έναν άντρα τον Μάκη..και ας πούμε πως έχω μια κόρη την Ηλιάνα..
Η ιστορία μου θα σας εκνευρίσει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αλλά θέλω να βγάλω από μέσα μου αυτά που έχω να πω, γιατί δυστυχώς πιστεύω θα βρεθούν και άλλες μαμάδες σαν και εμένα..δεν είμαι η μόνη..
Όλα ξεκίνησαν όταν κράτησα το θετικό τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια μου. Δεν το πίστευα πως θα έφερνα στο κόσμο το παιδί μας. Δεν το είχαμε προγραμματίσει. Εγώ άλλωστε δεν ήθελα ποτέ μου παιδιά, γιατί ήξερα πως δεν είμαι εγώ για τέτοια. Το λάθος μου ήταν πως όταν έκανα το τεστ, ο Μάκης ήταν εκεί μαζί μου. Η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Νόμιζα πως μου έκανε πλάκα.. Μα πως είναι δυνατών να χαίρεται έλεγα; Εκείνος ναι, είχε τη δουλειά του, είχε το σπίτι του και είχε και εμένα που λάτρευε και λατρεύει. Εγώ είχα μόνο εκείνον… Ήμουν πρόσφατα απολυμένη, έμενα μακριά από τους δικούς μου και έμενα μαζί του μέχρι να βρω ένα φτηνό σπίτι να νοικιάσω..
Με έσφιγγε στην αγκαλιά του και μου έλεγε πως τον έχω κάνει τρομερά ευτυχισμένο.
Εγώ όμως μόνο ευτυχισμένη δεν ήμουν. Αν δεν ήταν μπροστά την ώρα που έκανα το τεστ θα το έριχνα και δεν θα του έλεγα τίποτα, αλλά τώρα ξέρει και θα ήταν χοντρό να έκανα κάτι τέτοιο χωρίς να το ξέρει και έτσι το συζήτησα μαζί του. ¨Ήταν ακάθεκτος .. Το ήθελε αυτό το μωρό, ήθελε και εμένα..είχε ήδη μιλήσει με την οικογένεια του και εκείνη τη στιγμή μου εμφανίζει και ένα δαχτυλίδι… Συνειδητοποιώ πως είναι Κυριακή βράδυ και το τεστ το έκανα Σάββατο βράδυ, άρα το δαχτυλίδι το είχε από πριν!! Δεν με ήθελε μόνο για το μωρό.. Το είχε σχεδιάσει… περίμενε την κατάλληλη στιγμή.. Εγώ δεν το ήθελα αυτό το μωρό αλλά το ήξερα πως αν του πω κόντρα, τότε θα έχανα και εκείνον.. Ήμουν και είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί του, αλλά ποτέ μου δεν ήθελα παιδιά.. Αν μου είχε κάνει την πρόταση λίγο νωρίτερα θα τον είχα ενημερώσει για αυτό… αλλά τώρα πως…; Αποφάσισα να το κρατήσω το μωρό με την ελπίδα πως όταν θα το γεννούσα, θα άλλαζε κάτι μέσα μου..
Η εγκυμοσύνη μου ήταν η πιο φρικτή περίοδος της ζωής μου. Εμετοί, ζαλάδες, πόνοι, γιατροί, εξετάσεις.. Δεν ήμουν από τις εγκύους που ψώνιζαν για τα μωρά τους, ούτε χάιδευα και μιλούσα στην κοιλιά μου. Ήμουν σε μια μόνιμη άρνηση.. Ο Μάκης πίστευε απλά πως όλα οφείλονται στην αλλαγή του σώματος μου.. Είχα γεμίσει ραγάδες που ακόμη έχω, είχα πρηστεί… λογικό να το πιστεύει δηλαδή..
Και έρχεται η ώρα να γεννήσω.. καισαρική φυσικά στην Ελλάδα ζούμε.. Ζήτησα ολική αναισθησία και μου έκαναν. Δεν ήθελα να μου φέρουν το μωρό από πάνω μου και εγώ να μην ξέρω τι να κάνω, ήθελα χρόνο να προετοιμαστώ.
