Αληθινές ιστορίες παιδικής φρίκης που προκαλούν Σοκ

«Με βίασε πρώτη φορά στα επτά μου»

Η
περιγραφή της νεαρής Λ. προκαλεί σοκ. Η ίδια αποφάσισε να στείλει με
e-mail στο «Χαμόγελο του Παιδιού» τη δική της ιστορία, όταν είδε
πρόσφατα σε μεσημεριανή τηλεοπτική εκπομπή μια νέα γυναίκα να αφηγείται
όσα αποτρόπαια είχε υποστεί κατά την παιδική της ηλικία. Η Λ., θύμα
σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατέρα της, περιγράφει την απάνθρωπη και
εφιαλτική πραγματικότητα που βίωσε από τα επτά μέχρι τα δεκαοκτώ της
χρόνια, σε ένα μακροσκελές ηλεκτρονικό γράμμα, στο οποίο αναφέρει,
μεταξύ άλλων:

«Στην ηλικία των 7 χρόνων έπεσα θύμα βιασμού από
τον “πατέρα μου”, ο Θεός να τον κάνει. Αρχισεσε να με ενοχλεί σεξουαλικά
για περίπου δύο χρόνια. Περίμενε να μεγαλώσω μάλλον λίγο για να
ολοκληρώσει τις διαστροφικές του ορέξεις. Σε αυτά τα δύο χρόνια με
άγγιζε απλά εξωτερικά… Εγώ φοβόμουν να μιλήσω… Η μητέρα μου ώς τότε
δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα. Στα εννέα μου έκανε προσπάθειες να
ολοκληρώσει αυτό που ήθελε και τα κατάφερε. Με βίαζε σχεδόν κάθε μέρα…
Ξύλο πολύ… Δεν με άφηνε να βγω από το σπίτι και η μητέρα μου,
ξαναλέω, δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα… Σιγά-σιγά τα χρόνια πέρναγαν
κι εγώ ζούσα στην κόλαση… Φοβόμουν, δεν μπορούσα να μιλήσω, για
πολλούς λόγους. Με έδερνε πολύ άσχημα, με απειλούσε και η μητέρα μου δεν
αντιδρούσε, λες και συμφωνούσε σε αυτό».

Η ιστορία του 15χρονου Βασίλη

«Θυμάμαι
πως ήμουν 8 χρόνων και πως πήγαινα στη Β’ δημοτικού. Μια μέρα γυρνώντας
στο σπίτι μου δεν είχα καθόλου διάθεση. Δεν ήθελα ούτε να φάω, ούτε να
διαβάσω. Το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ. Ο πατέρας μου συνήθιζε να
γυρίζει από τη δουλειά του μισή ώρα αφού είχα γυρίσει σπίτι από το
σχολείο. Οταν έμαθε ότι δεν ήθελα να φάω και να διαβάσω, αγρίεψε και
άρχισε να μου φωνάζει. Εγώ δεν του έδινα σημασία. Τότε αυτός σηκώθηκε
από το τραπέζι και άρχισε να με χτυπάει αλύπητα… Εγώ δεν μπόρεσα να
αντιδράσω, γιατί ήμουν μικρός και αδύναμος. Οταν σταμάτησε να με
χτυπάει, πήγα τρέχοντας και κλαίγοντας στο δωμάτιό μου. Εκείνη τη στιγμή
ένιωσα μόνος και αβοήθητος. Η μάνα μου ήταν εκεί, αλλά δεν μπορούσε να
κάνει κάτι.

»Από εκείνη τη μέρα αποφάσισα να το σκάσω από το
σπίτι. Για μια εβδομάδα περίπου δεν μιλούσα σε κανέναν. Στο τέλος ήθελα
να το βγάλω από μέσα μου και το είπα στον φίλο μου τον Αρη. Εκείνος το
είπε σε όλη την τάξη και εγώ ντράπηκα πάρα πολύ. Την ίδια μέρα δεν
γύρισα στο σπίτι. Πήγα σε μια πλατεία και καθόμουν έως τις 10.00 το
βράδυ. Τότε μου ήρθε μια ιδέα. Πήγα στο καρτοτηλέφωνο και κάλεσα το
1056. Κάποιος φίλος μου είχε πει ότι σε αυτό τον αριθμό βοηθούν παιδιά
που είναι σε κίνδυνο. Αφού μίλησα με μια κυρία και της είπα τα πάντα, με
ρώτησε πού είμαι και μου είπε να την περιμένω. Σε μία ώρα είχε έρθει,
με πήρε και με πήγε σε ένα σπίτι στον Καρέα. Μου πήρε αρκετό καιρό να
προσαρμοστώ, αλλά τα κατάφερα.

