Η πρωτοπόρος φεμινίστρια και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ζώων, Anna Kingsford, ήταν από τις πιο αξιόλογες γυναίκες του 19ου αιώνα. Ίσως γι’ αυτό, κατηγορήθηκε για μαύρη μαγεία.
Η Anna Kingsford και ο Claude Bernard, για τον θάνατο του οποίου κατηγορήθηκε επειδή «είχε καλέσει έναν πνευματικό κεραυνό». Φωτογραφίες: Wikimedia Commons
To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE New Zealand.
«Ο Claude Bernard νεκρός. Ο Claude Bernard νεκρός», φώναζε υστερικά η Anna Kingsford, καθώς πλησίαζε το κηδειόχαρτο στην πύλη της Ιατρικής Σχολής του Παρισιού, το οποίο ανακοίνωνε την κηδεία του μεγάλου φυσιολόγου. Έντονα συναισθηματικά φορτισμένη, ζήτησε να καθίσει, καθώς ξεκίνησε να διηγείται τα γεγονότα του προηγούμενου Δεκέμβρη, του 1877. Χρησιμοποιώντας τις αποκρυφιστικές της γνώσεις, είχε καλέσει έναν «πνευματικό κεραυνό» για να τον χτυπήσει.
Εκείνη την εποχή, η Kingsford ήταν στα πρώτα της έτη στη φημισμένη Ιατρική Σχολή. Θέλοντας να ακολουθήσει τις φιλοδοξίες της και αψηφώντας την εχθρικότητα της βικτωριανής κοινωνίας απέναντι στις γυναίκες που σπούδαζαν Ιατρική, ετοιμαζόταν να γίνει μία από τις πρώτες Βρετανίδες γυναίκες γιατρούς. Η δηλωμένη χορτοφάγος δεν ήθελε απλώς να γίνει γιατρός, ήθελε και να αναγνωριστεί η σταυροφορία της ενάντια στη ζωοτομία, μια πρακτική που βασάνιζε αβοήθητα ζώα στο όνομα της επιστημονικής προόδου.
Η Kingsford έπεσε στο στόμα του λύκου. Η Ιατρική Σχολή του Παρισιού υπερασπιζόταν την πρακτική και ο καθηγητής Claude Bernard ήταν ο βασικότερος υποστηρικτής της ζωοτομίας στην Ευρώπη εκείνη την εποχή (κάποτε, η γυναίκα του, του ζήτησε διαζύγιο, επειδή μια μέρα γύρισε σπίτι και είδε ότι είχε κάνει διατομή στον σκύλο τους). Σε άρθρο της για το Heretic, η Kingsford περιέγραψε την αγωνία της, όταν έμαθε ότι τα φριχτά ουρλιαχτά που ακούγονταν από ένα εργαστήριο της Σχολής, ήταν το κλάμα σκυλιών που τεμαχίζονταν ζωντανά. «Με δάκρυα στα μάτια», έγραφε, «προσευχόμουν να βρω τη δύναμη και το κουράγιο, για να αγωνιστώ για την κατάργηση ενός τόσο μεγάλου κακού και για να καταφέρω να κάνω ό,τι μπορώ με την καρδιά και τη φωνή μου, για να ξεριζώσω την κατάρα του βασανισμού από τη Γη».
Στα τέλη του Δεκέμβρη, κυριευμένη από μια «φρενίτιδα δίκαιης αγανάκτησης», η Kingsford χρησιμοποίησε ενός είδους πνευματική δύναμη, για να πλήξει τον Bernard. Αργότερα, τον Νοέμβριο του 1886, έκανε το ίδιο με τον φυσιολόγο Paul Bert – ή τουλάχιστον αυτό ισχυρίστηκε ο Edward Maitland, ο επί χρόνια συνεργάτης της στον αποκρυφισμό και την καταπολέμηση της ζωοτομίας.
Δείτε ακόμη: Πέντε απίστευτες αληθινές ιστορίες!
