Τι να κάνω με την πεθερά μου που ανακατεύεται ΠΑΝΤΟΥ;

daddy cool team

Διαβάζω κάθε μερα τις ιστορίες σας και ηρθε η ωρα να πω κι εγω την δικια μου ιστορία, το δικο μου παράπονο που με τρωει μεσα μου και δεν αντέχω!

Ειμαι παντρεμένη 2 χρονια μόνο και εχω ενα παιδάκι, 3,5 μηνων κοριτσάκι… Και να φανταστείτε μονο δυο χρονια παντρεμενη και ξεκινησαν απο τωρα τα βάσανα…. Ουυφφ…

Λοιπον με τον αντρα μου ειμαστε μια χαρα, πολυ καλα… Αλλα ειναι στη μεση οπως παντα η καλη μας η «πεθερουλα»… Ανακατευεται συνέχεια και παντου… Και πολλες φορες προσπαθεί να με κατεβάζει, να με μειωνει -με τρόπο ομως… Επειδή ο αντρας μου δουλεύει κι εγω οχι και αρχιζει και λεει «Ο γιος μου παιρνειι αυτα του μωρου, ο γιος μου δουλευει, ο γιος μου το ενα, ο γιος μου το αλλο» Εννοειται οτι ο γιος σου μανταμ… Εγω πως; Με ενα μικρο μωρο να δουλεψω; Αυτος ειναι υποχρεωμενος ν δουλευει μεχρι να τα καταφερω κι εγω. .. Και εγω κανω τις δικες μου υποχρεώσεις στο σπιτι…

Το αλλο ειναι οταν ηταν να γεννήσω το μωρο μου, πηγαμε στο νοσοκομείο «ιδιωτικό» και ο λογος που πηγαμε εκει ηταν γιατι στο δικο μας νοσοκομειο εχουν γινει τρομερα πραγματα… Γέννησα, ολα καλα με το μωρο μου, μετα μόλις φερανε το μωρο μου σε μενα, αυτη ηρθε και μου το πηρε απο τα χέρια! Οκ, ηθελε να το δει αλλα τι τροπος ηταν αυτος; Ουτε εγω δε το ειχα δει ακομα, δεν το κρατησα ακομα λογω καισαρικης… Και τελος παντων μετα έκλαιγε το μωρο γιατι πειναγε (γεννησα καλοκαιρι φουλ ζεστη 15 ιουλιου 2017) Ηταν να φαει το μωρο, αυτη το τυληξε με μια κουβερτούλα, μεσα να εχει 40 βαθμους και να σκαει το μωρο απο τη ζεστη και αυτη να λεει ειναι πως το μωρο κρυωνει ενω ηταν και ντυμενο αρκετά…. Ευτυχώς μπηκε η νοσοκομα και φωναξε να μην τυλιγει το μωρο με τιποτα γιατι κανει πολλη ζεστη… Αυτη ομως τη μια ακουει, την αλλη μας γραφεί…

Μετα ηρθε η μαμα μου να πάρει και αυτη λιγο το μωρο αγκαλια να το κρατησει γιατι δε το κρατησε καθολου ενω η πεθερα μου ολη την ώρα το κραταγε… Και οπως το πηρε η μαμα μου, αυτη μπαινει μεσα στο δωματιο και της το αρπαζει απο τα χερια και λεει «Δωστο μου να το κρατησω«… Εμεινα εγω αφωνη… Λεω απο μεσα μου, τι γινεται εδω; Τι κανει αυτη; Ειναι με τα καλα της; … Αλλα παλι το καταπια και δε μιλησα….

Η μαμα μου δυστυχώς δουλευε κι επρεπε να φυγει την αλλη μερα γιατι μεναμε μακριά. Σε αλλη πολη μεναμε και σε αλλη γεννησα… Τελος παντων ηταν ο αντρας μου κοντα μου τον οποιο τον ειχα αναγκη σε ολη τη διάρκεια, μονο αυτον ηθελα κοντα, κανέναν αλλον… Δεν τον ηθελα για βοηθεια εφοσον ειχα τις νοσοκομες καθε 5 λεπτα μπαινανε μεσα κ οτιδήποτε ηθελα παταγα το κουμπακι και ερχονται αμεσως… Αρα δεν ειχα κανεναν αναγκη για βοήθεια, απλα η ψυχολογια μου, οι πονοι και ολα αυτα μαζι λογω γεννας κ καισαρικης αναζηταγα την συντροφιά του αντρα μου και μονο… Δεν μου εφταναν οι πονοι μου, ειχα την πεθερα πανω απο το κεφαλι μου ολη την ωρα να μουρμουραει και να μου λεει συνεχώς τι να κανω και αλλες βλακιες τετοιες… Δεν αντεχα αλλο, η ψυχολογια μ επεφτε ολο και πιο πολυ, μου ερχοτανε να αυτοκτονησω εκεινη την ωρα, δεν αντεχα με τιποτα….

