“Τα χέρια του με σφίγγουν και σημαδεύουν τη ζωή μου” Η συγκλονιστική εξομολόγηση ενός kακοποιημένου kοριτσιού και το μήνυμα σε όλες τις μητέρες

daddy cool team

Δεν πρόκειται για κάτι που θα ακούσετε για πρώτη φορά. Δεν είναι μία ιστορία που θα σας κάνει να απορήσετε με το τι συμβαίνει στον κόσμο, γιατί πολύ απλά είναι κάτι που γίνεται σε όλες τις χώρες, σε πολλά σπίτια, σε αμέτρητα kορίτσια.

Πρόκειται για μία πραγματική εξομολόγηση μίας, πλέον, γυναίκας, που η ζωή της και τα παιδικά της χρόνια σημαδεύτηκαν με την επί 6 χρόνια kακοποίηση του πατέρα της. Μία αληθινή ιστορία που θίγει με τον πιο ωμό τρόπο την kακοποίηση παιδιών, και που είναι γροθιά στο στομάχι, όταν βλέπουμε μέσα από τέτοιες περιγραφές την διαστροφή κάποιων ανθρώπων.

Αξίζει να αφιερώσετε λίγα λεπτά και να το διαβάσετε. Το μήνυμα σε όλες τις μητέρες!

Θα μπορούσα να σας μιλήσω με αριθμούς για το πόσα μικρά kορίτσια πέφτουν θύματα kακοποίησης και εκμετάλλευσης. Tα νούμερα, όμως, μοιάζουν ψυχρά κι απρόσωπα. Αντίθετα, οι αληθινές ιστορίες, και ειδικά όταν προέρχονται από γυναίκες που ζουν δίπλα μας, μας βοηθούν να καταλάβουμε τι σημαίνει kακοποίηση ώστε να προφυλάξουμε τις kόρες μας, τις ανιψιές, τις γειτόνισσες, τις φίλες ή τις γνωστές μας.

Η κοπέλα που μιλάει παρακάτω θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία της. Τα λόγια της, όμως, είναι γροθιές ενάντια σε κάθε στερεότυπο, σε κάθε κοινωνική δομή ή ανόητο ταμπού που πληγώνει τα παιδιά μας.

«Η σημερινή μου ηλικία δεν έχει σημασία. Εξάλλου, όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα σημάδια που αφήνει η βία στην παιδική ψυχή δεν σβήνουν ποτέ εντελώς. Ίσως κάποιες φορές αχνοφαίνονται και τα ξεχνάς, ή άλλοτε προσποιείσαι πως δεν υπάρχουν, μα μόνο για λίγο. Μέχρι να πέσει η νύχτα, ας πούμε, και μείνεις πάλι μόνη σου να αντιμετωπίσεις τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Η δική μου ιστορία μοιάζει με χιλιάδων άλλων kοριτσιών. Δεν θα ακούσετε κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί, αλλά κάτι που συμβαίνει καθημερινά και ακούγεται σπάνια.

Η ιστορία μου, λοιπόν, ξεκινά ένα μεσημέρι στα τρυφερά μου έξι. Βρίσκομαι στο δωμάτιο μου και διαβάζω δυνατά το μάθημά μου. Η μαμά λείπει κάπου έχουν πάει με την αδελφή μου. Κλείνω τα βιβλία μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου κουλουριασμένη. Αν και φθινόπωρο, ο ήλιος είναι καυτός και γαργαλάει τις πατούσες μου. Σφραγίζω τα μάτια δυνατά και φαντάζομαι πως είμαι κάπου μακριά, σε κάποιο δάσος.

Η φαντασία σταματά απότομα όταν μπαίνει στο δωμάτιο ο μπαμπάς. Κάτι στο αθόρυβο βήμα του και στο σχεδόν γυμνό του σώμα με κάνει να ανησυχώ. Η ασφάλεια του δωματίου μου μ’ εγκαταλείπει και τρομάζω.

– «Να ξαπλώσω δίπλα σου;»
Ντρέπομαι να απαντήσω αρνητικά και κάνω χώρο στο κρεβάτι.
– «Nα σε πάρω αγκαλιά;»
Ντρέπομαι να απαντήσω αρνητικά και γνέφω το κεφάλι.

