“Τι θέλει το κοριτσάκι?” ρωτούσε ο κύριος ψιλικατζής ή ο κύριος μανάβης ή ο κύριος χασάπης το μικρό κορίτσι, όταν πήγαινε το Σάββατο το πρωί, να ψωνίσει αυτά που η μαμά της είχε ζητήσει.
Χαρτάκι με σημειώσεις για τα ψώνια δεν είχε ποτέ… Τα αποστήθιζε όπως το «Τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, Καμπά» της διαφήμισης της εποχής της (βλέπε προπολεμικά).
Και τότε το κοριτσάκι κορδωνόταν και πήγαινε μπροστά μια και το εξυπηρετούσαν πρώτο και έλεγε τι επιθυμούσε.
Μεγαλώνοντας, η έκφραση «το κοριτσάκι» συνεχίστηκε. Ίσως το έλεγαν χαϊδευτικά, ίσως το έλεγαν χαριτωμένα, ίσως πάλι εκείνοι να την έβλεπαν κοριτσάκι…
Για τους γονείς της ήταν πάντα το κοριτσάκι τους παρόλο ένα χρόνο μεγαλύτερη από τον αδερφό της καθώς και για τις γιαγιάδες και τους λοιπούς συγγενείς… Έτσι μεσουρανούσε ως «Μις Κοριτσάκι» για πολλά χρόνια…
Στη συνέχεια λογικό ήταν να γίνει και το κοριτσάκι των διάφορων φλερτ όπου πλέον η «Μις Κοριτσάκι» είχε πάρει και στέμμα και μακριά μπέρτα και κρατούσε και ραβδάκι όπως στα κανονικά καλλιστεία.
Μέχρι που μια μέρα, όταν η Μις Κοριτσάκι κοίταξε τον καθρέφτη και τον ρώτησε αν είναι ακόμα κοριτσάκι, αυτός πολύ βαριεστημένα γύρισε πλευρό και συνέχισε τον ύπνο του. Την ίδια μέρα μάλιστα ο νεαρός στο video club με το φουλ στο τζελ απογειωμένο μαλλί την αποκάλεσε «Κυρία»!!!
Κυρία? Άκου «κυρία»…
Ποια είπες κυρία? Εμένα? Εμένα που είμαι η «Μις Κοριτσάκι 70’s-80’s-90’s»? Μα ποια χρονιά έχουμε τώρα? Είναι μόνο 2013! Έτσι ξεχνάνε τις δόξες και τις τιμές? Και το στέμμα στο κεφάλι μου δεν το βλέπεις? Και κοτζάμ μπέρτα! Εγώ και ο Superman ένα πράμα…
Φεύγοντας σταμάτησε στο βιβλιοπωλείο να αγοράσει κλασέρ, μελάνι για τον εκτυπωτή και μαρκαδόρους. Μπαίνοντας την έπιασε πονοκέφαλος από την βαβούρα. Ήταν καμιά δεκαριά μαθήτριες γυμνασίου που φώναζαν και διάλεγαν στυλό ανάμεσα σε σχόλια για το πώς πέρασαν το προηγούμενο βράδυ στον κινηματογράφο ή πώς είδαν τον Χ κούκλο στο «ταχυφαγείο» της πλατείας ή πώς βρήκαν το τέλειο skinny τζιν στο Zara. Μα γιατί κάνουν τόση φασαρία?
Ζήτησε το κόκκινο κλασέρ με τις λευκές μαργαρίτες όταν πίσω της άκουσε φωνή να λέει «Κόκκινο θέλω κι εγώ να μου δώσετε, σαν αυτό που πήρε η κυρία». Γύρισε και κοίταξε πίσω της και είδε την μία εκ των μαθητριών με μακρύ μαλλί μέσα στα μάτια, σκισμένο τζιν και μποτάκια να μασάει τσίχλα κάνοντας φούσκες…
“Φέρτε μου το κλασέρ να το βάλω στο κεφάλι μου, το μελάνι του εκτυπωτή να βαφτώ με φούμο και τους μαρκαδόρους να σβήσω τα κόκκινα από ντροπή μάγουλα!!!”, σκέφτηκε.
