Σάρον Στόουν : «Είμαι ανάπηρη, κοιμάμαι 8 ώρες για να μην παθαίνω επιληψία»

9 Οκτωβρίου 2023 | 06:29

Η Σάρον Στόουν μιλώντας σε συνέντευξή στο περιοδικό People αναφέρθηκε στην εγκεφαλική αιμορραγία που υπέστη πριν από περίπου 20 χρόνια. Μια δύσκολη κατάσταση με την υγεία της που παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή της.

Σοβαρά προβλήματα υγείας αντιμετωπίζει η Σάρον Στόουν. Η ηθοποιός μίλησε για την εγκεφαλική αιμορραγία που υπέστη στο «ζενίθ» της καριέρας της και τα όσα βιώνει στην καθημερινότητά της.

Ήταν το 2001 όταν έσπασε μια αρτηρία στον εγκέφαλό της και της έδιναν 1% πιθανότητα επιβίωσης. Ο εγκέφαλος της Σάρον Στόουν αιμορραγούσε για εννέα ημέρες και οι γιατροί δεν ήταν αισιόδοξοι.

Δειτε επίσης : Νεκρός στο Ισραήλ πρώην παίχτης του Απόλλωνα

Τότε η Σάρον Στόουν είχε κερδίσει την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ και είχε υιοθετήσει τον 23χρονο σήμερα γιο της. Μετά το πρόβλημα υγείας ο γάμος της τελείωσε και δεν της πρότειναν ρόλους.

«Είμαι ανάπηρη»

«Για πολύ καιρό ήθελα να προσποιούμαι ότι ήμουν μια χαρά. Χρειάζομαι οκτώ ώρες ύπνου για να λειτουργήσει η φαρμακευτική αγωγή που παίρνω, διαφορετικά μπορεί να πάθω κρίσεις επιληψίας. Είμαι λοιπόν ανάπηρη και γι’ αυτό δεν παίρνω πολλές δουλειές. Αυτά αντιμετωπίζω τα τελευταία 22 χρόνια και πλέον μιλάω ανοιχτά», είπε η Σάρον Στόουν στο People.

Τον πρώτο καιρό μετά το εγκεφαλικό «έτρεμε», «δεν έβλεπε καλά» και, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, υπέφερε από απώλεια μνήμης. «Έχασα τα πάντα, τα χρήματά μου, την κηδεμονία του παιδιού μου, την καριέρα μου, όλα αυτά τα πράγματα που αισθάνεσαι ότι είναι η πραγματική ταυτότητα και η ζωή σου. Τα περισσότερα δεν τα πήρα ποτέ πίσω. Αλλά έχω φτάσει σε ένα σημείο που νιώθω καλά, όπου πραγματικά αναγνωρίζω ότι είμαι επαρκής», ανέφερε σύμφωνα με το eretikos.gr .

Δειτε επίσης : Η Μάγισσα: Νέα κόντρα για Μιχαήλ και Σπήλιο

Όταν ρωτήθηκε για το πού βρήκε το θάρρος να μοιραστεί την ιστορία της, είπε: «Προέρχομαι από μια διαλυμένη οικογένεια. Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να τους φροντίζω όλους. Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω ότι είχα δική μου ζωή και ότι δεν χρειαζόταν να διορθώνω τα πράγματα για όλους και ότι μπορούσα να λάβω βοήθεια, να είμαι επαρκής με τις αναπηρίες μου. Νιώθω περήφανη για εμένα και τις επιτυχίες μου – από την επιβίωσή μου μέχρι το να βοηθήσω και άλλους να επιζήσουν».