Μετα μολις εμαθε το ποσο που πληρωσε ο αντρας μου στο ιδιωτικο νοσοκομείο έμεινε και του λεει «Γιατι δεν την αφησες να γεννήσει στο δημόσιο το δικο μας νοσοκομειο και την εφερες εδω να πληρωσεις τοσα λεφτα;» Δεν την ενοιαξε δλδ οτι θα πεθαινα η οτιδηποτε αλλο εφοσον δεν κανανε χειρουργια… Αλλα την ενοιαξε να μην πληρωσει ο γιος της… Το 1ο μας παιδακι… Και μετα συζητάγαμε με τον αντρα μ τι να παρουμε στο μωρο μου απο ρουχαλακια κ τετοια και αυτη να ανακατευεαι κ να μας λεει οχι μην παρετε τιποτα ειναι ακριβα, δε χρειαζεται, θα σας δινουν ο ενας και ο αλλος…

Γιατι ρε γαμωτο γιατι; Γιατι ανακατευεται παντού και πάντα; Ενα μωρο εχω και να μην του παρω τιποτα; Ειμαστε σοβαροί; Δεν εχω λόγια, δεν ειπα τιποτα, δε μιλησα, ο αντρας μου το ιδιο, κουβέντα δεν ειπε….

Μετα που φυγαμε απο το νοσοκομείο, πηγαμε σπιτι, μεναμε στο πατρικό μου μεχρι να νοικιασουμε δικο μας γιατι με τους δικους του δε μπορούσαμε να μεινουμε γιατι ηταν πολυ μικρο το σπιτι κ δε χωραγαμε.. Την αλλη μερα εφοσον γυρισαμε κανονισαμε να κανουμε ολοι μαζι τραπεζι στο σπιτι μου και τους καλεσαμε για φαγητό. Ηρθαν και με το που μπαινουν μεσα στο κουζινα, ολοι χαιρετηθηκαμε ενω αυτη εξαφανιστηκε. Την ψαχνουμε να δουμε που ειναι και τη βρισκω μέσα στο δωμάτιο μου… Εγω κοκκαλο εμεινα, λεω τι κανει; Μπηκε απροειδοποιητα μεσα στο δωματιο μου χωρις καν να πει τιποτα … Και ενω το μωρο κοιμοτανε κιολας, αυτη το ξυπνησε, ενοχλωντας το συνέχεια…. Εγω παλι τιποτα, δε μιλησα κ μπηκα μεσα με χαμογελο… Κ της λεω «Μα πως εξαφανιστηκατε; Σας ψαχναμε!» και αυτη μου λεει «Εδω ειμαι, μπήκα να δω το παιδι..»

Μετα το μωρο που το ειχε ξυπνησει, αυτο δεν ειχε κοιμηθει πανω απο ενα τεταρτο και γκρινιαζε το καημένο απο τη νυστα και αυτη να μου φωναζει «Ταισε το το παιδι, πειναει, κλαιει» Και να της λεω δε πειναει, αλλα νυσταζει που το ξυπνησατε, αυτη τιποτα, δε το παραδεχεται οτι το ξυπνησε ενω το είδα και το ακουσα με τα ιδια μου τα ματια και αυτια… Τελος παντων βγαινει απο το δωματιο με χίλια ζορια και εγω βαζω το μωρο ξανα στη κουνια του και αποκοιμηθηκε αμεσως το μικρο μου, νυσταζε τοσο πολυ…. Μετα γελαγαμε, καναμε πλακιτσες μεσα, ολα καλα και ωραια… Οταν λεγανε οι δικοί μου οτι το μωρο μοιαζει με τον μπαμπακα, αυτη δε μιλαγε (και οντως μιαζει με τον μπαμπα της το μωρο μου, ιδια ειναι και τη λατρευω ακομα πιο πολυ, όπως κ τον αντρα μου) Οταν ομως ειπαν οι δικοι μου ετσι σαν πλακιτσα οτι θα ‘ναι ομορφο το παιδι σαν τη μαμα του, αυτη στραβωνει τα μουτρα της και λεει «Οχι βεβαια, το μωρο θα ναι πιο όμορφο!«