»Επτά χρόνια έχουν περάσει και έχω
πια νέα αντίληψη για εμένα, τη ζωή και το μέλλον. Πιστεύω πως έχω
δικαίωμα να πιστεύω ό,τι θέλω και έχω μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω τη
ζωή που ήθελα. Μακάρι όλες οι ιστορίες των παιδιών που πονάνε να είχαν
το ίδιο αίσιο τέλος… Δεν το πιστεύω, μακάρι όμως…»

Ζούσε τον εφιάλτη από τον πατέρα και τον παππού της

Η Χριστίνα έχει υποστεί σεξουαλική και σωματική κακοποίηση.
Μεγαλώνοντας επισκέφτηκε την Κοινωνική Υπηρεσία του νοσοκομείου της
περιοχής της και ανέφερε στην κοινωνική λειτουργό ότι ξυλοκοπείται πολύ
συχνά από τον πατέρα της χωρίς αιτία, με αποτέλεσμα να φέρει μώλωπες σε
όλο της το σώμα. Εξετάστηκε από τους γιατρούς του νοσοκομείου και
εισήχθη στην ορθοπεδική κλινική, όπου νοσηλεύτηκε, λόγω τραυματισμού της
στον αυχένα και τη μέση. Η Χριστίνα ανέφερε ακόμη ότι από 3 ετών εκτός
από τους ξυλοδαρμούς υφίστατο σχεδόν καθημερινά σεξουαλική κακοποίηση
τόσο από τον πατέρα της όσο και από τον παππού της. Αποφασίστηκε, με τη
συναίνεσή της, να μην επιστρέψει στο σπίτι όπου έμενε ώς τότε και τη
φροντίδα της ανέλαβε το «Χαμόγελο του Παιδιού».

Κλειδωμένοι στο σπίτι έτρωγαν μόνο φελιζόλ

Ο
Δημήτρης και τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του ζούσαν καθημερινά τους
έντονους καβγάδες των γονιών τους. Η μητέρα εγκατέλειψε τον πατέρα, όταν
ο Δημήτρης ήταν σχεδόν ενός έτους και ανέθεσε τη φροντίδα των δύο
μεγαλύτερων παιδιών της σε ίδρυμα, ενώ η ίδια επέλεξε να ζήσει με τον
μικρό της γιο της σε υπόγειο διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας. Ο πατέρας
έκτοτε είναι παντελώς απών.

Οι καταγγελίες που έγιναν από
γείτονες για το συγκεκριμένο περιστατικό ανέφεραν πως η μητέρα άφηνε το
παιδί της πολλές ώρες μόνο του στο σπίτι, δεν άκουγαν καθόλου το μωρό
κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά και της νύχτας και υποψιάζονταν πως η
μητέρα το κρατούσε πολλές ώρες κοιμισμένο για να μην την ενοχλεί. Από το
υπόγειο διαμέρισμά τους αναδιδόταν έντονη δυσοσμία, ενώ γενικά η μητέρα
δεν τηρούσε βασικούς κανόνες υγιεινής και καθαριότητας. Παράλληλα
υπήρχαν ενδείξεις ότι η μητέρα έκανε χρήση αλκοόλ και ψυχοφαρμάκων. Η
καταγγελία που οδήγησε σε άμεση εισαγγελική παρέμβαση αφορούσε την
υποψία πως ο Δημήτρης και ο μεσαίος αδελφός του (8 ετών), που
επισκεπτόταν τη μητέρα κατά διαστήματα, ήταν κλειδωμένοι για περίπου μία
εβδομάδα στο σπίτι.

Κατόπιν εισαγγελικής παρέμβασης κοινωνική
λειτουργός εισήλθε στο διαμέρισμα παραβιάζοντας την πόρτα. Εκεί
αντίκρισε τον 2 ετών Δημήτρη και τον 8χρονο αδελφό του σε ένα χώρο χωρίς
θέρμανση, σχεδόν άδειο. Τα παράθυρα ήταν ερμητικά κλειστά, κατσαρίδες
περιφέρονταν τριγύρω και η δυσοσμία ήταν ανυπόφορη. Ο μικρός Δημήτρης
ήταν ημιλιπόθυμος και απαθής, φορώντας μόνο την πάνα του, ενώ
διαπιστώθηκε ότι αυτός και ο αδελφός του τρέφονταν με κομμάτια φελιζόλ,
μη έχοντας άλλη επιλογή τροφής. Ο Δημήτρης, που δυσκολεύτηκε πάρα πολύ
να μιλήσει και ήταν ένα πολύ εσωστρεφές αγοράκι, σήμερα είναι ένας
7χρονος πανέξυπνος και πολύ κοινωνικός πολυλογάς που ονειρεύεται να
γίνει αστροναύτης.

