Τα εγκλήματα που πάγωσαν την Ελλάδα

Κάποιοι πίστεψαν πως έκαναν το τέλειο έγκλημα…
Όμως τα ίχνη που άφησαν πίσω τα θύματά τους τους στοίχειωσαν και τους πρόδωσαν.

Ενα ζευγάρι εκτελεί το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του… Ενας νεαρός στο όνομα της αγάπης βάφει τα χέρια του με αίμα… Ενας ηλικιωμένος με τον γιο του διά ασήμαντον αφορμήν «καταπατούν» πέντε ψυχές… Το ξεκλήρισμα μιας οικογένειας παραμένει ανεξιχνίαστο… όπως και η μαφιόζικη εκτέλεση ενός πυγμάχου.

Πρωτοφανούς αγριότητας εγκλήματα  συγκλόνισαν το πανελλήνιο,Διαφορετικά τα κίνητρα, κοινός ο παρανομαστής: φρίκη και αποτροπιασμός!
Κοσμάς: Επιείκεια στον παιδοκτόνο

Ιούλιος 1996: Το έγκλημά του βαρύ και ιδιαίτερα ειδεχθές, αλλά η ιστορία του Απόστολου Κοσμα προκάλεσε την επιείκεια της ελληνικής Δικαιοσύνης, η οποία -με μία σπάνια ετυμηγορία της- δεν “είδε” ισόβια στην υπόθεση παιδοκτονίας.
Αιτία ήταν το γεγονός ότι ο πρωτότοκος γιος του Κοσμά έπασχε από σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου, με ανεξέλεγκτη επιθετικότητα. Για χρόνια ήταν έγκλειστος σε κλινικές, όμως η οικογένειά του δεν μπορούσε να το διαχειριστεί και έτσι ελήφθη η δύσκολη απόφαση να λάβει εξιτήριο. Σε μία από τις τελευταίες κρίσεις του, όταν δεν λάμβανε τη φαρμακευτική αγωγή του, το θύμα απείλησε τον πατέρα του να του αγοράσει οπλα, διαφορετικά θα τον σκότωνε.

Στις 7 Ιουλίου 1996, ο Απόστολος Κοσμάς σκότωσε τελικά με τσεκούρι τον γιο του την ώρα που εκείνος κοιμόταν. Στη συνέχεια, μετέφερε το πτώμα στο εξοχικό της οικογένειας στον Κάλαμο και το πυρπόλησε. Την επόμενη μέρα, τεμάχισε το απανθρακωμένο πτώμα με πριόνι, ενώ την ώρα που το τοποθετούσε σε σακκούλες, η αστυνομία έκανε έφοδο στο σπίτι, συλλαμβάνοντάς τον επ’ αυτοφώρω.
Αυτό που προκάλεσε τη μεγαλύτερη εντύπωση στην υπόθεση, ήταν τα όσα διαδραματίστηκαν κατά την ακροαματική διαδικασία. Γείτονες της οικογένειας κατέθεσαν υπέρ του κατηγορούμενου, η σύζυγός του και μητέρα του θύματος δεν έφυγε στιγμή από το πλευρό του, ούτε και οι άλλοι δύο γιοι του.

Ο ίδιος, φανερά συντετριμμένος, υποστήριξε στο δικαστήριο: “Δεν ήθελα να τον κλείσω σε ψυχιατρείο, δεν το άντεχα. Τον βάζω σε διάφορες δουλειές γνωστών μου. Φεύγει. Αγοράζει χασίς. Χειροτερεύει. Χτυπούσε τη μητέρα του. Αποφασίζουμε να τον πάμε στο Αιγινήτειο. Δεν γίνεται. Ο γιατρός φοβάται για τη ζωή του παιδιού”. Η ετυμηγορία της Δικαιοσύνης ήταν ποινή κάθειρξης 15 ετών και έξι μηνών. Ο Απόστολος Κοσμάς πέθανε στη φυλακή, λόγω χρόνιων προβλημάτων υγείας.

Γιαννακοπούλου: Το “ιερό” πάθος

Ιούλιος 1997: Ήταν ο Θεός της, το Άλφα και το Ωμέγα της. Η εξάρτησή της ήταν απόλυτη. Έτσι, όταν ο αρχιμανδρίτης Άνθιμος έβαλε τέλος στην ερωτική τους σχέση, εκείνη δεν άντεξε.
Ήταν 22 Ιουλίου, όταν η Κάτια Γιαννακοπούλου βρέθηκε έξω από το σπίτι του στην Αθήνα, σε μία ύστατη προσπάθεια να του μιλήσει. Όταν εκείνος εμφανίστηκε, της γύρισε την πλάτη, όπως είχε κάνει και στο παρελθόν. Χωρίς να το σκεφτεί έβγαλε από την τσάντα της το όπλο και άρχισε να τον πυροβολεί μέχρι που τελείωσαν οι σφαίρες. Αυτός ήταν ο επίλογος μιας ιστορίας πάθους, που ξεκίνησε από την ανάγκη της Κάτιας Γιαννακοπούλου να βρει έναν πνευματικό.

“Αν ήταν δυνατόν να τον αναστήσω με πέντε φιλιά ποτισμένα από το αίμα της μετανιωμένης μου καρδιάς θα το είχα ήδη κάνει (…) Ο μεγαλύτερος τιμωρός, ο πιο αυστηρός εισαγγελέας είναι ο εαυτός μου. Αναρωτιέμαι μόνο ποια τιμωρία σκληρότερη μπορεί να μου επιβάλει η δικαιοσύνη από αυτήν που επέβαλα εγώ στον εαυτό μου σκοτώνοντας με τα ίδια μου τα χέρια τον επίγειο θεό μου”, είχε πει αργότερα ενώπιον του ανακριτή.
Όπως η ίδια είχε καταθέσει, γοητεύθηκε από τον ιερωμένο, αν και οι σχέσεις τους ήταν πάντα τυπικές. Τουλάχιστον μέχρι την ημέρα που ο Άνθιμος της ζήτησε να τον επισκεφτεί: «Μια μέρα με κάλεσε σπίτι του, όπου μιλήσαμε για πολλά, κυρίως γύρω από τη θρησκεία και την Εκκλησία. Αμέσως μετά άρχισε να μου μιλάει για τον έρωτα. Εκείνη την ώρα με φίλησε για πρώτη φορά και μάλιστα αυτό το φιλί στο στόμα κράτησε για πολλή ώρα».

Την επομένη, η Γιαννακοπούλου πήγε στον αρχιμανδρίτη και του εξομολογήθηκε όλα όσα είχαν γίνει μεταξύ τους την προηγούμενη ημέρα, σαν να μιλούσε για κάποιον τρίτο. Εκείνος της απάντησε: «είμαστε άνθρωποι και σαν άνθρωποι έχουμε ανθρώπινες αδυναμίες».
Το γυαλί ράγισε, όταν ο αρχιμανδρίτης μετακόμισε στην Αγγλία. Οι επαφές μειώθηκαν και η σχέση άρχισε να φθίνει. Αντιλαμβανόμενη τί συνέβαινε, η Κάτια Γιαννακοπούλου άρχισε να ηχογραφεί τις αραιές, πια ερωτικές τους συναντήσεις για να μπορεί αργότερα να τον απειλεί, ενώ οι καυγάδες τους ήταν πλέον ιδιαίτερα έντονοι.
Η Κάτια Γιαννακοπούλου καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, ενώ σήμερα έχει πλέον αποφυλακιστεί.

 

Άκης Πάνου: Η “κακιά στιγμή”
Αύγουστος 1997: Ο 30χρονος Σωτήρης Γιαλαμάς, ο άνδρας με τον οποίο διατηρούσε ερωτικές σχέσεις η τότε 19χρονη κόρη του Άκη Πάνου, Ελευθερία, πέφτει νεκρός. Το έγκλημα λαμβάνει χώρα στο σπίτι του γνωστό στιχουργού, στη Λεύκη Ξάνθης, όπου έχει πάει το θύμα για να μιλήσουν.
Ο Άκης Πάνου ήταν παλαιών αρχών και ηθών και δεν μπορούσε να δεχθεί τη σχέση αυτή, αναφέρουν τα ρεπορτάζ της εποχής. Πήρε το όπλο που κρατούσε ως ενθύμιο από το Ναυτικό, και πυροβολεί τρεις φορές το Σωτήρη Γιαλαμά.

“Όλα έγιναν σε μια κακιά στιγμή. Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου” δήλωσε στο δικαστήριο ο Ακης Πάνου, ενώ λίγο νωρίτερα είχε πει στον συνήγορό του Αλέξανδρο Κατσαντώνη ότι ο ίδιος είχε ήδη δικάσει και καταδικάσει τον εαυτό του σε ισόβια κάθειρξη.
Ο τραγουδοποιός, με σημαντική παρακαταθήκη στο ελληνικό τραγούδι, κηρύσσεται ένοχος για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Λαμβάνει την ανωτάτη των ποινών, ισόβια κάθειρξη, χωρίς να του αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό από το δικαστήριο. Ούτε καν αυτό της πολιτισμικής προσφοράς, αφού -σύμφωνα με το σκεπτικό του δικαστηρίου- ” ο κατηγορούμενος δεν πρόσφερε ιδιαίτερα στα πολιτισμικά πράγματα του τόπου”.

Ένα χρόνο αργότερα, αποφυλακίζεται για λόγους υγείας και το 2000 αφήνει την τελευταία του πνοή, νικημένος από τον καρκίνο.