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα: ο πόνος, η ντροπή, η ανασφάλεια κι οι τύψεις. Με τον πατέρα μου να πέφτει πάνω μου σαν άψυχο σακί κι εγώ να κάνω ότι κοιμάμαι. Η αναπνοή του κορυφώνεται, κι εγώ ματώνω. Τα χέρια του με σφίγγουνε και σημαδεύουν τη ζωή μου. Το βλέμμα του σκοτείνιασε κι εγώ δακρύζω. Συμβαίνει κάτι που δεν ξέρω πώς το λένε, όμως γνωρίζω ότι δεν έπρεπε να συμβεί. Αργότερα, έμαθα πως το λένε «σεksουαλική kακοποίηση» και θύμωσα που δεν μου το έμαθε κανείς από μικρή.

Το μεσημέρι που σημάδεψε τη ζωή μου είχε χρώμα αίματος, γεύση οδοντόκρεμας, μύριζε φθινόπωρο και δεν συνέβη μόνο μια φορά. Σύντομα, το μεσημέρι έγινε απόγευμα, βράδυ, πρωί, ξανά μεσημέρι… Μια ιστορία που κράτησε έξι χρόνια γεμάτα μυστικά και ένοχη σιωπή.

Έπρεπε να μου έχουν μιλήσει από νωρίς για το σώμα μου
Όλα, όμως, θα ήταν αλλιώς αν κάποιος μου είχε μιλήσει από νωρίς για όλα αυτά.
Αν κάποιος μου είχε μάθει από μικρή πως, αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να το πω δίχως να ντρέπομαι.
Ότι το σώμα μου είναι δικό μου και δεν έχει κανείς δικαίωμα να το ακουμπά.
Όλα θα ήταν διαφορετικά αν κάποιος μπορούσε να μου πει ότι δεν φταίω εγώ και πως δεν είμαι ένα σκουπίδι.
Έπρεπε κάποιος να παρατηρούσε πως δεν είμαι ο εαυτός μου
Η ζωή μου ολόκληρη θα ήταν διαφορετική, αν κάποιος μπορούσε να διαβάσει την ύποπτη συστολή μου, την χαμηλή μου αυτοεκτίμηση, την αδιαφορία μου για τη ζωή ή την εφηβική μου αντιδραστικότητα.
Εάν κάποιος από την οικογένειά μου είχε την νηφαλιότητα και την ψυχραιμία να δει πως δεν είμαι μόνο το σχολείο, οι εξωσχολικές δραστηριότητες ή οι καλοί βαθμοί μου.
Υπάρχει κάτι παραπάνω στη ζωή ενός παιδιού κι αυτό είναι το χαμόγελο, η λάμψη των ματιών του, το γάργαρο γέλιο του και η αυτοπεποίθησή του.

Τώρα που είμαι κι εγώ μαμά….
… δεν αφήνω τίποτα στην τύχη του.
Δεν περιορίζω την κόρη μου αλλά την παρατηρώ συνέχεια.
Δεν την τρομάζω αλλά της μιλάω για όλα να τα ξέρει και να προφυλάσσεται.
Δεν την τρομοκρατώ αλλά της διδάσκω να είναι ελεύθερη και να υπερασπίζεται τα δικαιώματά της.
Και μέσα σ’ όλα αυτά αναρωτιέμαι: γιατί πρέπει μια γυναίκα να πέσει θύμα βiασμού ή kακοποίησης για να μάθει στην kόρη της να προφυλάσσεται; Γιατί πρέπει να γίνει πρώτα το κακό για να αλλάξει ο κόσμος; Γιατί δεν φροντίζουμε όλες οι γυναίκες να χτίσουμε ένα δίκαιο και ισότιμο περιβάλλον για όλους;».

*Η φωτογραφία είναι τυχαία και δεν έχει σχέση με το κείμενο

Photo via PUBLIKA.MD

Με πληροφορίες από mama365.gr

Με ένα κλικ εδώ δείτε όλα μας τα άρθρα

• εξομολογηση
• κακοποίηση παιδιου
• μαμα
• μπαμπας