Απάτησα για πρώτη φορά τον άνδρα μου , ο εραστής μου με άφησε και εγώ τον θέλω ακόμα! Μία αναγνώστρια απάτησε για πρώτη φορά τον άντρα της. Ο εραστής της όμως την παράτησε και τώρα περνάει ερ@τική απογοήτευση. Η εξωσυζυγικές σχέσεις είναι πολύ συχνό φαινόμενο την σημερινή εποχή. Η αλήθεια είναι, ότι ακούμε διαρκώς για ανθρώπους που απατούν τον σύζυγό ή τον σύντροφό τους.
Μία τέτοια ιστορία φαίνεται πως θα μοιραστούμε σήμερα μαζί σας. Μία αναγνώστρια, φαίνεται πως βρίσκεται σε αδιέξοδο, αφού δεν μπορεί να βάλει την λογική πάνω από τα συναισθήματά της. Αποφάσισε να μοιραστεί την ιστορία της μαζί μας για να πούμε την γνώμη μας. Διαβάστε παρακάτω:
Απάτησα για πρώτη φορά τον άνδρα μου , ο εραστής μου με άφησε και εγώ τον θέλω ακόμα
Η αλήθεια είναι πως από παιδί μεγάλωσα στις στερήσεις. Προέρχομαι από μία πολύ αυστηρή οικογένεια που βιάστηκε να με παντρέψει. Πριν παντρευτώ δεν με άφηναν να βγαίνω από το σπίτι χωρίς τα αδέρφια μου, δεν με άφηναν να πηγαίνω εκδρομές με τις φίλες μου ακόμη κι αν ήμουν ενήλικη.
Δείτε ακόμα Αφήστε τα πιάτα στον νεροχύτη άπλυτα και απολαύστε την ζωή
Ζούσα συνεχώς με τον φόβο του πατέρα μου μέσα στο σπίτι. Ζούσα συνεχώς μέσα στις στερήσεις. Ήμουν άβγαλτο παιδί. Οι ξαδέρφες μου είχαν κάνει ήδη σοβαρές σχέσεις όταν εγώ ήμουν 20 ετών παρθένα. Βρήκα λοιπόν τον Σ και τον παντρεύτηκα.
Φυσικά ένιωσα να τον ερòτεύομαι όμως δεν είχα καμία άλλη εμπειρία στον ερòτα οπότε δεν νομίζω αυτό που ένιωσα τότε να ήταν κάτι παραπάνω από απλός ενθουσιασμός. Ήθελα απεγνωσμένα σαν 20 χρονών κοπέλα να κάνω σχέση. Να ολοκληρώσω. Να φύγω από το σπίτι μου. Να ζήσω ελεύθερη.
Τα πρώτα χρόνια ζούσαμε απλά λογοδοσμένοι. Όμως οι γονείς μου, φοβούμενοι για το τι θα πει ο κόσμος με πίεσαν να τον παντρευτώ. Αυτός, λαϊκό παιδί και από χωριό, πίστευε ότι ο προορισμός του ανθρώπου ήταν ο γάμος, ακόμη κι αν ούτε αυτός ήταν πραγματικά ερòτευμένος μαζί μου. Γιατί δεν ήταν. Και τώρα το ξέρω.
Έκανα γρήγορα γρήγορα το πρώτο μου παιδί. Το παιδί ήταν το μόνο πράγμα που έκανα μέσα από την ψυχή μου. Δεν ήθελα να παντρευτώ, όμως από τα 16 μου ήθελα να γίνω μανούλα. Το πρώτο μου παιδί αν και δύσκολο παιδί, ήταν το φως της ζωής μου.
Βρέθηκα όμως μέσα σε έναν γάμο με ένα παιδί, χωρίς καμία βοήθεια. Ο σύζυγός μου δεν ήταν και ούτε είναι υπεύθυνος πατέρας και σύζυγος. Έλειπε ώρες από το σπίτι για να βγαίνει με τους φίλους του και χαλούσε τα χρήματά μας για να παίρνει δικά του λούσα.
Εξαρτήματα για το αμάξι και καινούριες ηλεκτρονικές συσκευές για να κάνει μόστρα στους φίλους του, γινόταν τα λεφτά για το γάλα του παιδιού μας. Στο μεταξύ πίσω στο μακρινό ΄97 εγώ δε δούλευα. Προσπάθησα να πιάσω δουλειά σε ένα εργοστάσιο, όμως γρήγορα κατάλαβα ότι χωρίς την βοήθεια κανενός δε θα μπορούσα να είμαι και νοικοκυρά και εργαζόμενη.
Και φυσικά ο άντρας μου δεν ήταν και δεν είναι διατεθειμένος να με βοηθήσει με τις δουλειές του σπιτιού. Ούτε πίστευε ότι ο πατέρας, παίζει κάποιον άλλον ρόλο μέσα στο σπίτι, εκτός εκείνου που φέρνει τα λεφτά. Και που δεν τα ‘φερνε στην τελική.