Η φόνισσα με τα τηγανόψωμα

Ιανουάριος 1992: Επτά άτομα, μέλη και φίλοι δύο οικογενειών καταλήγουν στο νοσοκομείο σε κρισιμη κατάσταση, λόγω βαρύτατης τροφικής δηλητηρίασης. Όλοι είχαν δοκιμάσει τηγανόψωμα και ψωμί που είχαν παρασκευασθεί από την ίδια ζύμη, την οποία είχε προσφέρει ως «δώρο» στις οικογένειες η 56χρονη γειτόνισσα, Μαρία Σαμπανιώτη.
Οι τοξικολογικοί έλεγχοι στα τρόφιμα αλλά και στα θύματα, ήταν σαφείς: Παραθείο. Τρείς άνθρωποι μετά από μέρες στην εντατική, χάνουν τελικά τη ζωή τους. Οι δικαστικές αρχές στρέφονται κατά της Μαρίας Σαμπανιώτη, κατηγορώντας την ότι θέλησε να εκδικηθεί τις δύο οικογένειες, καθώς δεν επιθυμούσαν το γάμο των δύο γιων τους με τις κόρες της 56χρονης.

Η ίδια από την πρώτη στιγμή ενώπιον του ανακριτή, αρνείται τις κατηγορίες: “Δεν ήθελα να κάνω κακό σε κανέναν. Κάποιος άλλος έβαλε στο μάτι την οικογένειά μου κι επειδή αυτή τη ζύμη την είχα φτιάξει για το σπίτι μου, έριξε δηλητήριο μέσα όταν εγώ έλειπα για ψώνια”.
Η θέση της δεν άλλαξε ποτέ, μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση το 2000, έχοντας περάσει τρεις ακροαματικές διαδικασίες. Η “φαρμακούλα”, όπως την φώναζε ο κόσμος κατά την είσοδό της στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, δεν κατάφερε να πείσει την ελληνική Δικαιοσύνη.
Το 1993, το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο και στη συνέχεια το Μικτό Ορκωτό Εφετείο το 1997, την καταδικάζουν σε τρεις φορές ισόβια κάθειρξη και επιπλέον 25 έτη, χωρίς ελαφρυντικά, για τρεις ανθρωποκτονίες και τέσσερις απόπειρες ανθρωποκτονίας.

Αργότερα, ο Άρειος Πάγος αναιρεί την καταδικαστική απόφαση του ΜΟΕ, κι έτσι η δίκη σε δεύτερο βαθμο επαναλαμβάνεται. Παρά τις ελπίδες της κατηγορούμενης, που επιμένει στην αθωότητά της, το δικαστήριο και πάλι επικυρώνει την πρωτόδικη απόφαση, το 2000.
Η Μαρία Σαμπανιώτη παρέμεινε στη φυλακή συνολικά 19 χρόνια. Αποφυλακίστηκε το 2011, λόγω της καλής συμπεριφοράς της στη φυλακή, των πολλών μεροκάματων που είχε κάνει, αλλά και της ευεργετικής διάταξης σύμφωνα με την οποία μετά το 65ο έτος της ηλικίας του κρατουμένου, κάθε ημέρα κράτησης υπολογίζεται διπλή.

To σατανικό ζευγάρι
Μάρτιος 2005: Η μικρή κοινωνία της Μυτιλήνης συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη της αποκρουστικής δολοφονίας της 27χρονης Ευστρατίας Μαμώλου. Στο σπίτι τής οδού Βυζαντίου 19 πριν από τρία χρόνια ο 32χρονος ηλεκτρολόγος-ηλεκτρονικός Γιώργος Μπουταράς είχε σκοτώσει, κομματιάσει και στη συνέχεια κάψει την 27χρονη φίλη του Ευστρατία.

Το ένοχο μυστικό… κράτησαν για τρία ολόκληρα χρόνια μέσα σε ένα μεταλλικό κουτί που είχαν πλάι στο τζάκι ο ίδιος με την 28χρονη γυναίκα του Αρετή Διόλατζη. Τα ελάχιστα αντικείμενα που είχαν απομείνει από τα αποκαΐδια της νεαρής γυναίκας τούς πρόδωσαν. Το σατανικό ζευγάρι και η Μαμώλου φαίνεται πως αποτελούσαν ερωτικό τρίγωνο, το οποίο οδήγησε στο φονικό όταν, σύμφωνα με την απολογία της Διόλατζη, ηάτυχη κοπέλα δεν δέχτηκε να συμμετάσχει στο ομαδικό σεξ που ήθελε να κάνουν τη μοιραία νύχτα ο άνδρας της.

Το δικαστήριο καταδίκασε τον Μπουταρά -που επιχείρησε να πάρει πάνω του το έγκλημα- σε ισόβια κάθειρξη και σε φυλάκιση δεκαοκτώ μηνών για τα επιμέρους αδικήματα που του είχαν απαγγελθεί, ανάμεσά τους και αυτό της περιύβρισης νεκρού. Σε κάθειρξη δεκατριών χρόνων καταδικάστηκε και η γυναίκα του για συνέργια στην αρπαγή της άτυχης Μαμώλου με σκοπό τη συνουσία και για περιύβριση νεκρού, ενώ αθωώθηκε για την κατηγορία της δολοφονίας.

Η στραγγαλισμένη καλλονή

Ξημερώματα 11ης Απριλίου 2005: ο 23χρονος Δάνος Μουρατίδης στραγγάλισε με τα χέρια του στο σπίτι του στη Βέροια την 20χρονη Κική Κούσογλου, με την οποία διατηρούσε ερωτική σχέση. Στη συνέχεια μετέφερε τη σορό τής άτυχης κοπέλας με αυτοκίνητο στην περιοχή Φράγμα Ασωμάτων Ημαθίας και τα πράγματά της σε άλλο σημείο, σε μία προσπάθεια να εξαφανίσει τα ίχνη της. Τα ξημερώματα της επομένης μέρας ο δράστης έθαψε πρόχειρα το πτώμα στο ίδιο σημείο όπου το είχε εγκαταλείψει με τη βοήθεια 40χρονου συγγενούς του, ο οποίος παραδέχθηκε τη συμμετοχή του. Τέσσερις μήνες μετά και αφού όλο αυτό το διάστημα προσποιούταν ότι την έψαχνε εναγωνίως, ο 23χρονος ομολόγησε την ενοχή του και υπέδειξε στους αστυνομικούς το σημείο όπου την έθαψε. Οπως είχε γίνει γνωστό, δράστης και θύμα είχαν χωρίσει έπειτα από πέντε χρόνια σχέσης, έναν μήνα πριν από το έγκλημα. Ο Δάνος Μουρατίδης εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης στις φυλακές Διαβατών.
Picture

Μαφιόζικη επίθεση

Στις 14 Απριλίου 2005 η Πάτρα μένει άναυδη από τη δολοφονία του 38χρονου πυγμάχου Ανδρέα Παΐζη. Το θύμα είχε δεχτεί ένα τηλεφώνημα για να πάει στη λέσχη του, ενώ φεύγοντας είπε στη σύζυγό του να τον περιμένει για φαγητό. Μόλις έφτασε στον προορισμό του, στη λέσχη του στα Ψηλαλώνια, και κατέβηκε από το αυτοκίνητο, ένας γνωστός του τον πλησίασε και τον σημάδεψε με ένα υποπολυβόλο. Ο Παΐζης αντέδρασε μάλλον περιφρονητικά: «Τι είναι αυτό, ρε;» και ο εκτελεστής όχι μόνο δεν απάντησε, αλλά τον πυροβόλησε δεκατρείς φορές, οκτώ από τις οποίες στο κεφάλι! Από τότε μέχρι σήμερα οι δολοφόνοι του παραμένουν άφαντοι.

 

Οπλίτης-δολοφόνος

Στις 17 Οκτωβρίου του 2005 η Κόρινθος παγώνει στο άκουσμα του πρωτοφανούς αγριότητας εγκλήματος με θύμα την 22χρονη Αννα Νικολάου. Η κοπέλα δολοφονήθηκε από 19χρονο οπλίτη στις τουαλέτες κεντρικής καφετέριας της πόλης, επειδή δεν ενέδωσε στο έντονο φλερτ του και δεν δέχτηκε να τη φιλήσει. Ο νεαρός στρατιώτης από τη Δράμα χτύπησε το θύμα με απίστευτη μανία στο πρόσωπο και στη συνέχεια το κλώτσησε μέχρι θανάτου. Ο 21χρονος σήμερα οπλίτης καταδικάστηκε από το Στρατοδικείο Αθηνών σε ισόβια κάθειρξη και εκτίει την ποινή του στις φυλακές του Αυλώνα.

 

Το πενταπλό φονικό του Αγρινίου
25 Σεπτεμβρίου 2006: Η Ελλάδα σοκάρεται στο άκουσμα της στυγερής δολοφονίας πέντε κυνηγών, από 17 έως 33 ετών, στα Καλύβια Αγρινίου. Δράστης του πρωτοφανούς για τα ελληνικά δεδομένα πενταπλού φονικού, ο 38χρονος κτηνοτρόφος Διονύσης Φούκας, το παιδί που, όπως είπαν οι συγχωριανοί του, «του μιλούσαν και κοκκίνιζε, το παιδί της εκκλησίας και το σεμνό παλικάρι του χωριού». Το μακελειό έγινε επειδή κυνηγοί «πατούσαν τα τριφύλλια και με τους πυροβολισμούς τρόμαζαν τα ζώα»!

Νεκροί από τις σφαίρες του 38χρονου που κατηγορείται για ανθρωποκτονία από πρόθεση κατά συρροή, έπεσαν τα αδέλφια Βασίλειος και Χρήστος Νικολόπουλος, 23 και 21 ετών, και τα ξαδέλφια τους Λάμπρος Αντρέσσας, 33 ετών, Ηλίας Πίπας, επίσης 33 ετών, και ο 17χρονος Αλέξιος Νικολόπουλος.