Δραπέτευσε για να γλυτώσει

Η
Μυρτώ μπήκε στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία», όταν, όπως ανέφερε η
ίδια, τη χτύπησε η μητέρα της και βγήκε στον δρόμο. Το παιδί εντοπίστηκε
να περιπλανιέται και προσεγγίστηκε από ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Κατά την
εισαγωγή του παρουσίαζε, σύμφωνα με την ιατρική γνωμάτευση, πρόσφατες
εκδορές τραχήλου και παλαιότερες κορμού και άκρων, όπως επίσης κατάγματα
θώρακα, κακώσεις κρανίου και θλαστικά τραύματα άνω χείλους. Η Μυρτώ δεν
επέστρεψε ποτέ στην οικογένειά της, όπως επίσης η οικογένειά της δεν
την έχει ποτέ αναζητήσει. Μεγαλώνοντας στο «Χαμόγελο του Παιδιού» έχει
ξεπεράσει πλέον σχεδόν τελείως τα σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα που
ήταν έντονα το πρώτο διάστημα της διαμονής της. Τώρα πλέον πηγαίνει στη
Γ’ δημοτικού, έχει πολλούς φίλους, είναι ιδιαίτερα καλή στα Μαθηματικά
και λατρεύει το μπαλέτο…

Περιμένουν για χρόνια μια νέα ζωή εγκλωβισμένα στα νοσοκομεία

Οι
περιπτώσεις που περιγράφονται στο ρεπορτάζ θα μπορούσαν να είναι ακραία
σενάρια ταινιών τρόμου με πρωταγωνιστές μικρά παιδιά. Δυστυχώς κάποιες
φορές η πραγματικότητα ξεπερνάει ακόμη και την πιο αρρωστημένη φαντασία.
Η κακοποίηση παιδιών από την οικογένειά τους είναι γεγονός και μπορεί
να συμβαίνει στη διπλανή μας πόρτα. Από την 01/01/2012 έως και τις
31/10/2012 έχουν καταγραφεί από την Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή SOS 691
παρόμοιες και ακόμη πιο σκληρές ιστορίες. Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα
το «Χαμόγελο του Παιδιού» προχώρησε σε επιτόπια παρέμβαση σε 122
περιπτώσεις παιδιών που βρέθηκαν σε άμεσο κίνδυνο, εκ των οποίων τα
εξήντα έξι έχρηζαν άμεσης απομάκρυνσης από το οικογενειακό τους
περιβάλλον!

Διεθνώς οι ερευνητές εκτιμούν ότι τουλάχιστον ένα στα
πέντε κορίτσια και ένα στα δέκα αγόρια θα γίνει θύμα σεξουαλικής
κακοποίησης πριν ακόμη φτάσει την ηλικία των δεκαοκτώ, ενώ μόνο μία στις
τρεις υποθέσεις θα δηλωθεί. Μέσω καταγγελιών δεκάδες από αυτά τα
περιστατικά καταλήγουν στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές, οι οποίες
καλούνται να αποφασίσουν για την προστασία του παιδιού-θύματος. Μόλις
κριθεί επιβεβλημένη η απομάκρυνσή του από το κακοποιητικό περιβάλλον, το
παιδί μεταφέρεται σε κάποιο από τα νοσοκομεία παίδων, ώστε να βεβαιωθεί
η κατάσταση της υγείας του.

Λόγω έλλειψης χώρων φιλοξενίας πολλά
από αυτά τα παιδιά παραμένουν «εγκαταλειμμένα» στα νοσοκομεία παίδων
για εβδομάδες, μήνες, ακόμη και χρόνια. Από τη στιγμή που το παιδί
εισέρχεται στο «κοινωνικό σύστημα» ξεκινά μια μεγάλη και δύσκολη πορεία.
Η μία υπηρεσία διαδέχεται την άλλη και το παιδί παραμένει στο
νοσοκομείο. Η επόμενη ημέρα λοιπόν προδιαγράφει ενός άλλου τύπου
κακοποίηση, με θύτη αυτή τη φορά την κοινωνία και το σύστημα πρόνοιας,
και θύμα το ήδη κακοποιημένο παιδί. Οι εισαγγελείς αποφαίνονται για την
προστασία του, οι κρατικοί φορείς, οι κοινωνικές υπηρεσίες και η πρόνοια
αναλαμβάνουν την ευθύνη να βρεθεί μια λύση και το παιδί περιμένει.
Μέχρι να βρεθεί «σπίτι» του είναι το δωμάτιο ενός νοσοκομείου!
πηγή:espresso