Στο δωμάτιο μου είχε παντού αρκουδάκια, λουλούδια στην πόρτα, κάρτες και σακούλες με δώρα. Ήμουν πολύ στεναχωρημένη γιατί δεν μπορούσα να χαρώ..ακόμη και τώρα που το γέννησα αυτό το μωρό δεν νιώθω τίποτα να με συνδέει μαζί του.
Δεν ήθελα να θηλάσω και δεν το έκανα, το άλλαζα, το τάιζα με το μπιμπερό του, σιδέρωνα, καθάριζα και έκανα τα πάντα για να μπορέσω να μπω στο ρόλο της μαμάς…
Κάθε μου προσπάθεια ήταν ακόμη μια αποτυχία.. Ο Μάκης ζούσε την απόλυτη ευτυχία. Δεν του είχα περάσει τα συναισθήματα μου, ούτε του είχα πει ποτέ το παραμικρό. Έπαιζα τον ρόλο μου από το πρωί ως το βράδυ. Δεν παραμελούσα το παιδί μου. Δεν το χτύπησα ποτέ ακόμη και αν θύμωνα πολύ μαζί του. Όσο μεγάλωνε η μικρή, τόσο περισσότερο βυθιζόμουν στη κατάθλιψη και στην απόγνωση. Είμαι σίγουρη πως αν δεν την είχα γεννήσει θα ήμουν πιο ευτυχισμένη και πιο καλά με τον εαυτό μου…
Μια μέρα αποφάσισα να μιλήσω στο Μάκη.. Με θεώρησε τρελή και μου είπε πως χρειάζομαι ψυχίατρο. Άρχισε να πετάει πράγματα μέσα στο σπίτι και να μου λέει πως δεν πιστεύει πως ξεστομίζω αυτές τις λέξεις..Μου έλεγε πως εκείνος δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς την κόρη μας. Εγώ όμως το έκανα και το κάνω ακόμη.
Χωρίσαμε και πήρε φυσικά την μικρή μαζί του. Δεν την διεκδίκησα ποτέ και ούτε θέλω να το κάνω όσο και να με θεωρούν τρελή οι τριγύρω μου. Ξέρω πως πλέον εκείνη κάνει τον Μάκη ευτυχισμένο και τον αγαπάω πάρα πολύ για την πάρω κοντά μου μόνο και μόνο για να μην με θεωρούν οι άλλοι τρελή.. Η αλήθεια είναι πως από τη στιγμή που δεν την είναι στην καθημερινότητά μου, αισθάνομαι να αναπνέω. Άντεξα 12 χρόνια…
Ο Μάκης μου λείπει πολύ.. μου λείπει αυτό που είχαμε..μου λείπει η μυρωδιά του και τα χρόνια μας πριν την Ηλιάνα.
Τώρα ζω μονή κοντά στο σπίτι τους, και μου που και που μου φέρνει την Ηλιάνα να την δω και να με δει..έχουμε όμως αποξενωθεί και ξέρω πως είναι θέμα χρόνου να μην ξανάρθει.. Δεν με πειράζει όμως, όταν μεγαλώσει, θα της εξηγήσω πως μπορεί να μην την αγάπησα όπως μια μάνα αγαπάει τα παιδιά της αλλά την μεγάλωσα όσο καλύτερα μπορούσα και αυτό κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί.
Δυστυχώς από αναζητήσεις στο internet ξέρω πως δεν είμαι η μόνη..
Πριν με κρίνεις μπες για λίγο στη θέση μου..
Αυτή είναι η ιστορία της Μελίνας. Δεν ήξερα αν πρέπει να την ακούσω και την αφήσω να εκτεθεί έτσι στο internet, αλλά είναι προετοιμασμένη μου είπε για όλα.
Ακόμη μου είπε να προετοιμαστώ και εγώ γιατί θα βρει λέει, πολλές συνοδοιπόρους της.. Είναι πολλές λέει και θα τρομάξω με τον αριθμό αυτών.. ελπίζω όχι..
Στειλτε και τη δική σας ιστορία με μήνυμα στη σελίδα μας!