Ο πατέρας του δράστη, ο 74χρονος Λυσίμαχος Φούκας, ο οποίος κατηγορείται για άμεση συνέργια στις ανθρωποκτονίες, αρχικά είχε πει στους αστυνομικούς ότι είχε κάνει ο ίδιος τους φόνους, προσπαθώντας έτσι να πάρει επάνω του τα εγκλήματα και να γλιτώσει τον γιο του.

Ωστόσο, ενώπιον της ανακρίτριας ισχυρίστηκε ότι ούτε καν βρισκόταν στον τόπο του εγκλήματος. Πατέρας και γιος βρίσκονται προφυλακισμένοι στις φυλακές Ναυπλίου αναμένοντας τη δίκη τους, ενώ σημειώνεται ότι ο 74χρονος έχει κάνει δύο αιτήσεις αποφυλάκισης για λόγους υγείας, οι οποίες όμως απορρίφθηκαν.

Ο άτυχος Αλεξ

Ο μαθητής Άλεξ Μεσχισβίλι 11 χρόνων από τη Γεωργία, που ζούσε με τη μητέρα και τον πατριό του στη Βέροια, εξαφανίστηκε την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2006 μεταξύ 7-8 το απόγευμα, από την περιοχή Ελιάς – Ανοίξεως Βέροιας. Εκεί τον είδαν για τελευταία φορά φίλοι και συμμαθητές. Έφυγε από την προπόνηση του μπάσκετ στο κλειστό γυμναστήριο της Ελιάς και προορισμός του ήταν το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ του πατριού του. Στη συνέχεια θα πήγαινε στο μάθημα ζωγραφικής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ο μικρός τελευταία ήταν προβληματισμένος από την απόρριψη κάποιων συμμαθητών, που έφτανε πολλές φορές και στον ξυλοδαρμό του.

Σαράντα μέρες μετά την εξαφάνιση, η Αγγελική Νικολούλη σε έρευνά της στη Βέροια, εντόπισε τον ένα από τους πέντε «σκληρούς» μαθητές και κατάλαβε από το διάλογο που είχαν, ότι τα παιδιά ευθύνονται για την εξαφάνιση του άτυχου Άλεξ. Ενημέρωσε την Ασφάλεια της πόλης, αλλά η εκδοχή της δημοσιογράφου θεωρήθηκε από τον τότε διοικητή ακραία, με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος σε λάθος έρευνες. Την ομάδα αποτελούσαν δύο Ελληνόπουλα αδέλφια, ένας Αλβανός, ένας Βορειοηπειρώτης και ένας Ρουμάνος. Οι ηλικίες τους από 11 έως 13 χρόνων. Τα πέντε παιδιά ομολόγησαν τον θανάσιμο τραυματισμό του μαθητή και καταδικάστηκαν με το νόμο των ανηλίκων της Ελλάδας.

Λίγους μήνες μετά, τον Μάρτιο του 2011, η «καμπάνα» της δικαιοσύνης «χτύπησε» και τον παππού των δύο Ελλήνων αδελφών, ο οποίος τιμωρηθηκε με φυλάκιση τεσσάρων ετών και έξι μηνών για υπόθαλψη εγκληματία κατά συρροή, για ψευδορκία μάρτυρα κατ’ εξακολούθηση και . Τον Φεβρουάριο του 2009, τα δύο Ελληνόπουλα, ο Ρουμάνος, ο Αλβανός και ο Βορειοηπειρώτης, κρίθηκαν ένοχοι. Καταδικάστηκαν σύμφωνα με το νόμο των ανηλίκων στην Ελλάδα και τους επιβλήθηκαν αναμορφωτικά μέτρα, ενώ βαριές ήταν οι «καμπάνες» της Δικαιοσύνης και για τους γονείς τους.

Οι όποιοι ισχυρισμοί για παιδεραστία κρίθηκαν αβάσιμοι, ενώ το Πολυμελές Πρωτοδικείο της Βέροιας επιδίκασε στη μητέρα του Άλεξ Μεσχισβίλι , Νατέλα Ιτσουαϊτζε το χρηματικό ποσό των 150.000 ευρώ ως αποζημίωση για ψυχική οδύνη για το χαμό του γιου της. Πριν περίπου τέσσερα χρόνια, ο εκταφέας Μερκούριος Κυνηγός προετοίμαζε μία ταφή στο χωριό Ραψομανίκη Ημαθίας, που βρίσκεται πολύ κοντά στη Βέροια. Στο σημείο όπου έσκαβε περίπου μισό μέτρο κάτω από την επιφάνεια, ανακάλυψε το σκελετό ενός νεαρού ατόμου, χωρίς ρούχα και φέρετρο. Στο σημείο βρέθηκε και η μητέρα του άτυχου παιδιού Νατέλα με το σύζυγο της, ενώ οι μετά από μαραθώνιο επαφών με φορείς, έγινε δεκτό το αίτημα της για εκταφή και μάλιστα με τη μορφή του κατεπείγοντος. Λίγους μήνες αργότερα, απεδείχθη ότι τα οστά ανήκουν σε ηλικιωμένη της περιοχής. Ο φάκελος «Άλεξ» παραμένει και σήμερα ανεξιχνίαστος.

ΞΕΚΛΗΡΙΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ

Η ανατριχιαστική ιστορία του 24χρονου φοιτητή Νομικής από την Καβάλα Θεόφιλου Σεχίδη είχε κάνει τον γύρο του κόσμου. Ήταν Αύγουστος του 1996, όταν αποκαλύφθηκε ότι ο νεαρός είχε δολοφονήσει τον 55χρονο πατέρα του Δημήτρη, την 50χρονη μητέρα του Ελένη, την 32χρονη αδελφή του Ερμιόνη, την 75χρονη γιαγιά του Ερμιόνη και τον θείο του Βασίλη, 57 χρόνων.

Η πενταπλή δολοφονία είχε διαπραχθεί στις 19 και 20 Μαΐου 1996. Ο Σεχίδης δολοφόνησε τα μέλη της οικογένειάς του, στη συνέχεια τεμάχισε τα πτώματά τους, τα τοποθέτησε σε πλαστικές σακούλες και τα μετέφερε με το αυτοκίνητό του με φεριμπόουτ στην Καβάλα, όπου τα εξαφάνισε στο σκουπιδότοπο της Νέας Κάρβαλης. “Τους ξέκανα πριν με ξεκάνουν”, είχε πει τότε στους αστυνομικούς. “Tους σκότωσα, γιατί δεν μου αποκάλυπταν ποια ήταν η πραγματική μου μητέρα”, δήλωσε στο δικαστήριο, που τον καταδίκασε πέντε φορές ισόβια.

Κυνικός μέχρι την τελευταία στιγμή της ανάκρισης, εξέπληξε μέχρι και τους αστυνομικούς με την ψυχρότητα με την οποία αντιμετώπιζε όσα έκανε. “Τι ήταν η πέμπτη, αφού είχαν σκοτώσει τους τέσσερις”, είχε πει για τη γιαγιά του.

ΤΗΝ ΕΚΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Ενα “σατανικό ζευγάρι” ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία έστησε ολόκληρη φρικιαστική επιχείρηση, παίρνοντας την ιδέα από… αστυνομική ταινία. Παραπλάνησαν την 39χρονη Σκοπιανή Βιολέτα Βελιανόφσκα ότι ήθελαν να την απασχολήσουν στο εστιατόριό τους στη Γερμανία και την επιβίβασαν στο αυτοκίνητό τους.

Το Νοέμβριο του 2003, στην εθνική οδό Έδεσσας – Φλώρινας, αφού την υπνώτισαν, έβαλαν φωτιά και την έκαψαν ζωντανή, μπροστά στα μάτια του 17χρονου γιου τους. Στη συνέχεια ο βασικός κατηγορούμενος Νικόλαος Γκεσόπουλος υποστήριξε στην αστυνομία ότι η νεκρή ήταν η σύζυγός του, που έπεσε θύμα τροχαίου, “αναγνώρισε” μάλιστα στο νεκροτομείο το πτώμα της τόσο ο ίδιος όσο και ο γιος του. Σκοπός τους κατηγορήθηκαν ότι ήταν να εισπράξουν 1.500.000 ευρώ, ποσό για το οποίο είχε ασφαλιστεί η σύζυγός του, Μαρία Γκεσοπούλου, η οποία μετά το στυγερό έγκλημα κρύφτηκε στο πατρικό σπίτι της οικογένειας στους Λόφους της Φλώρινας.

Το έγκλημα αποκαλύφτηκε από τον ίδιο τον Γκεσόπουλο, ο οποίος από τη φωτιά που έβαλε κάηκε στο χέρι και στη συνέχεια ομολόγησε, επιρρίπτοντας τις ευθύνες του σατανικού σχεδίου στη γυναίκα του. Και οι δύο καταδικάστηκαν και είναι στη φυλακή.

ΑΓΡΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΟ ΕΝΕΧΥΡΟΔΑΝΕΙΣΤΗΡΙΟ
“Μετά τη δεύτερη μαχαιριά, δεν μπορούσα να καταλάβω τι έκανα, με είχε πιάσει αμόκ”. Ο βασικός κατηγορούμενος για τη δολοφονία της 26χρονης Λευκοθέας Τσενικίδου ομολόγησε με κυνικό τρόπο τη δολοφονία της νεαρής, που εξιχνιάστηκε σχεδόν δύο χρόνια μετά την τέλεσή της, το βράδυ της 22ας Φεβρουαρίου 2002.
Η 26χρονη βρέθηκε με 19 μαχαιριές, κυρίως στο λαιμό και στο υπόλοιπο σώμα της, μέσα στο ενεχυροδανειστήριο του πατέρα της, στον ημιώροφο της πολυκατοικίας στην οδό Εγνατία 12, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η υπόθεση είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο για την πρωτοφανή αγριότητα του εγκλήματος.