Ο ισχυρισμός αυτός προέρχεται από το βιβλίο Anna Kingsford, Her Life, Letters, Diary and Work (Anna Kingsford, η Ζωή, τα Γράμματα και το Έργο της). Η απεικόνισή της ως εκδικητική θιασώτη του αποκρυφισμού, επισκίασε την πραγματική της δράση ως μία από τους πρωτοπόρους βικτωριανούς πνευματιστές και υπέρμαχους των δικαιωμάτων των ζώων, για περισσότερο από έναν αιώνα. Αντί να αναγνωριστεί για τα αμέτρητα επιτεύγματά της –παρέδιδε πολλές διαλέξεις πάνω στη χορτοφαγία και την καταπολέμηση της ζωοτομίας, έγραφε σημαντικά βιβλία, μυθιστορήματα και στήλες σε εφημερίδες γύρω από τον εσωτερισμό και προωθούσε τα δικαιώματα των γυναικών- πλέον, οι μόνες αναφορές που γίνονται σε αυτήν σχετίζονται με τη μαύρη μαγεία.
Στα τέλη του Δεκέμβρη, κυριευμένη από μια «φρενίτιδα δίκαιης αγανάκτησης», η Kingsford χρησιμοποίησε ενός είδους πνευματική δύναμη, για να πλήξει τον Bernard
Όμως, η επιρροή της ήταν τόσο μεγάλη, που ο Mahatma Gandhi πουλούσε τα βιβλία της στη Νότια Αφρική και διάβαζε «με ενδιαφέρον και ευγνωμοσύνη» τη διατριβή της Η Ιδανική Διατροφή. Ο Aleister Crowley, ο διαβόητος μάγος, παραδέχτηκε ότι «η συνεισφορά της στον θρησκευτικό κόσμο ήταν σημαντικότερη από οποιουδήποτε άλλου, για γενιές ολόκληρες», ενώ η περίφημη συγγραφέας και δασκάλα των ταρώ, Mary Greer, την αποκάλεσε μητέρα του Τάγματος των Ερμητικών της Χρυσής Αυγής, της πιο γνωστής οργάνωσης εσωτερισμού της Βικτωριανής εποχής. Άραγε όμως, η Kingston δολοφόνησε πράγματι δύο Γάλλους ζωοτόμους;
Σύμφωνα με τον Alan Pert, τον άνθρωπο που έγραψε τη βιογραφία της το 2007, η βιογραφία του Maitland είναι «γεμάτη λάθη» και παραλείπει πολλές σημαντικές προσωπικές λεπτομέρειες. Η στενή φίλη της Anna, Florence Miller, είπε αναφερόμενη στο έργο ότι «είναι για τον ίδιο τον Maitland και όχι για το θέμα που ο ίδιος ισχυρίζεται. Κάθε σελίδα είναι αφιερωμένη στα πνευματιστικά μέσα, την ψυχή του και τη σημασία του στο Σύμπαν». Η κριτική του Theosophy in Australia του 1896, το αποκάλεσε «ένα από τα πιο εκπληκτικά και περίεργα βιβλία που εκδόθηκαν φέτος», προσθέτοντας ότι «Ως άλλος άγγελος-εκδικητής που σκοτώνει ζωοτόμους με τη δύναμη της θέλησης και μόνο, εμφανίζεται ως ένας νέος χαρακτήρας που δεν γνώριζε κανείς μας».
O Maitland όχι απλώς αμαύρωσε τον χαρακτήρα της, αλλά υποτίμησε το έργο της, δίνοντας στους αναγνώστες την εντύπωση ότι θα έχανε τον δρόμο της, χωρίς την καθοδήγησή του.
Α, υπάρχει και το ύποπτο γεγονός ότι ο Maitland έκαψε όλα τα χαρτιά, τα χειρόγραφα, τα ημερολόγια και τις επιστολές που του μεταβίβασε η Kingsford, όταν εκείνος τελείωσε τη βιογραφία της, πράγμα που καθιστά αδύνατη τη διασταύρωση των παραπομπών του.
Δείτε ακόμη: 10 αληθινες ιστοριες ανθρωπων που εζησαν φρικιαστικες στιγμες..
Μεταξύ άλλων αβάσιμων και αντιφατικών ισχυρισμών, ο Maitland είπε επίσης ότι η Kingsford του είχε πει ότι συμμετείχε σε «κυνήγι αλεπούς», καθώς και ότι αντλούσε μια «πρωτόγονη απόλαυση» βλέποντας τα σκυλιά να διαμελίζουν την αλεπού. Η ίδια, στο βιβλίο της Health, Beauty and the Toilet, το αντικρούει αυτό: «Δεν είμαι υπέρμαχος του κυνηγιού για τις γυναίκες. Το θέαμα του “θανάτου”, ακόμη και όταν αφορά την αλεπού, δεν θα έπρεπε να εμπνέει χαρά στις καρδιές των κοριτσιών της Αγγλίας και όταν το θύμα είναι η καημένη η “γατούλα”, το θέαμα είναι, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, αποτρόπαιο και αξιοκαταφρόνητο».
