Κάθομαι απέναντι από μια φίλη μου και τον άντρα της και μου μιλούν για τη μέρα που έμαθαν πως θα γίνουν γονείς. Χαμογελώ και προσπαθώ να πνίξω το λυγμό που ανεβαίνει με φόρα και τα δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου. Ζουν το απόλυτο όνειρο, γιατί να μην είναι ευτυχισμένοι; Θα φέρουν ένα παιδί στον κόσμο, που θα μεγαλώσει με την αγάπη του μπαμπά και της μαμάς, όχι σαν το δικό μου. Βλέπω τον άντρα της να την κοιτάζει στα μάτια και να της φέρεται σαν να ήταν πορσελάνινη κούκλα που φοβάται μη σπάσει. Είναι. Είναι μια πανέμορφη γυναίκα που λάμπει από ευτυχία και ανυπομονεί να γεννηθεί ο καρπός του έρωτά τους.
Δείτε ακομα: «Στον επόμενο άντρα που θα μπει στη ζωή της μαμάς μου»: Tο συγκινητικό γράμμα ενός παιδιού
Τα λόγια του πατέρα του παιδιού μου, ηχούν ακόμη στ’ αυτιά μου: «Ναι καλά. Ποιανού είναι τώρα, λέγε».
Όταν έμαθα πως ήμουν έγκυος, έμεινα όλη τη νύχτα ξύπνια. Ήξερα πως η θύελλα η οποία ερχόταν θα ήταν μεγαλύτερη από τη χθεσινοβραδινή. Ήξερα ότι το πρώτο πράγμα που θα μου ζητούσε ήταν να κάνω έκτρωση. Ήξερα όμως επίσης ότι δεν ήμουν διατεθειμένη να του κάνω το χατίρι. Θα έπεφτα στη μάχη πολεμώντας ή θα πέρναγε το δικό μου.
Δείτε ακόμα: «Ο μπαμπάς μου ήταν για μένα… η μαμά μου!»
Από τότε που του το είπα δεν ακούω και τίποτε άλλο: «Ούτε κι εσύ ξέρεις ποιανού είναι, σε μισώ, εσύ φταις για όλα, εσύ φταις που θα φύγω και δεν θα με ξαναδείς, εσύ φταις που το παιδί σου θα μεγαλώσει χωρίς πατέρα, είσαι μια πουτ@να» και πολλά ακόμη κοσμητικά.
Πέρασα πολλές μέρες κλαίγοντας για κάποιον που δεν άξιζε και που πίστευα ότι ήταν άνθρωπος. Έχασα κάποιον που κάποτε αγαπούσα και εκτιμούσα πολύ σε αντίθεση με εκείνον που με είχε για να περνάει η ώρα του. Δεν με αγάπησε ποτέ και δεν θα αγαπούσε και το παιδί μας, οπότε καλύτερα που έφυγε. Είπε σε όλους ότι προσπάθησα να του επιβάλλω το μωρό, κάτι που δεν ισχύει. Όποιος τον ήξερε, γνώριζε κατά πόσο ήταν αλήθεια αυτό.
Αγκαλιάζω την κοιλιά μου κάθε μέρα και τη χαϊδεύω. Ξυπνάω κάθε πρωί και του ψιθυρίζω «Καλημέρα».
Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Από τη μία οι ορμόνες, από την άλλη η κατάστασή μου ήρθα και έδεσα. Εξαφανίστηκε. Σιγά που θα καθόταν. Γιατί να μείνει άλλωστε; Μόνη μου ήμουν από την αρχή.
Αφιερώνω το άρθρο αυτό σε όλες τις μαμάδες, που ήταν πάντα μόνες – από την ημέρα που ανακάλυψαν ότι ήταν έγκυες. Στις μητέρες που κρατούσαν μόνες το κεφάλι τους, όταν έκαναν εμετό από την πρωινή ναυτία. Στις μητέρες που πήγαν να γεννήσουν μόνες σε ένα μαιευτήριο γεμάτο ευτυχισμένα ζευγάρια. Στις μητέρες που άκουσαν τον πρώτο χτύπο της καρδιάς του παιδιού τους και τις δυνατές του κλωτσιές χωρίς το άλλο τους μισό δίπλα να χαμογελά. Είναι ένας μοναχικός δρόμος, αλλά θα τα καταφέρουμε. Έχουμε τα παιδιά μας.
Αγκαλιάζω την κοιλιά μου κάθε μέρα και τη χαϊδεύω. Ξυπνάω κάθε πρωί και του ψιθυρίζω «Καλημέρα». Η απόφασή μου να το μεγαλώσω μόνη μου είναι συνειδητή και με κάνει ευτυχισμένη, αλλά το παιδί μου θα αναρωτηθεί κάποτε. Δεν ξέρω τί απ’ όλα αυτά πρέπει να του πω.
Δείτε ακόμα: Η μαμά αυτή θύμωσε που έβαλαν την κόρη της που είχε τροφική αλλεργία να τρώει μόνη της σε μια γωνία
Είμαι σίγουρη ότι αυτό το παιδί θα είναι η μεγαλύτερη περιπέτεια μου, η αληθινή μου αγάπη και το μόνο πράγμα για το οποίο δεν θα μετανιώσω ποτέ.
[scarymommy]