Το κίνητρο των δύο δραστών ήταν η ληστεία, όπως αποκαλύφτηκε μετά τη σύλληψή τους, αφού εντοπίστηκαν τα στοιχεία ταυτότητάς τους από ένα δακτυλικό αποτύπωμα που άφησαν στη γυάλινη πόρτα του καταστήματος. Οι ίδιοι ομολόγησαν πως έπεισαν την κοπέλα να ανοίξει στην ασφαλισμένη πόρτα του καταστήματος, προσποιούμενοι τους πελάτες.
Ωστόσο, αρχικά εξετάστηκε το ενδεχόμενο το κίνητρο των δραστών να ήταν άλλο και ειδικά να πρόκειται για ψυχοπαθή δολοφόνο.

ΤΕΜΑΧΙΣΕ ΤΗΝ ΕΓΚΥΟ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ
Εγκυος στον όγδοο μήνα της ήταν η 25χρονη Ουκρανή Ελένα Σατούλοβα, που δολοφονήθηκε από τον 24χρονο γεωργιανό σύντροφό της Χριστοφόρ Παρασκευόφ το Δεκέμβριο του 2004 στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης.
Ενας οικογενειακός καβγάς ήταν αρκετός για τον Γεωργιανό να σφάξει την άτυχη γυναίκα μέσα στο διαμέρισμά τους. Στη συνέχεια τεμάχισε το πτώμα, κόβοντας το κεφάλι και τα χέρια της, τα οποία πέταξε στον Αλιάκμονα και μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί. Στόχος του ήταν να εξαφανίσει καθετί αναγνωρίσιμο (δακτυλικά αποτυπώματα και πρόσωπο), για να μη βρεθούν ποτέ τα στοιχεία ταυτότητας του θύματος.

Το υπόλοιπο σώμα, που μετέφερε μέσα σε σακούλες σκουπιδιών, πέταξε σε χωματερή του Αιγινίου Πιερίας, όπου το βρήκαν τυχαία δύο Ρουμάνοι που έμεναν κοντά και ειδοποίησαν την αστυνομία. Ο αλλοδαπός εντοπίστηκε και συνελήφθη, καθώς συγγενείς του που έμεναν στην Κατερίνη αποκάλυψαν τη σχέση του με την 25χρονη. Ο ίδιος ομολόγησε αποκαλύπτοντας ότι κίνητρο του εγκλήματος ήταν μια διαφωνία που είχε με τη σύντροφό του.

ΑΝΑΖΗΤΟΥΣΕ ΣΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΤΟ ΘΥΜΑ ΤΟΥ

“Ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Όταν μου είπε πως θα χωρίζαμε, λίγες ημέρες πριν παντρευτούμε, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου”, είχε πει ο 23χρονος Γιώργος Σκιαδόπουλος, ο ναυτικός που δολοφόνησε την 30χρονη Ελληνοαμερικανίδα Τζούλι Μαρί Σκάλι.
Στις 8 Ιανουαρίου 1999 ο Σκιαδόπουλος στραγγάλισε το πρώην μοντέλο, έκοψε το κεφάλι, έβαλε το σώμα σε μια βαλίτσα και το πέταξε σε λίμνη της Καβάλας. Εκοψε το κεφάλι της αρραβωνιαστικιάς του με πριόνι, επειδή δεν χωρούσε στη βαλίτσα, και το πέταξε για να μη βρεθεί ποτέ. Χαρακτηριστικό του σφοδρού έρωτα που έτρεφε για την Αμερικανίδα ήταν, σύμφωνα με τον ίδιο, το γεγονός ότι παράτησε την καριέρα του, για να εξασκήσει το επάγγελμα του οδηγού ταξί, ώστε να είναι συνεχώς κοντά της.
Eπί 18 μέρες ο μηχανικός του εμπορικού ναυτικού προσπαθούσε να κρύψει το φοβερό του έγκλημα. Μάλιστα, έβγαινε τότε στα τηλεοπτικά κανάλια από το κέντρο της Αθήνας και εκλιπαρούσε να τον βοηθήσουν να βρεθεί η σύντροφός του.

ΟΙ ΣΑΤΑΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΛΗΝΗΣ

Ήταν παραμονές Πρωτοχρονιάς του έτους 1994, όταν αποκαλύφθηκε η υπόθεση των “σατανιστών της Παλλήνης”, που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Η “σατανική τριάδα”, στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, κατηγορήθηκε ότι αποπλανούσε νεαρά κορίτσια, μεταξύ των οποίων και ανήλικα, και όλοι μαζί επιδίδονταν σε ομαδικά σεξουαλικά όργια και τελετές μαύρης μαγείας.

Στις 27 Αυγούστου 1992 οι τρεις τους οδήγησαν τη 14χρονη Δώρα Συροπούλου σε ερημική τοποθεσία στη Σέσι Κορωπίου. Ο Κατσούλας και ο Δημητροκάλλης έγδυσαν τη μικρή, της φόρεσαν χειροπέδες και την υποχρέωσαν να γονατίσει κρατώντας ένα κερί. Στη συνέχεια τη χτύπησαν με ένα ξύλο στο κεφάλι, αλλά εκείνη διατήρησε τις αισθήσεις της, για να τη στραγγαλίσουν αργότερα. Όταν βεβαιώθηκαν πως η κοπέλα είχε πεθάνει, ασέλγησαν πάνω στο πτώμα της και μετά το περιέλουσαν με βενζίνη και έβαλαν φωτιά. Επόμενο θύμα τους ήταν η Γαρυφαλλιά Γιούργα, την οποία πλησίασαν τη Μεγάλη Τετάρτη, 14 Απριλίου 1993, και προσποιούμενοι τους αστυνομικούς της ζήτησαν να μπει στο αυτοκίνητό τους και να τους ακολουθήσει. Η τύχη της ήταν ίδια με αυτή της Δώρας Συροπούλου.

ΤΟ ΑΔΟΞΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ

Συγκλονισμένος παραμένει ο χώρος της έβδομης τέχνης από τη στυγνή δολοφονία του ηθοποιού Νίκου Σεργιαννόπουλου, που βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του με 21 μαχαιριές στις 4 Ιουνίου. Το πάρτι που προηγήθηκε με τη συμμετοχή φίλων του, οι τελευταίες περιπέτειες που είχε με την αστυνομία, καθώς ήταν χρήστης ναρκωτικών, αλλά ειδικά η επιτυχημένη καριέρα του ήταν αρκετά για να προκαλέσουν το έντονο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την τύχη του ηθοποιού από τη Δράμα.

Κατηγορούμενος για τη δολοφονία είναι 30χρονος Γεωργιανός, ο οποίος κατάφερε και έμεινε κρυμμένος για σχεδόν δύο μήνες, μέχρι που επέστρεψε στα στέκια του, στην πλατεία Βικτορίας. Οι αστυνομικοί, που παρακολουθούσαν στενά την περιοχή, όντας σίγουροι ότι θα εμφανιζόταν, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στην Ασφάλεια Αττικής, όπου ομολόγησε τη δολοφονία του διάσημου ηθοποιού. Στην απολογία του ισχυρίστηκε πως ο ηθοποιός ήταν αυτός που του πρότεινε να πάει στο σπίτι του και εκείνος πρώτος του προέταξε το μαχαίρι, γι’ αυτό αντέδρασε. Στη συνέχεια αναστάτωσε το σπίτι, ώστε να μπερδέψει τους αστυνομικούς και να το εμφανίσει σαν ληστεία, και έφυγε.

 

 

Η ιστορία του εγχώριου εγκλήματος, ξεκινάει από την προπολεμική Ελλάδα.

Συγκεκριμένα, στις 8 Ιανουαρίου 1931 βρέθηκε μέσα σε ένα τσουβάλι το πτώμα του εργολάβου Δημήτρη Αθανασόπουλου, στον Ιλισό. Την δολοφονία και τον τεμαχισμό του, έκαναν η πεθερά του, η εν διαστάσει σύζυφος, ο 17χρονος ξάδερφός του και η υπηρέτρια του σπιτιού. Χαρακτηρίστηκε ως “έγκλημα του αιώνα”, έγινε θρύλος και τραγουδήθηκε από τον Ιάκωβο Μοντανάρη, με τους στίχους: “Καημένε Αθανασόπουλε, τι σου ΄μελλε να πάθεις, από κακούργα πεθερά, τα νιάτα σου να χάσεις” και σε μουσική Μάρκου Βαμβακάρη.

Λυμπέρης, ο τελευταίος θανατοποινίτης

Τις πρώτες ημέρες του 1972, ο Βασίλης Λυμπέρης θέτει σε εφαρμογή σχέδιο να εξοντώσει την οικογένεια του. Ένα χρόνο πριν η γυναίκα του με διαθήκη της, άφηνε όλη την περιουσία της στα παιδιά της. Το βράδυ της 4ης προς 5η Ιανουαρίου, άδειασε μπιτόνια με βενζίνη στο σπίτι και έβαλε φωτιά. Προηγουμένως είχε πάει στον κινηματογράφο, προσπαθώντας, όπως ισχυρίστηκε, να βγάλει την ιδέα του φονικού από το μυαλό του. Φαίνεται ωστόσο ότι ήταν αποφασισμένος, αφού προχώρησε τελικά στην αποτρόπαια πράξη, καίγοντας ζωντανούς τη γυναίκα, τα παιδιά του και την πεθερά του. Ο 27χρονος τότε Λυμπέρης κρίθηκε ένοχος από το Κακουργιοδικείο Αθηνών και καταδικάστηκε σε θανατική ποινή. Την Παρασκευή, 25 Αυγούστου, 1972, στις 05:49 τα ξημερώματα εκτελέστηκε στην θέση «Δύο Αοράκια» Νέας Αλικαρνασσού, στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν ο τελευταίος κατάδικος που υποβλήθηκε στην εσχάτη των ποινών στην Ελλάδα.