Ισχυρίστηκε ότι μετά τον θάνατό της, το πνεύμα τής Kingsford τον επισκέφτηκε, για να του πει ότι έκανε λάθος για μια προηγούμενη διαφωνία τους.
Τι θα παρακινούσε τον Maitland να προδώσει την Kingsford και να αμαυρώσει σκόπιμα την κληρονομιά της; Τα παιχνίδια εξουσίας, προφανώς. Σύμφωνα με τον Alan Pert, «Η Anna ήταν για τον Maitland η “ιδανική γυναίκα” από κάθε άποψη, εκτός από μία: δεν μπορούσε να κυριαρχήσει πάνω της, όπως ήθελε». Γράφοντας για την πρώτη τους συνάντηση, ο Maitland περιγράφει λεπτομερώς την ομορφιά της, που θύμιζε τη Μαρία Μαγδαληνή: «Ψηλή, λεπτή και γεμάτη χάρη, με αλαβάστρινη επιδερμίδα και μακριά χρυσαφένια μαλλιά». Συμπωματικά, η πρωταγωνίστρια στα μυθιστορήματά του έχει τα ίδια χαρακτηριστικά, μόνο που είναι πάντα υποτακτική και συχνά πέφτει θύμα του σαδισμού του άνδρα. Στο βιβλίο του England and Islam, ο Maitland έγραψε: «Η ιδανική γυναίκα προσφέρει τον εαυτό της στον άνδρα ως μια λευκή κόλλα χαρτιού, στην οποία εκείνος μπορεί να γράψει πάνω ό,τι επιθυμεί».
Η Kingsford επισκίασε επίσης τον Maitland με την επιτυχία της. Όχι μόνο ηγήθηκε ενός νέου θεοσοφικού κινήματος, αλλά τιμάται στην ιστορία της χορτοφαγίας και των δικαιωμάτων των ζώων για τις γνώσεις και την απόλυτη αφοσίωσή της σε αυτούς τους αγώνες. Μέσω της βιογραφίας που έγραψε για εκείνη, μπορούσε να «ισοφαρίσει» μια για πάντα. Όχι απλώς αμαύρωσε τον χαρακτήρα της, αλλά υποτίμησε το έργο της, δίνοντας στους αναγνώστες την εντύπωση ότι θα έχανε τον δρόμο της, χωρίς την καθοδήγησή του, μιας και ήταν «καταδικασμένη να καταστραφεί, σαν πλοίο που ναυάγησε στον ωκεανό, χωρίς λέμβους, πυξίδα και καπετάνιο». Ισχυρίστηκε, μάλιστα, ότι μετά τον θάνατό της, το πνεύμα τής Kingsford τον επισκέφτηκε, για να του πει ότι έκανε λάθος για μια προηγούμενη διαφωνία τους.
Δείτε ακόμη: Μαγεία, μάγισσες, δαίμονες: Τουλάχιστον 60.000 τα θύματα σε τρεις αιώνες
Εξάλλου, αυτή η δίψα για αίμα που της καταλόγιζε ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με τον χαρακτήρα και τις πεποιθήσεις της. Η πρόκληση κακού σε κάποιον, πόσο μάλλον η δολοφονία του, ήταν ενάντια στις αρχές της. Στη διάλεξή της Violationism Or Sorcery In Science, είπε: «Για να εμβαθύνεις στη μαγεία, είναι απαραίτητο να έχεις αγνή καρδιά, καθαρή συνείδηση και δράση».
Τι θα μας έλεγαν ο Claude Bernard και ο Paul Bert, αν μας επισκέπτονταν κατά τη διάρκεια μιας πνευματικής σεάνς; Σίγουρα δεν έπεσαν θύματα μιας πνευματιστικής δολοφονίας. Ο Bert πέθανε από δυσεντερία στο Ανόι, ενώ ο Bernard αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας για 17 χρόνια, καθώς είχαν προσβληθεί τα όργανα, τα οποία μελετούσε σε όλη του την καριέρα – το πάγκρεας και το συκώτι– κάτι που, κατά έναν ειρωνικό τρόπο, οδήγησε στον θάνατό του. Το κάρμα μίλησε.
Πηγή: vice.com
