Συγγνώμη που αρρώστησα… Μια συγκλονιστικη εξομολόγηση…

Ενα συγκλονιστικο γραμμα που διαβασαμε στο Lifo ….

Και κάποια στιγμή βρίσκεις θάρρος και κουράγιο.
Μάλλον αυτές είναι οι σωστές λέξεις.
Θάρρος και κουράγιο να γράψεις ένα γράμμα που ξέρεις ότι όταν ο άνθρωπός σου θα το διαβάζει, εσύ δεν θα είσαι πια στη ζωή.
Το κάνεις άραγε;

Άντεξες τόσα ως τώρα, θα το αντέξεις και αυτό;
Εκείνος, θα το αντέξει;
Μόνο λίγοι ξέρουν…

Αυτοί που για εμένα είναι οι πραγματικοί ήρωες.
Αυτοί που το κάθε ξημέρωμα τους είναι ένας αγώνας ζωής και θανάτου. Αυτοί που κάθε μέρα δίνουν σκληρή μάχη για όσα εσύ και εγώ απολαμβάνουμε απλόχερα.
Μόνο αυτοί ξέρουν…

“Συγνώμη”.
Έτσι θα ξεκινήσω αυτό το γράμμα.
Τώρα που το διαβάζεις δεν είμαι δίπλα σου. Δεν είμαι ζωντανή.

Ποιος ξέρει άραγε πώς θα είναι το μετά;
Δεν φοβάμαι.
Κουράστηκα πια να ζω έτσι.
Ταλαιπωρούμαι καιρό και ταλαιπωρώ κι εσένα μαζί.
Κι εσύ δεν έφταιξες σε τίποτα.

Συγγνώμη που ήμουν εγώ η επιλαχούσα απ’ την παλιο-αρρώστια.
Συγγνώμη που τα τελευταία δύο χρόνια μπαινοβγαίναμε στα νοσοκομεία.
Συγγνώμη για το άγχος που περνούσες κάθε φορά που περιμέναμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Συγγνώμη για τις ατελείωτες ώρες αναμονής έξω από κάθε χειρουργείο.
Συγγνώμη για τα μελανά σημάδια στο κορμί μου.

Συγγνώμη που έπεσαν τα μαλλιά μου, που χλώμιασα, που γέρασα, που κουράστηκα, που ασχήμυνα. Συγγνώμη που αρρώστησα.
Συγγνώμη που στην αρχή φοβήθηκα τόσο και παραιτήθηκα.
Να ξέρεις ότι εσύ μου έδωσες δύναμη να συνεχίσω, να προσπαθήσω.
Και να, που πέρασε ο καιρός και φάνηκε πόσο αδύναμη ήμουν.
Με νίκησε τελικά.
Και ξέρεις; έχω θυμό. Μεγάλο θυμό.

Γιατί δεν χόρτασα τα μάτια σου, την αγκαλιά σου, τα χέρια σου επάνω στο κορμί μου. Γιατί δεν σε πήρα να φύγουμε από όλη αυτή την τρέλα.
Γιατί παρακάτσαμε.
Γιατί δεν γέννησα τα παιδιά σου.
Γιατί εκείνο το σπίτι στη θάλασσα έμεινε όνειρο τελικά.
Γιατί δεν πρόλαβα να σου φτιάξω όλα αυτά τα φαγητά που σου είχα υποσχεθεί.
Γιατί δεν προλάβαμε να γυρίσουμε τον κόσμο.
Γιατί κάποιες φορές σε στεναχώρησα.

Γιατί ενώ ξέρω ότι πρέπει, δεν θέλω να σου πω να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου, να ξανα-ερωτευτείς, να ξανα-παντρευτείς
. Γιατί δεν ξέρω αν βρήκα τις σωστές λέξεις, τους σωστούς τρόπους να σου πω ότι εσύ, εσύ ήσουν ο μοναδικός λόγος.
Για όλα.
Γιατί μόνο μαζί σου είχε νόημα
. Δεν ξέρω τι έχει για εμένα μετά.
Να μην στεναχωριέσαι, να είσαι δυνατός. Να σε προσέχεις, θα σε προσέχω…”

Εξίσου συγκλονιστικο είναι και το σχόλιο κάτω απο το άρθρο
……

Πέντε χρόνια ακριβώς. Δεν σηκώνεται ποτήρι να πιεις σ αυτό.Δεν δίνεται ευκαιρία να γιορτάσεις, να περιμένεις με αγωνιά να περάσει άλλος ενας χρόνος. Πέντε χρόνια που ειχα την τελευταία ευκαιρία να σ ακούσω,να απλώσω τα χέρια να σ αγκαλιάσω,να μυρίσω χλωρίνη απο τα χέρια σου. Πέντε χρόνια που βιάστηκες να δώσεις πίσω αυτό που σου δόθηκε χωρίς να πολεμήσεις.Αψήφισες τις πιθανότητες και ένιωθες άτρωτη.Γέλαγες στο ενδεχόμενο και ήταν το γέλιο τόσο βαθύ ,που έγινε βήχας και ο βήχας έφτασε στα πνευμόνια.

Αλλα και κει δεν χόρτασε και κίνησε για αλλού και μετα για αλλού και ήρθε και δεν υπήρχε πια μέρος να πάει. Πέντε χρόνια απο τότε που νευρίασα στο τηλέφωνο γιατι με έπαιρνες επίμονα.Που σου μίλησα απότομα γιατι δεν ήθελα να βάλω το γαμομπουφάν, γιατί ήταν κοντά και το κράνος με ζέσταινε.Γιατί ήμουν χορτάτος και το ζεστό φαγητό σου δεν πήγαινε κάτω. Πέντε χρόνια που ζηλεύω τις άλλες, που αγκαλιάζουν και δίνουν δύναμη,που στέλνουν πεσκέσια και μαγειρευμένα φαγητά.

Που αγωνιούν μέχρι να τελειώσει η βόλτα,που κλαίνε κρυφά κάθε βράδυ μην σε πληγώσουν. Πέντε χρόνια που σε ξέχασα.Που αψηφώ το δώρο που μου έκανες και συ,που νιώθω και γω άτρωτος τρωτός.Που ξεχνώ πως ένιωσα και διακινδυνεύω να νοιώσουν το ίδιο τα παιδιά μου.Που έκλαψα για σένα κρύφα,που σου νευρίασα,που σε ξέχασα και δεν ερχόμουν να σε δω. Τα 5 γίναν 10 και αυτά με τη σειρά τους αυγάτισαν και ήρθε και γίναμε ίδιοι ,εμείς με τους γονείς μας και τα παιδιά μας με μας.

Τα ίδια λάθη,οι ίδιες αγωνίες απο γενιά σε γενιά,κληρονομιά ενοχική. Κάθε μέρα μια επέτειος αρχή μιας αντίστροφης μέτρησης,μια μέρα ακόμη,μια βδομάδα,ενας μήνας… Πέντε χρόνια που δεν έμαθα τίποτα.Που απέτυχα.Τουλάχιστον κάποιοι απο σας έχετε την ευκαιρία σας,απλώστε χέρια, σηκώστε το ακουστικό ,δεν έχετε ιδέα πόσο γρήγορα περνάνε τα 5 χρόνια.