. Λίγα χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο του 1982, αποκαλύφθηκε ότι ο Π. Λινάρδος πολτοποίησε το κεφάλι της γυναίκας του, Θεοδώρας, με έναν λοστό, και μετά την έριξε σε έναν φούρνο χυτηρίου για να την εξαφανίσει. Στο Ξηροκάμπι Λακωνίας, στις 2 Μαΐου 1983, ο 57χρονος Βασίλης Τέκος, σκότωσε και έθαψε τα δύο παιδιά του στο υπόγειο του σπιτιού, επειδή όπως υποστήριξε ο ίδιος “ήταν ελαττωματικά”.

Ένα από τα φρικιαστικότερα εγκλήματα αποκαλύφθηκε τον Ιούνιο του 1987, με την υπόθεση του Παναγιώτη Φραντζή.

Τα τεμαχισμένα μέλη της νεαρής είχε βρει στον κάδο απορριμμάτων ένας συλλέκτης, ο Κώστας Βουζίκας, ο οποίος έψαχνε, όπως είχε πει, για γραμματόσημα. Το κεφάλι της κοπέλας βρέθηκε σε άλλο σημείο, επί της οδού Αχαρνών και Πιπίνου.

Ο 27χρονος τότε σύζυγός της Παναγιώτης Φραντζής, τότε φοιτητής της ΑΣΟΕΕ και πλασιέ, δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι σκότωσε τη γυναίκα του, αλλά υποστήριξε ότι η σύζυγός του είχε τραυματισθεί μετά από έντονο καβγά.

«Έσπρωξα τη Ζωή, η οποία έπεσε πάνω στην ντουλάπα και εκεί άφησε την τελευταία της πνοή. Φοβήθηκα και, προκειμένου να αποφύγω τις συνέπειες, τεμάχισα το πτώμα της», είχε πει.

Ωστόσο, ο ιατροδικαστής στην έκθεσή του είχε υποστηρίξει τότε ότι η κοπέλα έφερε ίχνη στραγγαλισμού. Το κίνητρο, όπως είχε ειπωθεί, ήταν η παθολογική ζήλια του Παναγιώτη Φραντζή, ο οποίος παραδόθηκε μόνος του στις αρχές, όταν βρέθηκαν τα τεμαχισμένα μέλη.

Η αιτία της άγριας δολοφονίας ήταν ασήμαντη. «Γύρω στις 12 το βράδυ της Τετάρτης. Ο Παναγιώτης και η Ζωή βγήκαν και πήγαν να πάρουν παγωτό. Γυρίζοντας η Ζωή του ζήτησε να την πάει σε μπυραρία. Αυτός αρνήθηκε και τσακώθηκαν στο δρόμο.» Αφού έκοψε το θύμα του σε 16 κομμάτια μέχρι τις 4.30 το πρωί, έτρεχε στα δοχεία απορριμμάτων μεταφέροντας τις σακούλες με το τεμαχισμένο κορμί της γυναίκας του.

Ξημερώματα πήγε στην Πειραϊκή και πέταξε στη θάλασσα το μαχαίρι. Δεν το βρήκαμε. Μας έδειξε όμως πού είχε πετάξει το κεφάλι από όπου είχε κόψει τη μύτη και τα αυτιά.»

 

Η συγκλονιστική υπόθεση του Μανώλη Δουρή αποκαλύφθηκε την 1η Ιανουαρίου 1994.

 

Ο 40χρονος τότε ελαιοχρωματιστής Μανώλης Δουρής, πατέρας επτά παιδιών, δήλωσε στη αστυνομία την εξαφάνιση του εξάχρονου γιου του.Τρεις μέρες μετά, ο ίδιος βρήκε το πτώμα του παιδιού του σε ένα σοκάκι κοντά στο σπίτι του, ενώ λίγο αργότερα ομολόγησε ότι βίασε και σκότωσε το ίδιο του το παιδί. Μεταφέρθηκε στις φυλακές Τριπόλεως, όπου από την πρώτη στιγμή δέχτηκε επιθέσεις από τους συγκρατούμενούς του. Ο παιδοκτόνος αυτοκτόνησε στις 25 Φεβρουαρίου 1996, όταν πήρε το καλώδιο της κεραίας που είχε στο κελί του και κρεμάστηκε από το ντούς. Άλλη υπόθεση πατροκτονίας, είχαμε στις 7 Ιουλίου 1996, όταν ο Απόστολος Κοσμάς, 54 ετών δολοφόνησε με τσεκούρι τον γιό του, την ώρα που αυτός κοιμόταν, στο σπίτι του στην Κηφισιά. Στη συνέχεια, μετέφερε το πτώμα στον Κάλαμο και προσπάθησε να το κάψει, χωρίς όμως να τα καταφέρει.

Τον Ιανουάριο του 1996 η αποκάλυψη του Αντώνη Δαγκλή ως του δολοφόνου με το άσπρο φορτηγάκι που βίαζε, σκότωνε και, σε κάποιες περιπτώσεις διαμέλιζε ιερόδουλες συντάραξε την ελληνική κοινωνία.

Ο 22χρονος δολοφόνησε τρεις ιερόδουλες, τις οποίες και τεμάχισε μέσα σε ένα άσπρο φορτηγάκι, ενώ αποπειράθηκε να δολοφονήσει και άλλες. Δεκατρείς φορές ισόβια ήταν η ετυμηγορία των δικαστών, την οποία άκουσε ψύχραιμος. Ένα χρόνο αργότερα βρέθηκε απαγχονισμένος στο κελί 33 του Ψυχιατρείου των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού.

Ο “δράκος” της Δράμας Κ. Παπαχρόνης που σκότωνε και βίαζε τα θύματά του

Το όνομα του Κυριάκου Παπαχρόνη, έγινε γνωστό στην ελληνική κοινή γνώμη το 1981, όταν συνδέθηκε με τη διάπραξη ανθρωποκτονιών και βιασμών σε βάρος γυναικών στη Θεσσαλονίκη, τη Δράμα και την Ξάνθη…
Χαρακτηριστικό σημείο της δράσης του, πέρα από την ανεξέλεγκτη χρήση της ιδιαίτερης σωματικής δύναμης που διέθετε, ήταν το ότι σε κάθε του επίθεση φορούσε τη στρατιωτική στολή, σαν να βρισκόταν σε υπηρεσία ή διατεταγμένη αποστολή!

Για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, από τη στιγμή που οι πράξεις του άρχισαν να έρχονται διαδοχικά στο φως μέχρι και τη σύλληψή του, ένα κύμα εγκληματοφοβίας είχε κατακλύσει τις γυναίκες όλης της χώρας, που ένιωθαν εν δυνάμει θύματα του άγνωστου «δράκου», όπως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συνηθίζουν να βαφτίζουν – χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία είναι η αλήθεια – τέτοιου τύπου εγκληματίες. Όταν ο δράστης τελικά συνελήφθη, έπειτα από εκτεταμένες έρευνες σε πολλά στρατόπεδα της Βόρειας Ελλάδας, υπηρετούσε στην 5η μοίρα Καταδρομών ως Έφεδρος
Ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού και η τραγική ειρωνεία είναι ότι κάποια στιγμή κλήθηκε να λάβει μέρος στη διεξαγωγή αυτών των ερευνών για τον εντοπισμό του δράστη!

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγμα με τη σειρά:

Ο 22χρονος τότε Παπαχρόνης κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για σωρεία εγκλημάτων:
Τον βιασμό και την ανθρωποκτονία με στιλέτο της ιερόδουλης Γρ. Θεοχαρίδου στις 5-9-1981 στην Δράμα.
Την απόπειρα δολοφονίας στις 20-12-1981 της Μ. Ποστιάδου στην Δράμα.
Την απόπειρα βιασμού και την ανθρωποκτονία της φοιτήτριας Ε. Παπαδοπούλου στις 15-1-1982 στην Δράμα.
Τον βιασμό και την ειδεχθή ανθρωποκτονία της 20χρονης φοιτήτριας Αναστασίας Αλεξανδρίδου στις 15-8-1982, στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης.
Τις απόπειρες βιασμού και ανθρωπκτονίας κατά της 18χρονης Αγοραστής Τέζα και της 30χρονης νοσοκόμας Βασιλικής Λαζαρίδου, στη Δράμας.
Την απόπειρα βιασμού και ανθρωποκτονίας κατά της 23χρονης Δ. Πεχλιβανίδου.

Δύο ακόμη απόπειρες βιασμού και δολοφονίας κατά μιας ιερόδουλης και μιας άλλης γυναίκας, στην Ξάνθη.
Πέντε βομβιστικές επιθέσεις. Συγκεκριμένα, 2 ωρολογιακές βόμβες στις 12-3-1982 στο Ταχυδρομείο και την Εθνική Τράπεζα της Ξάνθης, άλλες 2 στις 13-3-1982 στην Τράπεζα Πίστεως κι σε ένα κατάστημα στην Καβάλα και μια πέμπτη στις 16-6-1982 στην είσοδο του στρατοπέδου της Δράμας.
Έναν εμπρησμό στο Διεθνές Αεροδρόμιο Καβάλας.Οι μαρτυρίες των θυμάτων και των παρ’ ολίγο θυμάτων του έδωσαν στις Διωκτικές Αρχές μια αρχική εικόνα του δράστη και παράλληλα με την Αστυνομία ενεργοποιήθηκαν οι κατάλληλοι μηχανισμοί του Ελληνικού Στρατού, ξεκινώντας μια σειρά από ανακριτικές πράξεις σε στρατόπεδα της Βόρειας Ελλάδας, καθώς ο δράστης φορούσε

στρατιωτική στολή κι οι αρχές πιθανολογούσαν ότι επρόκειτο για εν ενεργεία στρατιωτικό. Κάθε στρατόπεδο όρισε κάποιους επικεφαλής για να διεξαγάγουν τις έρευνες κι ένας από αυτούς χρίζεται ο ίδιος ο Παπαχρόνης!

