Τα καλά κορίτσια πάνε στο παράδεισο τα κακά πάνε παντού Μέχρι την στιγμή που θα γίνεις μάνα!

Κατερίνα Βηττα

Τα καλά κορίτσια πάνε στο παράδεισο τα κακά πάνε παντού…. Μέχρι την στιγμή που θα γίνεις μάνα ή ακόμη και πατέρας. Τότε όλα αλλάζουν….. αλλάζει όλη η κοσμοθεωρία σου και το μόνο που θες είναι αυτό το μικρό πλασματάκι που μεγάλωσε και είναι πλέον έφηβη, απλά να μην πονέσει ποτέ, να μην πληγωθεί και φυσικά να μην κινδυνέψει.

Φίλη μου σε καταλαβαίνω, σε νιώθω όσο κανέναν άλλον γιατί στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Με κόρη στην εφηβεία πως θα γινόταν να μην έχω ανησυχίες, φόβους και ανασφάλειες. Ανοίγοντας όμως ένα άλμπουμ με δικές μου φωτογραφίες ….κάποτε στα 15…16…17….18…και βάλε… γιατί κράτησε αρκετά η εφηβεία μου …ένιωσα κάποιον να με τραβάει από τα μαλλιά και να μου λέει: Γιατί εσύ τι έκανες στην ηλικία της? Και ναι την είχα ακούσει πολλές φορές αυτή την φράση όμως όταν στο λένε τα ίδια σου τα μάτια είναι διαφορετικά.

Και μετά θυμήθηκα αυτό που είχα πει στον εαυτό μου όταν γέννησα και είδα τα δυο της ματάκια να με κοιτούν και ταυτόχρονα να με πλημυρίζουν αγάπη. Ότι θα κάνω το παν να την μεγαλώσω σωστά ,να τις δώσω αξίες, να την μάθω να προσέχει τον εαυτό της αλλά και να τον σέβεται ,ώστε να καταφέρει να αδράξει τον σεβασμό από τους άλλους. Να μάθει από τα λάθη της (ουδείς αλάνθαστος μην το ξεχνάμε αυτό) και όχι από τα δικά μου.

Γιατί τα δικά μου λάθη είναι δικά μου και γιατί η κόρη μου είναι ένα κομμάτι από μένα όμως δεν είναι εγώ. Δεν χρειάζεται να φορτώνουμε τα παιδιά μας με τις δικές μας φοβίες και τα δικά μας κόμπλεξ. Θυμάμαι όταν ήταν 6 χρονών δεν ήθελα να βγαίνει να πατάει στο πεζουλάκι στα κάγκελα γιατί εγώ έχω υψοφοβία και έτρωγα φρίκη κάθε φορά που κοίταγα κάτω. Τότε γύρισε και μου είπε: «ρε μαμά εσύ φοβάσαι όχι εγώ ! Σταμάτα θα με κάνεις να φοβηθώ!» Πόσο δίκιο είχε….. κατάλαβα ότι θα της μετέδιδα κάτι το οποίο δεν της χρειαζόταν ,ο φόβος θα την κρατούσε αργότερα μακριά από αγαπημένες της δράσεις. Μεγαλώνοντας ήθελε να τρέξει ,να παίξει, να σκαρφαλώσει. Ότι κάθε φυσιολογικό παιδί.

Ναι έπεσε πολλές φορέςςςςς , ναι χτύπησε περισσότερες ,έκανε και τρία ραματάκια όμως το χάρηκε σαν ένα φυσιολογικό παιδί ….. και τώρα είναι μια φυσιολογική έφηβη…. που θέλει να διασκεδάσει , να βγει ,να ερωτευτεί ,να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να της αρέσει αυτό που βλέπει για να αρέσει και στους άλλους! Ε και τι έγινε? Πόσο μεμπτό μπορεί να είναι αυτό για μια έφηβη ώστε μπροστά της να βρίσκει πάντα μία άρνηση για όλα???

Δεν μπορεί να απαιτούμε από τα παιδιά μας να είναι καλοί μαθητές, ευγενικοί, τύπος και υπογραμμός και μεις να είμαστε οι δεσμοφύλακες της ζωής τους με ένα επικριτικό Όχι σε κάθε τους βήμα μόνο και μόνο γιατί εμείς φοβόμαστε .Πολλοί γονείς αγχώνονται για το …..«τι θα πει ο κόσμος!!!»

Μη σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος ,να σε νοιάζει τι θα πεις εσύ στην κόρη σου ώστε όταν έρθει η ώρα να ξέρει να προστατεύσει τον εαυτό της μόνη της. Άφησε τη να γίνει ανεξάρτητη και να ναι στην ζωή της γυναικάρα και όχι γυναικάκι. Άφησε την να πάρει τα ρίσκα της , να δει την ζωή από τα δικά της θέλω και όχι από τα δικά σου.

Θα της απαγορεύσεις τώρα και σε δύο χρόνια που θα πάει να σπουδάσει όλα τα «όχι» που βρήκε μπροστά της θα τα ισοπεδώσει εν μία ,δύο ,τρεις το πολύ νύχτες έτσι για την αλητεία και για να απελευθερωθεί. Και τότε η μετωπική που θα φάει να ξέρεις θα ναι ζόρικη. Δεν είμαι υπέρ της ασυδοσίας ούτε του να μην έχει τον έλεγχο ο γονιός όσο το παιδί είναι ανήλικο. Όμως όλα θέλουν μέτρο.

Μέσα σου ξέρεις πολύ καλά τα όρια που πρέπει να βάλεις. Άλλο προστασία και άλλο καταπίεση. Το σημαντικότερο είναι να της μάθεις να αναγνωρίζει τον κίνδυνο και να τον αποφεύγει. Γιατί ο κίνδυνος πάντα θα υπάρχει και εμείς δεν θα μπορούμε να είμαστε πάντα δίπλα τους.

Είμαι χαρούμενη που μεγαλώνει η κόρη μου, που ομορφαίνει, που συζητάμε, που δεν μου λέει ψέματα ,που της διορθώνω το μακιγιάζ ,της χτενίζω τα μαλλιά όταν είναι να βγει και της πατάω το μάτι να κάτσει και μισή ώρα παραπάνω. Είμαι χαρούμενη που έχει όνειρα ,στόχους που αγαπάει τα βιβλία αλλά
τρελαίνεται και για τα πάρτυ . Της έχω εμπιστοσύνη πλέον και μου χει. Και την ίδια σχέση έχει και με τον πατέρα της γιατί κρατήσαμε την ίδια πορεία στο μεγάλωμα
της όσο κι αν μόνοι μας διαφωνούσαμε πολλές φορές.
Και ναι η ωραιότερη στιγμή μαζί της είναι όταν καθόμαστε να πιούμε το καφεδάκι μας και θα μου μιλήσει με την καρδιά της ελεύθερα χωρίς ταμπού και δηθενιλίκια . Είμαι χαρούμενη και περήφανη γιατί βλέπω ότι αμειβόμαστε και οι τρεις μας καθημερινά.