Εγω σοκαριστηκα. Τι της έκανα, Θεε μου; Επειδη ειμαι καλη μαζι της; Επειδη αγαπαω τον γιο της; Επειδη ειμαι παντα ευγενική απέναντι της; Τι αλλο να κανω πια; Επειδη παντρεύτηκα τον γιο της με τιμωρεί; Δεν ηξερα τι αλλο να φανταστω πια οτι της εκανα και συμπεριφεροτανε ετσι μαζι μου… Εννοείται οτι το μωρο μου θα ‘ναι πιο ομορφο απο μενα αλλα ηταν αναγκη να εκφραστεί ετσι; Με τοσο κακια και μίσος; Οι δικοί μου φρικαρανε που την ακουσαν να μιλάει ετσι κ αν συμπεριφερεται με αυτο τον τρόπο…

Τελος πάντων περναει κι αυτη η μερα που θα την χαρακτηριζα «κατεστραμμένη μερα» γιατι παλι την κατέστρεψε η καλη μου η πεθερα όπως παντα.. Μετα αργοτερα νοικιασαμε σπιτι με τον αντρα μου που μεχρι τοτε ερχοτανε στο πατρικο μιυ καθε τρεις και λιγακι σαν να ειναι δικο της το σπιτι και να μην μπορουν να ξεκουραστουν ουτε οι δικοι μου, ουτε εγω με το μωρο…. Τελος παντων μετα νοικιασαμε με τον αντρα μου σπιτι, ο οποιος δούλευε 19 ωρες το 24ωρο και τον εβλεπα το βραδυ μονο και οταν ειχε αδεια μια φορα στο τοσο…. Απο εκεινη τη μερα η πεθερά μου καθε μερα και χειρότερα, να μην εχω καμια ησυχια, να μου ερχεται καθε μερα και να μου κανει τη δασκαλα ολη την ωρα προσβαλοντας με με διαφορους τρόπους κι εγω να μην μιλαω…

Της ειπα μια μερα «Ξέρω να φροντιζω το παιδι μου, μην αγχωνεσαι» και αυτη δε μιλησε, απλα συνεχιζε το ιδιο βιολί…. Οταν δεν μπορουσε να ερθει -κατι το οποιο ηταν σπανιο- με επαιρνε τηλεφωνο και με επρηζε απο εκει, να μου λεει τι να κανω με το σπιτι μου, τι να κανω με το παιδι μου, που να χαλασω λεφτα και που οχι.. Ελεος πιααα, δεν αντεχωω… Αυτο συνεχιζεται ακομα…

Τι να κανω κοριτσιαα; Θα τρελαθωωω! Ανακατευεται παντου, στα οικονομικα, στο παιδι, στην οικογενεια μου, στο σπιτι μου, παντού ομως, δεν το αντέχω αλλο…. Η μανα μου η καημενη δεν με ενοχλει καθολου, μια φορα στο τοσο μπορεί να με παρει τηλεφωνο να δει τι κανω μονο και μια φορα στις δεκα μερες μπορει να με επισκεφτει για μια δυο ωρες το πολυ… Αν με εκανε ετσι η μανα μου οπως κανει η πεθερα, θα τσακωνομουνα ασχημα εννοείται μαζι της, γιατι ειναι μανα μου. Δεν θα ντρεπόμουν, ουτε θα αγχονομουν καθολου… Αλλα με την πεθερα δεν μπορω, γαμωτο…. Δε ξερω ειλικρινά… Ακομα και πραγματα που μου λεει ο παιδίατρος να κανω με το μωρο, αυτη τα αμφισβητεί και λεει να κανω αυτο που μου λεει εκεινη και οχι ο παιδίατρος γιατι λεει βλακειες…