Μετά από διεξοδικές έρευνες και με τη σημαντική συμβολή δύο αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού, του Χρήστου Τριανταφυλλίδη και του Τάσου Κοσμίδη, ο Παπαχρόνης συλλαμβάνεται κι αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι της δράσης του προς τα πίσω.

Ο ίδιος ο δράστης είχε αποδώσει την εμμονή του με τη θυματοποίηση του γυναικείου φύλου στην πρώτη φορά που επισκέφθηκε με τους φίλους του έναν οίκο ανοχής, όταν ήταν περίπου 13 ετών Κατά τον ίδιο, η ιερόδουλη με την οποία ήρθε σε επαφή, του μίλησε ειρωνικά και προσέβαλε τον – έστω πρώιμο – ανδρισμό του με αποτέλεσμα να επηρεαστεί τόσο αρνητικά και σε τόσο απόλυτο βαθμό, ώστε αποφάσισε να εκδικηθεί το γυναικείο φύλο.

Η Καθηγήτρια Εγκληματολογίας κ. Βάσω Αρτινοπούλου σχολιάζοντας παρόμοια εγκλήματα επεσήμανε «ότι ο βιασμός ή η απόπειρα βιασμού αποτελεί μια ψευδοσεξουαλική πράξη. Η ταπείνωση και ο εξευτελισμός του θύματος» είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες ώθησης προς την εγκληματική ενέργεια. «Το πέρασμα από την απόπειρα βιασμού στην ανθρωποκτονία διαφοροποιείται μόνον ως
προς την ένταση και όχι ως προς το είδος ή τη μορφή της προεγκληματικής κατάστασης. Αποτελεί την ακραία έκφανση της φαινομενικής ανδρικής υπεροχής, της σωματικής δύναμης και της ρώμης.
Αξίες με τις οποίες έχουν κοινωνικοποιηθεί οι περισσότεροι βιαστές και δυστυχώς οι… υποψήφιοι μελλοντικοί βιαστές».

Κατά την απολογία του είχε παραδεχθεί μεταξύ άλλων ότι αν δεν τον έπιαναν, θα συνέχιζε τη δράση του εναντίον των γυναικών, προς τις οποίες, έτρεφε ιδιαίτερο μίσος και γι’ αυτό έλεγε ότι εισέπραττε
ικανοποίηση όταν τις χτυπούσε. «Θόλωνε το μυαλό μου. Ήθελα να χτυπήσω. Έφθανα στο μεγαλείο. Την χτυπούσα, τελείωνε…».

Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, όταν οδηγήθηκε στον ανακριτή, αμέσως μετά τη σύλληψή του, «έσπασε» και τα ομολόγησε όλα, όταν άκουσε τον ήχο των τακουνιών που φορούσε η γραμματέας! Απευθυνόμενος μάλιστα σε μια δημοσιογράφο της ΕΡΤ, της είπε «Εσένα σ αγαπάω γιατί έχεις ψηλά τακούνια»!

Το παράδοξο είναι ότι ο Παπαχρόνης ενώ κρατούνταν λάμβανε συχνά επιστολές από γυναίκες που εκδήλωναν με αυτόν τον τρόπο τον έρωτά τους!

Το Διαρκές Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης τον έκρινε ένοχο των αποδιδόμενων σε αυτόν κατηγοριών (μ.α. ανθρωποκτονίες, απόπειρες ανθρωποκτονιών, επικίνδυνες σωματικές βλάβες, βιασμοί) και του επέβαλε ποινή δις εις θάνατον και κάθειρξη 23 ετών, που τελικά μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη.

Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο της διαδικασίας ήταν το ότι όταν άκουσε την ποινή, σηκώθηκε και χειροκροτώντας είπε: «Ευχαριστώ! Τι βάζετε τέτοιες ποινές; Πόσα χρόνια θα ζήσουμε; Στείλτε με στο απόσπασμα, γιατί αν βγω έξω, πάλι τα ίδια θα κάνω». Η εκτέλεση της ποινής του άρχισε στις 13 Δεκεμβρίου του 1982. Κατά το διάστημα του εγκλεισμού του ο Παπαχρόνης πέρασε από διάφορες φάσεις. Αρχικά, κατά το πρώτο μισό της φυλάκισής του, επέδειξε πλούσια παραβατική συμπεριφορά και πιο συγκεκριμένα σε διαφορετικούς χρόνους έλαβε μέρος σε εξέγερση κρατουμένων (Κέρκυρα, 1987), έβαλε φωτιά σε στρώμα, ανέτρεψε το καζάνι με το φαγητό των κρατουμένων (Κέρκυρα, 1987), ενώ δύο τουλάχιστον φορές χτύπησε συγκρατούμενό του (Λάρισα. 1991) και όπως είναι επόμενο, τιμωρήθηκε πειθαρχικά για όλες τις παραπάνω πράξεις του.

Όμως, σε δεύτερη φάση παρατηρήθηκε μια έντονη μεταστροφή στο σκεπτικό και τη συμπεριφορά του. Απείχε από πειθαρχικά παραπτώματα, ενώ παράλληλα διάβαζε βιβλία κυρίως ψυχολογίας, ενώ ήταν ψάλτης για χρόνια στο εκκλησάκι του Αγίου Ελευθερίου εντός της φυλακής της Λάρισας. Ο πατήρ Κωνσταντίνος Γεροστέργιος, εφημέριος του παρεκκλησίου, έλεγε για τον Παπαχρόνη:«έχει πλέον μετανιώσει, δεν μιλά ποτέ για το παρελθόν του, ενώ όλα αυτά τα χρόνια στη φυλακή τα αφιέρωσε στο διάβασμα».

Ο Διευθυντής του Σχολείου Β΄ ευκαιρίας, Φ. Βελώνης μιλούσε για «ένα καλό παιδί που βοήθησε σημαντικά να στηθεί το σχολείο, προέτρεπε τους συγκρατουμένους του να φοιτήσουν, δεν αναφέρεται ποτέ στο παρελθόν του και χαμήλωσε τα μάτια όταν άκουσε ότι πρόκειται να αποφυλακιστεί». Αν και πληρούσε τις τυπικές προϋποθέσεις να αποφυλακιστεί καθώς το 2004 είχε εκτίσει πραγματική ποινή 21 ετών, πέντε μηνών και πέντε ημερών και με συνυπολογισμό 1.315 ημερομισθίων είχε εκτίσει ποινή 25 ετών και 15 ημερών, κατά τους δικαστές τα πειθαρχικά του παραπτώματα ήταν αρνητικός παράγοντας που επηρέαζε την κρίση τους σχετικά με την αίτηση αποφυλάκισής του.

Eντούτοις με βούλευμα που εξέδωσε το Συμβούλιο Eφετών Λάρισας η αίτηση αποφυλάκισης του 44χρονου Παπαχρόνη έγινε δεκτή παρά την αντίθετη άποψη της εισαγγελέως Eλένης Mετσοβίτου – Φλουρή, αλλά και προγενέστερου βουλεύματος που είχε εκδώσει το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λάρισας.

Πιο συγκεκριμένα κατά το Συμβούλιο Eφετών της Λάρισας οι πειθαρχικές ποινές του Kυριάκου Παπαχρόνη έχουν διαγραφεί και παρά το γεγονός ότι κατά τα τελευταία έτη εκδηλώθηκαν στη
φυλακή βίαιες στάσεις, καταλήψεις και κινητοποιήσεις, Παπαχρόνης ουδέποτε έλαβε μέρος, επιδεικνύοντας υπευθυνότητα και άψογη συμπεριφορά που προσδιορίζουν το βαθμό σωφρονισμού και μεταμέλειας αυτού για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει.
Ο Παπαχρόνης τελικά αποφυλακίσθηκε υπό όρους το 2004, έπειτα από 22 χρόνια εγκλεισμού και παρέδωσε μέσω της δικηγόρου του γραπτή δήλωση προς τους εκπροσώπους του τύπου που είχαν
σπεύσει στην είσοδο ή ορθότερα στην έξοδο της Φυλακής Λάρισας, όπου ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Πριν 22 χρόνια, παρασυρόμενος από την ακρισία της ηλικίας και κυρίως από τις φαυλεπήβολες
συναναστροφές μου, πουλήσαμε όλοι μας τις ψυχές μας στον Eωσφόρο -όπως ο Φάουστ- κι εγώ
προσωπικά έχασα, λαμβάνοντας εξοντωτική ένδικη μισθαποδοσία. Ζητώ από τη θεσπίζουσα πολιτεία από την κοινή γνώμη συγγνώμη από “μέσης ψυχής” για εκείνα τα απεχθή φορτία των ανομιών μου και υπόσχομαι στο εφεξής να διαβιώ “εν αγνεία και σεμνή πολιτεία…” και φυσικά “άμεμπτος εν παντί…”»! Hasta la vista, εν ευθέτω χρόνω».

Δεν παρέλειψε μάλιστα να ευχαριστήσει όλους τους δικαστικούς και αστυνομικούς παράγοντες καθώς και τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους που τον «περιέβαλαν με ανείπωτη εμπιστοσύνη και εκτίμηση».

