Πώς μπορεί μια μητέρα που έχει υιοθετήσει ένα παιδάκι να πάρει την απόφαση να το δώσει πίσω; Μια Βρετανίδα φωτογράφος που το έκανε λέει γιατί προχώρησε σε αυτή την κίνηση και περιγράφει τα συναισθήματά της.Θα ήθελα τα σχολια σας σε αυτο το περιστατικό.
Εχοντας επικεντρωθεί στην καριέρα της μέχρι τα 35 η Κλαιρ Πάτερσον δεν είχε ακούσει το βιολογικό της ρολόι να χτυπάει. Κάπου εκεί, όμως, έχοντας ήδη μια σπουδαία επαγγελματική σταδιοδρομία και την οικονομική δυνατότητα, η Βρετανίδα φωτογράφος αποφάσισε ότι ήθελε ένα παιδί. Και έτσι υιοθέτησε ένα αγοράκι.
Αφού ακολούθησε όλο το τυπικό που προβλέπεται στη Βρετανία σε τέτοιες περιπτώσεις είδε και ένα βίντεο με παιδάκια προς υιοθεσία. Ξεχώρισε ένα αγοράκι που καθόταν πίσω πίσω μόνο, στο πάτωμα και ξαφνικά σηκώθηκε και άρχισε να χαμογελά. «Μου έλιωσε την καρδιά», λέει η Κλαιρ.
«Δεν ήθελα ένα παιδί με αναπηρία, καθώς θα το μεγάλωνα μόνη μου και δεν θα τα κατάφερνα. Στα χαρτιά του παιδιού έγραφε ότι ήταν ένα υγιές, φλύαρο αγοράκι και ήμουν ενθουσιασμένη που θα μπορούσα να τον πάρω σπίτι. Ηταν μια ξεχωριστή ημέρα όταν τον πήρα σπίτι», σημειώνει. Η Κλαιρ ήξερε ότι το παιδί είχε κάποια ήπια αναπτυξιακή καθυστέρηση, ωστόσο αισθανόταν αισιόδοξη ότι θα τα κατάφερναν. «Σκέφτηκα ότι με λίγη αποφασιστικότητα και προσοχή, όλα ήταν θέμα χρόνου να μπουν σε σειρά και ο μικράς να ξεπεράσει τα προβλήματά του».
Οταν πήρε στο σπίτι τον μικρό εξομολογείται πως άρχισε να ανησυχεί ιδιαίτερα. Το σχήμα του κεφαλιού του ήταν περίεργο, ήταν πολύ επίπεδο στο πίσω μέρος. «Αρχισαν να χτυπάνε καμπανάκια αλλά και πάλι δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε.
Δεν έκανε τίποτα από αυτά που περίμενες ένα παιδί στην ηλικία του να κάνει», λέει και προσθέτει: «Δεν μπορούσε να μιλήσει, δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο, ήταν πολύ αδύναμος».
Τον πήγε σε λογοθεραπευτή και τον ενθάρρυνε συνεχώς να μιλήσει ωστόσο, το μόνο που κατάφερε να πει ήταν η λέξη «μούμια». Με τον καιρό έμαθε να περπατά. Το μεγάλο σοκ, όμως, για την Κλαιρ ήρθε τον Οκτώβριο του 2012 ένα χρόνο αφότου είχε υιοθετήσει τον μικρό. Πήγαιναν μαζί στους γονείς της στο Λέικ Ντιστρίκ όταν σταμάτησε σε ένα βενζινάδικο. Και καθώς περίμεναν με τη μηχανή σβηστή γύρισε στο πίσω κάθισμα και είδε τον μικρό να έχει πάθει κρίση. «Ηταν μια από τις πιο τρομακτικές στιγμές της ζωής μου», λέει. Δυστυχώς δεν ήταν κάτι τυχαίο αλλά η πρώτη από μια σειρά κρίσεων που τον έστειλαν τελικά στο νοσοκομείο. «Είχε κάποιο νευρολογικό πρόβλημα, στον εγκέφαλο. Είχε γεννηθεί με αυτό», σημειώνει η Κλαιρ.
«Πάθαινε 36 κρίσεις την ημέρα. Η επιληψία ήταν ένα σύμπτωμα μόνο της ασθένειάς του. Δεν ήξερε ποιος ήταν. Κάποια στιγμή έφθασα στο σημείο να κοιμάμαι με την τσάντα μου στα χέρια μου και το τηλέφωνο έτοιμο να καλέσω το ασθενοφόρο. Οι επιληπτικές του κρίσεις ήταν εκτός ελέγχου. Είχε δυσκολίες στην αναπνοή και μια φορά έπεσε και σε κώμα. Κάποια στιγμή εφθασε πολύ κοντά στο θάνατο. Ηταν πολύ αγχωτική η κατάσταση και εγώ είχα φθάσει στα όρια των σωματικών και των ψυχικών μου αντοχών», εξομολογείται στη Daily Mail η Κλαιρ και προσθέτει πως δεν είχε άλλη επιλογή από το να καλέσει τους κοινωνικούς λειτουργούς, οι οποίοι, όπως λέει η ίδια, συμφώνησαν, όπως και οι γιατροί, ότι το παιδί δεν μπορούσε πλέον να μένει στο σπίτι. Χρειαζόταν νοσοκομειακή φροντίδα.
«Ηταν μια δύσκολη απόφαση, τον αγαπούσα», είπε. «Δεν μου ήταν εύκολο, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο και έπρεπε να τον δώσω πίσω».
Παρόλα αυτά, η Κλαιρ λέει ότι παρότι οι κοινωνικοί λειτουργοί συμφώνησαν ότι δεν μπορεί πλέον να τον φροντίζει, δεν ήταν δηλαδή μια κατάσταση που εξαρτιόταν από την ίδια, όλη αυτή η ιστορία ήταν δεδομένο ότι θα έβαζε κάποια εμπόδια σε περίπτωση που ήθελε να υιοθετήσει ξανά. Ετσι πήγε στο δικαστήριο προκειμένου να εξασφαλίσει ότι όλη αυτή η ιστορία δεν θα είχε κάποια επίπτωση σε ενδεχόμενη αντίστοιχη κίνησή της στο μέλλον. «Επρεπε να τον δώσω πίσω και δεν έφταιγα εγώ…», λέει.
Το αρθρο το διαβάσαμς στο iefimerida
Πατηστε ΕΔΩ και ελατε στην πιο ομορφη παρεα με συνταγες και κατασκευες για παιδια
