RIP Ρίκα Βαγιάννη: «Η ζωή δεν με έχει μάθει ειλικρινά τίποτα και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ.»

daddy cool team

“Η ζωή δεν με έχει μάθει ειλικρινά τίποτα και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ.”..

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ευτυχισμένα, τρομερά κοινά, μεσοαστικά. Έτσι νόμιζα. Μεγάλωνα με τη μαμά μου και τον πατριό μου που είχε παιδί από προηγούμενο γάμο, ο μπαμπάς μου είχε άλλα παιδιά απ’ τον επόμενό του γάμο και ο πατριός μου και η μαμά μου είχαν άλλο παιδί μεταξύ τους, αλλά όλοι βασικά τα πηγαίναμε μεταξύ μας αρκετά καλά και κάναμε πλάκες και εμένα αυτό μου φαινόταν καθημερινότητα. Το νορμάλ. Αργότερα κατάλαβα ότι οι οικογενειακοί φίλοι μας δεν είχαν την ίδια γνώμη.

Ως παιδί ήμουν μαυριδερή και τριχωτή. Και μελαγχολική. Σε μια γωνιά όλο διάβαζα, σκεφτόμουν ότι τίποτα δεν έχει νόημα και σημασία. Αφού ‘λέγαν οι γονείς μου «πες μας ένα τραγουδάκι, χαμογέλα λίγο, μίλα στους ανθρώπους». Τίποτα εγώ. Μετά, κατά τα 16 που άρχισα να ασχολούμαι με τα αγοράκια, έγινα ξαφνικά πολύ εξωστρεφής.

Δείτε ακόμα: Σημαντικά μαθήματα ζωής που πρέπει να πάρει ο γιος σας

Από μικρή ήθελα να δουλέψω στο θέατρο. Αποκλειστικά. Ως ηθοποιός. Τέλειωσα τη δραματική σχολή του Εθνικού. Δεν μου βγήκε. Ήμουνα κακομαθημένο παιδί, δεν την άντεχα εγώ τη φτώχεια. Ήμουν όμως κι υπερήφανη, ήθελα να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά, να μην παίρνω χαρτζιλίκι απ’ τους γονείς μου. Άρχισα έτσι να δουλεύω στα περιοδικά.

Ως ηθοποιός δούλεψα 7 χρόνια. Τι «Μινόρε της Αυγής», τι Ηρώδεια, τι Επίδαυροι, τι χοροί στα Εθνικά Θέατρα, τι αρχαίο δράμα, τι commedia de l’ arte. Κι όλο φυσικά το flip side: τι βιντεοταινίες, τι βάτα, τι καμένο ξασμένο μαλλί, τι επιθεώρηση της κακιάς συμφοράς, τι νυχτερινό κέντρο… Είχα ακόμα και πρόταση να εμφανιστώ στο Διογένη!… Με κλειστό μικρόφωνο φυσικά, γιατί τραγουδάω σαν καρακάξα.

Όλα αυτά με οδήγησαν σε μια απόγνωση εσωτερική, γιατί είναι διαφορετικό να φοράς φτερά και να βγαίνεις στην επιθεώρηση με μαγιό και διαφορετικό αυτό που έχεις στο μυαλό σου – να παίξεις δυο ρόλους σε θεατρικά σύνολα της προκοπής.

Δεν μου βγήκε καθόλου αυτό το χαρτί, της υποκριτικής. Αργότερα βέβαια ανακάλυψα ότι υπήρχε ένας πολύ σοβαρός λόγος: Δεν είχα καθόλου ταλέντο!

Στην τηλεόραση μπήκα από την άλλη πόρτα. Από την πόρτα της παρουσιάστριας στην τότε ΝΕΤ – μόλις είχε μεταλλαχθεί από ΥΕΝΕΔ. Βοηθός σε τηλεπαιχνίδι. Αν σου πω ότι ξεκίνησα το 1986, θα λιποθυμήσεις; Το λέω αυτό και πέφτει στην παρέα μια αμήχανη σιωπή.

Δουλεύοντας στα περιοδικά αναγκαστικά εξελίχθηκα κι έφτασα να γίνω στα 28 μου διευθύντρια στο Cosmopolitan. Ήταν πολύ αστείο γιατί είχα μια καλή δουλειά, πήγαινα σε συσκέψεις, έκανα όλο αυτό το σετ με επαγγελματικά ταξίδια, λιμουζίνες, Plaza, χαιρετούρες με τον Tramp – τον θυμάμαι να κυκλοφορεί με την μπανάνα πορτοφόλι στη μέση και πορτοκαλί μαλλί βαμμένο με σαμπουάν απ’ το σούπερ-μάρκετ. Και μετά να γυρίζω στην Ελλάδα και να πρέπει να κάνω γύρισμα. Έκανα την υπηρέτρια, τρίτο ρολάκι σε μια βιντεοταινία γυρισμένη στα αρπαχτά. Ήταν σουρεαλιστικό.

Δείτε ακόμα: Πως Ένα ποτήρι Γάλα, του άλλαξε όλη τη ζωή…20 χρόνια αργότερα, συμβαίνει κάτι απίθανο…

Είμαστε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα μεταβατική περίοδο στα media. Λένε ότι πεθαίνουν οι χάρτινες εκδόσεις και ότι η συμβατική τηλεόραση είναι στα σπαράγματα. Σπάει η σφαίρα επιρροής. Αν ήμουν ολιγάρχης του Τύπου στην Ελλάδα θα είχα κλάσει μέντες.