Οι όροι της απόλυσής του, πέρα από την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και την υποχρέωση εμφάνισής του δύο φορές το μήνα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του, περιλαμβάνουν και την
απαγόρευση διαμονής του στην Ξάνθη και τη Δράμα, όπου διέπραξε τα περισσότερα εγκλήματά του, διότι αυτό «μπορεί να δημιουργήσει κινδύνους για τον ίδιο αλλά και για τρίτους», σύμφωνα με το
σκεπτικό του Συμβουλίου.

Οι Καθηγητές Ψυχιατρικής και Νευρολογίας Κων. Σολδάτος και Δημ. Βασιλόπουλος σε συνέντευξη Τύπου με αφορμή τη διοργάνωση της διημερίδας «Βίοι ψυχής παράλληλοι» εστίασαν στον αυξημένο
κίνδυνο να παρουσιάσουν ψυχοπαθολογική συμπεριφορά σε βάρος της κοινωνίας ή του εαυτού τους εμφανίζουν άτομα που έχουν καταδικαστεί για σωρεία εγκλημάτων και έχουν εκτίσει ποινή φυλάκισης για πολλά χρόνια, όπως στην περίπτωση του Παπαχρόνη.

Από την άλλη, όσοι έχουν εγκλειστεί σε σωφρονιστικό κατάστημα για ένα σοβαρό χρονικό διάστημα και έχουν αποφυλακιστεί, όπως ο Κυριάκος Παπαχρόνης, δεν κινδυνεύουν μόνο από το αν θα
υποτροπιάσουν, καθώς τέτοιου είδους άτομα, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο μετά την αποφυλάκισή τους, ακόμα και χρόνια αργότερα, να αποπειραθούν να θέσουν τέρμα στη ζωή τους.

Στις 14 Δεκεμβρίου 2004 ο Παπαχρόνης εμφανίζεται σε πρωινή ενημερωτική τηλεοπτική εκπομπή και δίνει τον τόνο της οπτικής του για τα πράγματα, όντας πλέον «ελεύθερος» πολίτης:
«Ζητώ συγνώμη που γεννήθηκα. Υποφέρω εδώ έξω. Βγήκα από τη μία φυλακή και μπήκα στην άλλη».

Σήμερα, ζει ακόμα ελεύθερος στη Λάρισα. Μάλιστα τον Οκτώβριο του 2012 σε εκπομπή της Στεφανίδου έδωσε συνέντευξη η αρραβωνιαστικιά του. Σχετικό απόσπασμα δείτε πιο κάτω:

 

Σπύρος Μπέσκος, ο δράκος με τα μαγικά χέρια

τον Σεπτέμβριο του 1981, ένας «δράκος» δρούσε στα νότια προάστια της Αθήνας. Χτυπούσε πάντα Σαββατοκύριακο, στόχευε γυναίκες τις οποίες βίαζε, έχοντας στραγγαλίσει και δύο από αυτές. Συνελήφθη σχεδόν δυο χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 1983. Η κοινή γνώμη έμεινε εμβρόντητη από το γεγονός ότι επρόκειτο για ένα άτομο υπεράνω πάσης υποψίας, πλήρως ενταγμένου στην κοινωνία, φυσιοθεραπευτού, παντρεμένου και πατέρα ενός παιδιού. Ήταν ο 37χρονος Σπύρος Μπέσκος.

 

Ο Μπέσκος γεννήθηκε το 1946 στην Κυπαρισσία και την εποχή των εγκλημάτων του έμενε στον Νέο Κόσμο, όπου διατηρούσε και το φυσιοθεραπευτήριό του. Ήταν αυτό που λέμε «υπόδειγμα», σε όλους τους τομείς: καλός οικογενειάρχης, άριστος σύζυγος και πατέρας, χαρισματικός θεραπευτής, αγαπητός μεταξύ συγγενών και φίλων. Αυτά Δευτέρα με Παρασκευή. Τα Σαββατοκύριακα μεταλλασσόταν στον βιαστή και δολοφόνο που καραδοκούσε για γυναίκες, είτε πόρνες τις οποίες «ψάρευε» ως πελάτης, είτε άλλες που με βία έβαζε στο αυτοκίνητό του, ένα μπλε Ωτομπιάνκι. Όπως και νάχει η τύχη τους ήταν κοινή: τις οδηγούσε σε ερημική τοποθεσία, περνούσε ένα σχοινί στο λαιμό τους και το έσφιγγε μέχρι να χάσουν τις αισθήσεις τους και, στην συνέχεια, τις βίαζε. Η χρήση βίας δεν ήταν, πάντα, αναγκαία: ο Μπέσκος ήταν βίαιος γιατί το απολάμβανε.

O Μπέσκος άρχισε την εγκληματική του δραστηριότητα πιθανότατα το 1981 καθώς, όπως προέκυψε κατά την ανάκρισή του, ομολόγησε ένα περιστατικό το οποίο οι αρχές είχαν καταχωρίσει στις άλυτες υποθέσεις από εκείνη την εποχή. Η δράση του ξεκίνησε από την παραλιακή (Φάληρο, Γλυφάδα, Καλαμάκι κ.λ.π.), ενώ στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα Βόρεια Προάστια (Κηφισιά, Μαρούσι και αλλού).

Την 20ή ή 21η Σεπτεμβρίου του 1981, ο Μπέσκος βίασε και δολοφόνησε την δεκαεννιάχρονη ιερόδουλη Χρυσάνθη Μπατζίκα, την οποία συνάτησε στην παραλιακή, κοντά στο κέντρο «ΔΕΙΛΙΝΑ». Συμφώνησαν την τιμή και με το αυτοκίνητό του την οδήγησε σε ερημικό σημείο, προκειμένου να γίνει η «συναλλαγή». Εκεί, όμως, ο Μπέσκος έβγαλε από την τσέπη του ένα σχοινί και της το πέρασε στον λαιμό ενώ την φίμωσε με λευκοπλαστ. Η κοπέλα αντέδρασε κι άρχισε να μάχεται για τη ζωή της. Σε κάποια στιγμή κατόρθωσε ν’ απαλλαγεί από το λευκοπλάστ κι άρχισε να καλεί σε βοήθεια. Τότε ο Μπέσκος άρπαξε ένα κουκουνάρι και της το σφήνωσε στο στόμα. Η Μπατζίκα πέθανε από ασφυξία. Το πτώμα της ανακαλύφθηκε από έναν κηπουρό, ο οποίος ειδοποίησε και την αστυνομία.

Η δεύτερη γνωστή δολοφονία που διέπραξε ο Μπέσκος, τοποθετείται δυο χρόνια αργότερα και, συγκεκριμένα, στις 27 Ιουνίου του 1983. Η εικοσάχρονη Χαρίκλεια Κολιοπούλου δολοφονήθηκε στην οδό Υψηλάντου, στην περιοχή Καλαμακίου. Ο Μπέσκος ακολούθησε την ίδια διαδικασία, όπως και με την Μπατζίκα, αλλά αντί για κουκουνάρι έχωσε στο στόμα της Κολιοπούλου το σουτιέν της.

Εκτός από τις δύο, αυτές, δολοφονίες ο Μπέσκος διέπραξε και δεκατέσσερις απόπειρες ανθρωποκτονίας και βιασμούς. Ενδεικτικά αναφέρω:

-13 Αυγούστου 1982: στην παραλιακή, στο ύψος του αγγλικού νεκροταφείου, βιάζει και προσπαθεί να δολοφονήσει μια τριαντάχρονη γυναίκα.

-21 Μαΐου 1983: επιτίθεται στην εικοσάχρονη Αγγελική Δ., στην περιοχή της Βουλιαγμένης, η οποία διασώζεται χάρη στην παρέμβαση των γειτόνων της.

-4 Ιουνίου 1983: επίθεση, ξυλοδαρμός και βιασμός της τριανταδυάχρονης Μαρίας Δ. στην περιοχή της Βάρκιζας.

-10 Ιουνίου 1983: επιτίθεται και βιάζει την ιερόδουλο Μαρία Π., 31 ετών, στο Καλαμάκι.

-Ιούνιος 1983: βιάζει και αποπειράται να δολοφονήσει μιαν 22χρονη ιερόδουλο, στην Λεωφόρο Ποσειδώνος.

-24 Σεπτεμβρίου 1983: βιάζει και αποπειράται να στραγγαλίσει μια ανήλικη μαθήτρια.

Σε όλα τα περιστατικά το modus operandi ήταν το ίδιο: σχοινί στο λαιμό, δέσιμο των χεριών πίσω, πρόκληση αναισθησίας και βιασμός.

 

Η αστυνομία βρισκόταν σε πλήρη κινητοποίηση για την αποκάλυψη και σύλληψη του «δράκου με το σχοινί». Πέρα από τα μπλόκα στις περιοχές όπου δρούσε ο δράκος, πολλές αστυνομικίνες υποδύονταν τις ιερόδουλες, περιμένοντας να τις πλησιάσει ο Μπέσκος, χωρίς αποτέλεσμα. Μέχρι το βράδυ της Παρασκευής 7 Οκτωβρίου του 1983. Εκείνο το βράδυ είχαν στηθεί μπλόκα τόσο στην περιοχή της παραλίας, μεταξύ Βάρκιζας και Βουλιαγμένης, όσο και στα βόρεια προάστια, από το Καστρί μέχρι την διαστάυρωση του Διονύσου. Εκεί ακριβώς ήταν που αποφάσισε να «χτυπήσει» ο Μπέσκος εκείνο το βράδυ.

