Τη Ματίνα Κυριάκου τη γνώρισα μέσω Facebook. Ένα κείμενό της «έπεσε στα χέρια μου», επικοινώνησα μαζί της για να ζητήσω την άδεια να το αναδημοσιεύσω και από τότε γίναμε διαδικτυακές φίλες. Σε αυτό αναφερόταν στην άδικη μάχη που κάθε παιδί με καρκίνο δίνει προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή –μαζί με αυτό και οι γονείς του. Το κείμενο συνόδευε η φωτογραφία της ίδιας, του συζύγου της και του 13χρονου Αλέξανδρου. Τους συμπάθησα όλους με το που τους είδα, όμως ο πόνος που έβγαινε από τα λόγια της μου έγδαρε την ψυχή. Της έστειλα ευχές για γρήγορη ανάρρωση του παιδιού.
Λίγες μέρες μετά ο Αλέξανδρος έφυγε. Δεν τον γνώρισα ποτέ αλλά πόνεσα βαθιά. Τι λόγια να πεις σε αυτή τη μάνα –σε κάθε μάνα που βιώνει τέτοια απώλεια; Μόνο ότι είσαι και εσύ μαμά και κάπως (μόνο κάπως) μπορείς να καταλάβεις. Έναν πυρετό ανεβάζει το παιδί σου και σε σφίγγει το στομάχι σου… Της είπα «Είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείς» και το εννοούσα.
Η Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου, λοιπόν, ξεκίνησε για εμένα εντελώς διαφορετικά από κάθε άλλο πρωινό καθημερινής. Αντί για την καθιερωμένη διαδρομή προς το γραφείο, βρέθηκα στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων «Ελπίδα», προκειμένου να συναντήσω από κοντά την Ματίνα και να την βοηθήσω στο μεγάλο της εγχείρημα να χαρίσει στους μικρούς ασθενείς χαμόγελα. Να τους αποδείξει, ότι σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο δεν είναι μόνοι και ότι ούτε η μαγεία, ούτε η ελπίδα έχει χαθεί…
Δείτε ακόμα: Πες μας μπαμπά για τα Χριστούγεννα…
Κάποια στιγμή στην είσοδο του νοσοκομείου εμφανίστηκε ένα βαν, από το οποίο κατέβηκαν καμιά δεκαριά νέες γυναίκες ντυμένες στα λευκά (όπως είχε ζητήσει η Ματίνα), με καρφιτσωμένη την κονκάρδα-σύμβολο της μάχης του Αλέξανδρου, με το μήνυμα «Να θυμάσαι: Θα ξαναβγεί ο ήλιος». Ανάμεσά τους την ξεχώρισα: μια όμορφη λεπτοκαμωμένη γυναίκα, με σθένος ηρωίδας. Ένας θηλυκός στρατηγός που μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, μας είχε οργανώσει έτσι ώστε να κατεβάσουμε και να στοιβάξουμε σε κάθε γωνιά της ρεσεψιόν περί τα 350 παιχνίδια, χωρισμένα και κατανεμημένα ανά τμήμα, ανά όροφο και ανά παιδί(!)