Το χειρότερο που έχω διαβάσει για μένα ήταν το 1992. Είχαν γράψει σε ένα πολύ καλό περιοδικό με μεγάλη κυκλοφορία ότι βλέπουμε αυτή την κοπέλα στην τηλεόραση και μας δημιουργείται η εντύπωση ότι δεν πλένεται, δεν κάνει μπάνιο, ότι μυρίζει. Δεν σου κρύβω ότι είχα βάλει τα κλάματα. Βασάνισε τόσο το μυαλό μου να μάθω τι οδήγησε ένα νέο άνθρωπο να γράψει κάτι τέτοιο που κατάλαβα ότι είναι… άβυσσος τα κίνητρα των ανωνύμων. Δεν ξαναστενoχωρήθηκα ποτέ. Ήταν σαν να έχεις τρακάρει με νταλίκα. Μετά τα μικροχτυπήματα στον προφυλακτήρα δεν σε νοιάζουν.

Μια τραγουδίστρια που κάνει πίστα θα την καταλάβω, αν προσέξει πώς θα είναι χτενισμένη κι τελευταία βλεφαρίδα της. Αυτό που δεν μ’ αρέσει είναι ο τρόπος που είναι μακιγιαρισμένες οι παρουσιάστριες των ειδήσεων. Πρόκειται να πει ότι έγινε σεισμός και σκοτώθηκαν 80 χιλιάδες άνθρωποι και έχει το ουράνιο τόξο πάνω απ’ το βλέφαρο τόσο προσεκτικά απλικαρισμένο λες και θα βγει να τραγουδήσει.

Σκέφτομαι να ιδρύσω ένα σύλλογο που θα λέγεται «σύλλογος προστασίας για τα τριγενή και τρικατάληκτα» για να μη λένε πια «σχηματίστηκε μια σαφή άποψη» ή «θα μακιγιαριστείς με μια διαφανές μάσκαρα». Δεν θέλω να κάνω την εστέτ, αλλά αφού ζεις, τρως, πληρώνεις το ενοίκιό σου από τα ελληνικά, τουλάχιστον δείξε κι ένα σεβασμό.

Μπορεί να μην έχω περάσει καμιά κακουχία, αλλά αλήθεια σου λέω, είμαι ευτυχισμένη επειδή έχω ψωμί. Τρελαίνομαι από χαρά που μπορώ να έχω ένα δασάκι μπροστά απ’ το σπίτι μου και να το βλέπω όταν πλένω τα πιάτα, που μπορώ και βγαίνω το πρωί. Νομίζω ότι είμαι ο πιο πλούσιος και τυχερός άνθρωπος του κόσμου. Αν ήμουν θρήσκα θα ήμουν συνέχεια στα κεριά, στις δεήσεις και στις ευχαριστίες.

Δείτε ακόμα: 5+1 μαθήματα ζωής που πρέπει να δώσετε οπωσδήποτε στα παιδιά σας

Και ερωτευτεί έχω, και τραβηχτεί έχω κι εγώ σαν κορίτσι και απογοητευτεί. Κατά την ηλικία. Στην εφηβεία και στα νιάτα μόνο αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας για τα γκομενικά. Μετά η ζωή μοιράζεται. Δεν είμαι άνθρωπος που θα σου πει αν δεν είμαι ερωτευμένη δεν ζω, δεν υπάρχω.

Τι θα ήθελα για το γιο μου; Να είναι υγιής, να είναι καλός, να αγαπάει τα παιδιά και τα ζώα και να μάθει να ζει με λίγα. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις να ζεις με λίγα. Όχι σαν άσκηση πολιτικής, νομίζω ότι είναι σημαντικό για την ψυχή σου. Αν θέλεις πολλά κι ακόμα περισσότερα δεν γίνεσαι ποτέ χαρούμενος.

Την Αθήνα την έχω ξεπατώσει, αλλά τώρα οι συνθήκες της ζωής μου με έχουν περιορίσει αρκετά σε ένα κύκλο σαν το Hampstead. Όλα τα έχω ξετινάξει: τα κλαμπ, τα περιθωριακά, τα μεγάλα, τα κουτούκια, τις πίστες. Υπήρξα ένα παιδί που του άρεσε όλα να τα βλέπει, να τα μυρίζει, να τα σκαλίζει. Τώρα αναγκαστικά λόγω παιδιού έχω μαζευτεί πάρα πολύ. Πάω στην ΕΡΤ, στο Βασιλόπουλο, στο κομμωτήριο και στις κούνιες. Δεν με πειράζει, είναι κι αυτό πολύ ωραίο ταξίδι.

Η ζωή δεν με έχει μάθει ειλικρινά τίποτα και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Έχω πια συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν ξέρω καθόλου τι μου γίνεται και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ. Μπορώ να επιβιώσω λίγο στα πρακτικά, αλλά στο υπόλοιπο concept που λέγεται ζωή δεν ξέρω τι μου γίνεται!

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 26 Ιουν. 2008 για την στήλη Οι Αθηναίοι της έντυπης LIFO