Πλησίασε την αστυνομικό Πολυξένη Ταμπάκη, η οποία ήταν το «δόλωμα». Η Ταμπάκη είχε σαφείς εντολές: να είναι φιλική, χαμογελαστή και ενδοτική, αλλά σε καμία περίπτωση να μην δεχτεί να μπει στο αυτοκίνητο του Μπέσκου. Έτσι και έγινε. Ο Μπέσκος την πλησίασε κι εκείνη του χαμογέλασε. Εκείνος απομακρύνθηκε για να επιστρέψει λίγο αργότερα, προκειμένου να την πείσει να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητό του. Αντιλαμβάνεται τους αστυνομικούς που καραδοκούσαν και τρέπεται σε φυγή. Αρχίζει η καταδίωξη κι ο Μπέσκος μπλοκάρεται και συλλαμβάνεται κοντά στον «Τροχονόμο» της Κηφισσιάς. Κατά την σύλληψη αντιστέκεται αλλά, τελικά οδηγείται δέσμιος στην Ασφάλεια Περισσού.

Στην ανάκριση ο Μπέσκος αρνείται τα πάντα και αποποιείται οποιαδήποτε σχέση με τον «δράκο της παραλίας». Έχρι την στιγμή που οι αστυμομικοί φέρνουν ενώπιόν του ένα από τα τελευταία θύματά του: μιαν εικοσάχρονη μπέιμπυ σίττερ, την οποία ο Μπέσκος είχε βιάσει στην Εκάλη. Από τον βιασμό η άτυχη κοπέλα είχε μείνει έγγυος κι είχε αναγκαστεί να προχωρήσει σε διακοπή της κύησης. Το σοκ ήταν μεγάλο και για τους δύο: για το κορίτσι, που αναγνώρισε στο πρόσωπο του Μπέσκου τον βιαστή της, αλλά και για τον ίδιο τον Μπέσκο που είδε μπροστά του ένα από τα θύματά του. Κατάλαβε ότι είχε, πλέον, χάσει το παιχνίδι και ομολόγησε.

Ο αντίκτυπος, η δίκη και η καταδίκη

Η αποκάλυψη της ταυτότητας του δράκου, έπεσε σαν «κεραυνός εν αιθρία» στα κεφάλια των οικείων του. Η σύζυγός του –και σύντροφος του Μπέσκου επί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια- έπαθε σοκ. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο άνδρας της, και πατέρας του παιδιού της, ήταν ο καταζητούμενος βιαστής και δολοφόνος. Το ίδιο και οι γονείς του Μπέσκου. Ο πατέρας του επέμενε ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ήταν ο γιος του δολοφόνος. Το ίδιο κατάπληκτοι έμειναν και οι ασθενείς του, που μόνο καλά λόγια είχαν γι αυτόν.

Κατά την αναπαράσταση των δολοφονιών, παρουσία του ιατροδικαστού Πάνου Γιαμαρέλλου, είχαν συγκεντρωθεί πολλά άτομα τα οποία, εξαγριωμένα με τον Μπέσκο, προσπάθησαν να του επιτεθούν. Ο Μπέσκος ήταν απόλυτα ψύχραιμος κατά την αναπαράσταση κι απαντούσε ήρεμα σε όλες τις ερωτήσεις.

Η δίκη του Σπύρου Μπέσκου έγινε στο Κακουργιοδικείο τον Φεβρουάριο του 1985.

Το δικαστήριο, με ομόφωνη απόφαση, καταδίκασε τον Σπύρο Μπέσκο δύο φορές σε θάνατο για τις δύο δολοφονίες των γυναικών και σε 25 χρόνια κάθειρξη για τις υπόλοιπες εγκληματικές του πράξεις.

Στην φυλακή ο Μπέσκος υπήρξε υπόδειγμα κρατουμένου, όπως ήταν και υπόδειγμα πολίτη στην ζωή του έξω από αυτήν. Δεν υπέπεσε ούτε μία φορά σε πειθαρχικό παράπτωμα.

Η αποφυλάκιση και η «ζωή μετά»

Ήδη, μέσα από την φυλακή, ο Μπέσκος είχε μετανοήσει για τα εγκλήματά του και είχε ζητήσει συγγνώμη από τα θύματα και τις οικογένειές του ενώ, παράλληλα, είδε την δική του οικογένεια να διαλύεται. Μετά από τρεις, αποτυχημένες, αιτήσεις αποφυλάκισης, ο Σπύρος Μπέσκος αποφυλακίστηκε τον Αύγουστο του 2008, έχοντας εκτίσει 25 χρόνια από την ποινή του. Είναι ξαναπαντρεμένος, δεν έχει αλλάξει όνομα, ούτε καν γειτονιά. Έχει επιστρέψει στο φυσιοθεραπευτήριό του στην Ηλιούπολη, όπου εξακολουθεί να εργάζεται επιτυχώς μέχρι σήμερα.

Ο Μπέσκος θεωρείται μια, από τις σπάνιες είναι η αλήθεια, περιπτώσεις πραγματικού σωφρονισμού μέσα στις φυλακές. Όχι μόνο υπήρξε αλληλέγγυος προς τους συγκρατουμένους του κατά την διάρκεια του εγκλεισμού του, αλλά κατάφερε να επανενταχθεί πλήρως στην κοινωνία, να ξαναγίνει αποδεκτός και αγαπητός από αυτήν, χωρίς να αντιμετωπίζει τον ρατσισμό που, συνήθως ακολουθεί τους τροφίμους φυλακών κατά την προσπάθεια επανένταξής τους.

Η σύγχρονη Μήδεια που έβαλε το μωρό της στην κατάψυξη

Η απόλυτη φρίκη σημειώθηκε τον Ιούλιο του 2013 στο Αλεποχώρι Αχαΐας, όταν μια μητέρα, 31 ετών σκότωσε το τριών μηνών παιδί της και στη συνέχεια έβαλε στην κατάψυξη το άψυχο σώμα του. Λίγες ημέρες αργότερα η γυναίκα έβγαλε το μωρό από την κατάψυξη όταν επέστρεψε ο σύζυγός της στο σπίτι, ο οποίος απουσίαζε λόγω της δουλειάς του. Μόλις κατάλαβε τι είχε συμβεί κάλεσε την Αστυνομία και τελικά η γυναίκα του ομολόγησε τη φρικτή πράξη. Η οικογένεια φέρεται να είναι γνωστή στην αστυνομία για την εμπλοκή της σε υποθέσεις χρήσης ναρκωτικών ουσιών, κλοπών και διαρρήξεων. Η μάνα – τέρας, που φέρεται επίσης να έχει νοσηλευτεί και σε ψυχιατρική κλινική, οδηγήθηκε στον εισαγγελέα και κρατείται

Το στυγερό έγκλημα της Σαντορίνης

 

Τον Αύγουστο του 2008, η Σαντορίνη «παγώνει» από τη δολοφονία μιας 25χρονης, την οποία αποκεφάλισε ο σύζυγός της και περιέφερε το κεφάλι της στους δρόμους του νησιού! Ο δράστης μετά από διαπληκτισμό που είχε με τη γυναίκα του στο σπίτι τους, τη μαχαιρώνει επτά φορές, με πέντε διαφορετικά μαχαίρια και ενώ ακόμη ήταν εν ζωή, την αποκεφαλίζει, αφού πρώτα κόβει το κεφάλι του σκύλου που είχαν ως κατοικίδιο!Ο ίδιος, παρά τις ενέργειες και τις ερωτήσεις των γειτόνων να πληροφορηθούν τι γινόταν, καθώς άκουγαν την άτυχη κοπέλα που ζητούσε βοήθεια, τους είπε ότι δεν συνέβη τίποτε, κράτησε το κεφάλι του θύματος από τα μαλλιά πήρε το ένα μαχαίρι και περπάτησε αρκετά μέτρα έξω από το σπίτι κατευθυνόμενος προς τα Φηρά.

Σε απόσταση 800 μέτρων εντοπίσθηκε από δύο περιπολικά, αφού οι περίοικοι είχαν τηλεφωνήσει στην αστυνομία. Οι αστυνομικοί προσπάθησαν να τον συλλάβουν, ωστόσο ο ίδιος, κατάφερε προσποιούμενος πως παραδίδεται αρχικά, να ξεφύγει, παίρνοντας ξανά το κεφάλι του θύματος και το μαχαίρι και επιβιβαζόμενος σε ένα από τα τζιπ των αστυνομικών. Στη συνέχεια, επιχειρώντας να απομακρυνθεί από το σημείο ανέπτυξε ταχύτητα και προκάλεσε ατύχημα κάνοντας ελιγμό, με αποτέλεσμα να προσκρούσει σε ένα δίκυκλο που ερχόταν με αντίθετη κατεύθυνση στην επαρχιακή οδό Φηρών – Πύργου.

Από το ατύχημα, η μία κοπέλα εκτοξεύθηκε περίπου 15 μέτρα μακριά ενώ η οδηγός έπεσε στο οδόστρωμα. Στο σημείο εκείνο υπήρξαν νέες προσπάθειες σύλληψης του δράστη από τους αστυνομικούς, ο ένας εκ των οποίων χρησιμοποιώντας όπλο και πυροβολώντας τον και στα πόδια κατάφερε να τον ακινητοποιήσει. Τελικά, ο 36χρονος δολοφόνος κρίνεται ομόφωνα ένοχος για όλες τις κατηγορίες και σε δεύτερο βαθμό.

 

Έτσι φτάσαμε στον Μάϊο του 2015, που ο 27χρονος «Σάββας», βουλγαρικής καταγωγής, κατηγορείται ότι σκότωσε και στην συνέχεια τεμάχισε και έβρασε μαζί με ρύζι και πατάτες, την 4χρονη κόρη του, Άννυ.

Ο ίδιος μαζί με την σύντροφο του, δηλώνουν την εξαφάνιση της, όμως η αυλαία πέφτει στις 5 του μήνα, όταν αποκαλύπτεται το φρικιαστικό έγκλημα, με το πανελλήνιο να παρακολουθεί για ακόμη μια φορά συγκλονισμένο τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις για την παιδοκτονία!