Ζούμε σε εποχές περίεργες η να το θέσω αλλιώς ζούμε την εποχή που γίναμε γονείς ,κοντεύουμε να σαρανταρήσουμε και μας πιάνει αυτή η κρίση που μπορεί να τα διαλύσει όλα.
Μικρή όταν ήμουν ονειρευόμουν πότε θα παντρευτώ,να κάνω οικογένεια ,να έχω τα παιδάκια μου κτλ κτλ.Κοινότυπα για πολλούς,όνειρα ζωής για μένα.
Και έφτασε η στιγμή που έκανα οικογένεια,αλλά αυτή η οικογένεια δεν ήταν αυτή που ακριβώς είχα ονειρευτεί. Όχι δε με χτυπάει ο άντρας μου,δε με κακοποιεί,αλλά είναι απόν. Απόν απο τα πάντα.
Νιώθω μια θηλιά στο λαιμό μου και νομίζω πως είμαι στα όρια της κατάθλιψης. Εγώ να μαγειρέψω εγώ να καθαρίσω μέσα στο σπίτι,εγώ να ασχοληθώ με το παιδι,εγώ εγώ εγώ…
Δεν ασχολείται με τίποτα! Πηγαίνει στη δουλειά ,γυρνάει και μετά ή θα χαζεύει στη τηλεόραση ή θα κοιμάται.
Για να σας προλάβω,δεν έχει εξωσυζυγική σχέση,απλά νομίζω πως λες και έχει παραιτηθεί απο τη ζωή.
Έχω δοκιμάσει με το καλό με το άσχημο,αλλά καμία αλλαγή.
Ώρες ώρες μου έρχεται να αρχίσω να ουρλιάζω,μπας και τον ταρακουνήσω.
Βλέπω μπαμπάδες που είναι συνέχεια με τα παιδιά τους,τα πάνε βόλτα,ασχολούνται μαζί τους και ο δικός μας τίποτα. Έχει μαυρίσει η ψυχή μου με το παιδί. Γιατί ρε γαμώτο ,ένα αγοράκι που είναι πανέξυπνο που όλοι μα όλοι λένε τα καλύτερα να μην έχει την ίδια συμπεριφορά απο το μπαμπά του;
Προσπαθώ να είμαι συνέχεια κοντά του,το σώμα μου είναι στα όρια της εξάντλησης απο την κούραση για να μπορέσω να τα προλάβω όλα.
Ο μικρός τρελαίνεται για το μπαμπά του και αυτός θα ασχοληθεί μαζί του για κάνα δεκάλεπτο και μετά πάλι στο καναπέ του.
Δεν θέλω να αγαπάει εμένα πιο πολύ. Δεν είναι φυσιολογικό πως το λένε; Θέλω να αγαπάει το παιδί μου.
Σκέφτηκα να χωρίσω αλλά ο μικρός καμιά φορά που ακούει για χωρισμένους γονείς κάνει σα τρελός και λέει μανούλα μου εσύ με το μπαμπά δε θέλω να χωρίσετε ποτέ…
Και τελικά σας ρωτάω έχεις δικαίωμα να πληγώσεις ένα παιδί;Η μήπως με αυτή τη συμπεριφορά το παιδί πληγώνεται περισσότερο…