Βγαίνοντας από το βιβλιοπωλείο αποφάσισε να μην στρίψει από το στενό του Γυμνασίου και να πάει να πάρει την μικρή της από τον παιδικό σταθμό μέσω άλλου δρόμου. Θα περπατούσε λίγο παραπάνω αλλά θα της έκανε καλό. Πρέπει να εντάξει λίγο περισσότερο περπάτημα στη μέρα της… Και εκείνη την πρωινή τυρόπιτα τι την ήθελε? Κι αυτός ο καπουτσίνο με το έξτρα γάλα? Για το ταψί της πίτσας που χθες αποτελείωσε στο σκοτάδι τη νύχτα τρώγοντας και το πιο μικρό ψιχουλάκι ας μην αναφέρουμε. Αμφιβάλει αν μπορούσε ξανά να χωρέσει σε skinny τζιν, κάτι σε tsouvali τζιν ή κελεμπία μάλλον θα της ταίριαζε στην παρούσα φάση… Και το μαλλί… Λίγες ανταύγειες θα φώτιζαν λίγο το πρόσωπό της. Και ένα ελαφρύ μακιγιάζ θα την κολάκευε ή ίσως λίγο ρουζ και λίγη μάσκαρα.
Άλλωστε ήταν η Μις Κοριτσάκι 70’s-80’s-90’s! Έπρεπε να είναι περιποιημένη…Μα πώς άφησε έτσι τον εαυτό της?
Λίγα λεπτά αργότερα περπατούσε κρατώντας από το χέρι την κόρη της η οποία χοροπηδούσε και έτρεχε μπροστά. Ζήτησε σοκοφρέτα. Δεν θα της χαλούσε το χατίρι. Ήταν καλό παιδί και φρόνιμο. Το περίπτερο ήταν στα 50 μέτρα και δεν θα έβγαιναν και από το δρόμο τους… Με την ευκαιρία θα έπαιρνε και το αγαπημένο της περιοδικό και θα χάζευε και τι “δώρα” έχουν τα υπόλοιπα. Η φίλη της είπε ότι αυτό το μήνα στο περιοδικό που εκείνη αγοράζει θα είχαν δώρο μικρά μεγέθη επώνυμων καλλυντικών. Θα διάλεγε ένα με concealer για τα μάτια. Το δικό της έχει να το ανοίξει τόσο καιρό που ξεράθηκε σαν την στέπα της ερήμου. Παλιότερα που δούλευε και βαφόταν καθημερινά έβαζε εκείνο το επώνυμο concealer και η ματιά της ήταν πιο έντονη και καθαρή… Ναι, θα το αγόραζε. Μπορεί τα οικονομικά της να μην της επέτρεπαν πλέον να αγοράσει τα ακριβά αλλά και αυτό θα ήταν ευκαιρία. Ευχόταν μονάχα να ταιριάζει με την απόχρωση του δέρματός της… Ίσως να έβλεπε αν έβρισκε και ένα φωτεινό φούξια κραγιόν κάπου…
Τις σκέψεις της διέκοψε η τραχιά φωνή του περιπτερά της γειτονιάς… Τον βλέπει καθημερινά πηγαίνοντας για ψώνια. Είναι σχεδόν όλη μέρα ανοιχτός και όλο τακτοποιεί περιοδικά, εφημερίδες και σακουλάκια με γαριδάκια και λοιπά εις –άκια.
«Τι θέλει το κοριτσάκι?». Χωρίς να πάρει τα μάτια της από το εξώφυλλο του περιοδικού που έδειχνε την Σακίρα αγκαλιά με το μωρό της ενώ έψαχνε να βρει ποιο τεύχος έχει το concealer που διακαώς ήθελε, άνοιξε το στόμα της να πει ποιο περιοδικό ήθελε και την σοκοφρέτα. Ο 60άρης ευτραφής κύριος είχε σκύψει και ρωτούσε την 3χρονη κόρη της τι ήθελε να πάρει και όχι εκείνη.
Πλήρωσε μία σοκοφρέτα, τρία ίδια περιοδικά με διαφορετικά καλλυντικά (ρουζ, σκιά ματιών, βερνίκι νυχιών), ένα περιοδικό για υγιεινή διατροφή που είχε δώρο ένα dvd με ασκήσεις γυμναστικής, ένα κουτάκι τσίχλες με άρωμα κανέλας και ένα χρωματιστό φωσφοριζέ μπαλάκι και απομακρύνθηκε με την κόρη της ενώ σκεφτόταν ακόμα ποιο χρώμα concealer θα ταίριαζε στην θαμπή επιδερμίδα της…
Η Μις Κοριτσάκι είχε μόλις παραδώσει τον τίτλο και το στέμμα. Κράτησε την κορδέλα ενθύμιο βαθιά στην καρδιά της. Τη μακριά της μπέρτα την έκρυψε μέσα στα φαρδουλά της ρούχα. Περασμένα μεγαλεία αλλά τώρα πια μεγαλώνει το δικό της Μις Κοριτσάκι.
Τι να τους κάνεις τους τίτλους “ομορφιάς” αν έχεις τον πιο γλυκό τίτλο ζωής…
Η Μις Μαμά, θα άκουγε αυτή τη λέξη για την υπόλοιπη ζωή της κι αυτό τον τίτλο δεν θα της τον έπαιρνε ποτέ κανείς!
