«Όταν νόμιζα ότι τα κιλά της εγκυμοσύνης μου θα ήταν το μόνο πρόβλημα μετά τη γέννα». Αυτός θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος της ιστορίας μου.
Παρ’ όλο που είχα ήδη 3 αποβολές, η ευκολία με την οποία μπορούσα να μείνω έγκυος με έκανε να βλέπω τα πράγματα, κατά τη διάρκεια της 4ης εγκυμοσύνης μου, «ανάλαφρα». Τρεις αποβολές και η 4η εγκυμοσύνη έμοιαζε άψογη. Δεν είχα πονάκια, δεν είχα ανακατωσούρες, δεν είχα ζαλάδες, απλά μου είχε κοπέι η όρεξη. Κοτόπουλο, πατάτα και ντομάτα ήταν τα μόνα που μπορούσα να φάω. Στον 6ο μήνα είχα πάρει μόλις 4 κιλά…
Και ξαφνικά άρχισαν οι πόνοι στην πλάτη… σα σουβλιές… Και μετά στο στήθος, μου κοβόταν η ανάσα… Μια βόλτα από τα υπόγεια του Μαιευτήριου… Εντατική… Η πίεση στα ύψη, το λεύκωμα ακόμα ψηλότερα! Πέντε μέρες έμεινα εκεί μέσα. Πολλά φάρμακα και μάλιστα ενδοφλέβια. Ποτέ δε ρώτησα τι κάνουν, άλλωστε και να μου έλεγαν δε θα καταλάβαινα και τίποτα, οπότε καλύτερα να μην ξέρω… Την 5η μέρα καταλάβαμε ότι τα φάρμακα δε με βοηθάνε, ούτε η πίεση έπεφτε, ούτε το λεύκωμα κατέβαινε. Η λύση για να τα καταφέρω ήταν η διακοπή της κύησης.
26+4 εβδομάδων και μόλις 650 γραμμάρια, την είδα για δευτερόλεπτα. Αυτό που θυμάμαι είναι το κλάμα της και τη μαία να μου λέει «φίλησε την κόρη σου να την πάρουμε, κλαψιάρα είναι…». Την είδα πρώτη φορά 28 ώρες αργότερα… τόσο μικρούλα και εύθραυστη. «Έχει οξυγόνο μόνο από τη μύτη και αυτό είναι θετικό» είπε ο γιατρός, για να συμπληρώσει τη μαχαιριά «βέβαια είναι μόλις 650 γραμμάρια και γεννήθηκε στις 26+4 εβδομάδες, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα…».
Πήγαινα κάθε μέρα, όσες φορές άντεχα πήγαινα και 2η φορά. Να τη δω, να της μιλήσω, είχα τόσα πολλά να της πω… Δύο μέρες οξυγόνο από τη μύτη (ελαφριά κατηγορία), 48 μέρες οξυγόνο από το στόμα (βαριά κατηγορία), 3 μέρες οξυγόνο από τη μύτη και μετά διάχυτο! Περίμενα 72 ολόκληρες μέρες για να την πάρω αγκαλιά… τόσο μικρούλα… τα δάχτυλα μου ξεκινούσαν από το κεφαλάκι, και η παλάμη κάλυπτε την πλάτη και έφτανε μέχρι τη μικροσκοπική της πάνα. Αλλά σε 72 μέρες έφτασε το 1,5 κιλό, υπερδιπλασίασε το βάρος της! Ενάμιση κιλό και χωρούσε ολόκληρη στο χέρι μου…
Το 1ο πράγμα που έκανε ήταν να κολλήσει πάνω μου το μικροσκοπικό κεφαλάκι της και να προσπαθήσει να θηλάσει… Τόσα συναισθήματα στη μισή ώρα του Καγκουρό… Μισή ώρα να χωρέσει συναισθήματα 72 ημερών… Και αυτή η αγάπη…
Φτάσαμε στις 96 μέρες, η μέρα που θα τη γεννούσα, και δεν έβλεπα την πόρτα της εξόδου, καμία θετική ενημέρωση… Περνούσα τη μέρα μου έξω από τη ΜΕΝΝ… Τι να κάνω άλλωστε στο σπίτι μου… Από τις 06:30 το πρωί μέχρι τις 21:00 το βράδυ, όποτε πεινούσε έμπαινα και την τάιζα. Και φτάσαμε στη μέρα 106 (28 Σεπτέμβρη) όπου άκουσα και την πολυπόθητη φράση: «Σε 2 μέρες θα βγείτε. Αύριο κάνουμε τις τελευταίες μας καρδιολογικές και οφθαλμολογικές εξετάσεις. Μέχρι τώρα ήταν όλα καλά, αν είναι και αύριο, μεθαύριο βγαίνετε!».
Μέχρι που η κόρη μου με είπε «μαμά» δε νομίζω ότι είχα ακούσει κάτι ομορφότερο στη ζωή μου! Η απόλυτη ευτυχία. Πήρα τον άντρα μου τηλέφωνο (όλο αυτό το διάστημα δούλευε εκτός Αθηνών) και του είπα να κανονίσει αεροπορικά, ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ! Το ίδιο βράδυ ήταν Αθήνα.
29 Σεπτέμβρη (μέρα 107) πρωί – πρωί ήμασταν έξω από τη ΜΕΝΝ και περιμέναμε να πεινάσει το κοριτσάκι μας για να μπούμε να το ταΐσουμε. Ο άντρας μου θα έβλεπε για πρώτη φορά το κοριτσάκι μας. Όταν μπήκαμε μέσα έκλαιγε. Την πήρε αγκαλιά για 1η φορά και αμέσως σταμάτησε το κλάμα. Καμιά περιγραφή δε μπορεί να αποτυπώσει με πόση λάτρεια κοίταζε το μπαμπά της…
Μέρα 108, 30 Σεπτέμβρη… Πήραμε στα χέρια μας το περίφημο εξιτήριο. Βάρος 2.420, ύψος 43 πόντοι. Μπήκα στο «Ταμείο» του Μαιευτηρίου (είχαμε γίνει ‘φίλοι’ με τον ταμεία) και μου λέει «τι θες εδώ Τετάρτη, αφού Πέμπτη πληρώνεις», «σήμερα λέω τη μαγική λέξη ‘εξιτήριο’ – ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ» του απαντάω.
Πόσα μαθήματα ζωής πήρα εκεί μέσα… Αλλά το σπουδαιότερο μου το έδωσε η κόρη μου: 26+4, 650 γραμμάρια, 25 πόντους… δεν τα πάρατησε ούτε μία στιγμή. Μαχήτρια από τη μέρα που αποφάσισε βιαστικά να αφήσει τη βολή της στην κοιλιά μου. Ανυπόμονη… Δεν έκανε πισωγυρίσματα, αλλά πάλευε κάθε νέα πρόκληση. Τώρα είναι 3 χρονών, σταματάμε να μέτραμε 2 ηλικίες (χρονολογική και διορθωμένη), είναι απλά 3 χρονών! Κάναμε όλες τις εξετάσεις και όλα τα follow-up. Η απάντηση είναι πάντα η ίδια «για την προωρότητά της είναι ένα εξαιρετικό παιδί». Λίγο μικρωκαμωμένη, αλλά τα κιλά της είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΜΑΡΑΝΤΙΔΟΥ