Στην αρχή ο άντρας μου με έβαζε να ζητάω λεφτά από τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν πολύ καλά οικονομικά κι εγώ του ζητούσα. Ο πατέρας μου μπορεί να είχε χίλιες παραξενιές και να είχε κάνει πολλά λάθη σαν γονιός, όμως ποτέ δεν μας στέρησε τίποτα υλικό και προτιμάει να φάει ψωμί κι ελιά για ένα χρόνο από το να ξέρει ότι εμείς πεινάμε.
Από ένα σημείο και μετά όμως ξεκίνησα – αν και πολύ μικρή στην ηλικία – να συνειδητοποιώ ότι δεν είναι κατάσταση αυτή. Δεν γινόταν να ζητάω κάθε τρεις και λίγο χρήματα από τον πατέρα μου για το γάλα του παιδιού, τον παιδίατρο του παιδιού, τα παιχνίδια του παιδιού, τα ρούχα του παιδιού.
Ο πατέρας μου μεγάλωσε τρία παιδιά. Φτάνει. Ξεκίνησα λοιπόν από εδώ και από κει να κάνω κομπόδεμα. Έβαζα λεφτά στην άκρη για το παιδί. Φυσικά και τα κρατούσα κρυφά από τον άντρα μου, γιατί ήξερα ότι θα εξαφανιζόντουσαν για βλακείες μέσα σε μία μέρα.
Και ο καιρός περνούσε έτσι. Εγώ είχα βαφτίσει την μιζέρια που ζούσα ερòτα και αγάπη. Δεν είχα μεγαλώσει σε μία αγαπημένη οικογένεια. Οι γονείς μου τσακώνονταν συχνά. Έχω δει πολύ άσχημα πράγματα σαν παιδί, να γίνονται μέσα στο σπίτι. Κι εγώ και τ’ αδέρφια μου.
Οπότε το γεγονός ότι ο άνδρας μου ήταν αδιάφορος, πίστευα ότι είναι φυσιολογικό. Πίστευα ότι έτσι είναι οι γάμοι. Ότι στη τελική ο καθένας έχει τα κουσούρια του και ο δικός μου έχει το κουσούρι να μην τον νοιάζει τίποτα άλλο πέρα από την πάρτη του.
Επίσης μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου το διαζύγιο για τις γυναίκες ήταν λέξη απαγορευμένη. Σίγουρα δε θα μου επέβαλλε κανείς να μείνω με κάποιον που δεν θέλω, αλλά οι γονείς μου θα απογοητεύονταν. Και θα μου το έδειχναν. Αφήστε που δεν ήθελα να πάρω διαζύγιο. Πίστευα ότι ήμασταν καλά.
Είχα μπει λοιπόν μέσα σε αυτή την ρουτίνα. Είχα μάθει να ζω έτσι και μετά από λίγα χρόνια ήρθε στη ζωή και το δεύτερο παιδί μας. Ο σύζυγός μου συνέχιζε να είναι αδιάφορος και γενικά ανεπαρκής. Η μητέρα μου, μου έλεγε να του βάλω όρια και να μην τον αφήνω να βγαίνει και να μπαίνει μέσα στο σπίτι όποτε θέλει.
Εγώ όμως δεν ήθελα. Πίστευα ότι δε θα άλλαζε και δεν ήθελα τους καυγάδες. Μέχρι που μερικά χρόνια πριν ανακάλυψα το Facebook. Η ζωή μου ήταν βαρετή χωρίς το Facebook. Απολάμβανα να παίζω και να πειράζομαι με τα αγγελούδια μου. Όμως ο μεγάλος μου έχει μεγαλώσει αρκετά.
Κλείνεται με τις ώρες στο δωμάτιό του και μιλάει με τους φίλους του. Η κòρη μου πάλι μου κάνει παρέα με τις ώρες χωρίς παράπονο. Έχουμε γίνει κολλητές. Τα παιδιά δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τον πατέρα τους γιατί είναι απόν, αν κι εγώ όλα αυτά τα χρόνια τον δικαιολογούσα.
Όμως πως μπορείς να δικαιολογήσεις σε ένα παιδί, ότι ο πατέρας σου προτιμάει να πάει μόνος του για μπάνιο στη θάλασσα με τους φίλους του και να μην σε πάρει μαζί; Και πως μπορείς να εξηγήσεις ότι η μάνα τους είναι άχρηστη και δεν μπόρεσε ποτέ να βγάλει ένα δίπλωμα οδήγησης;
Στο Facebook λοιπόν γνώρισα τον Π. Ο Π ήταν για μένα η ευχάριστη νότα της ημέρας. Δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ από κοντά όμως αμέσως δέσαμε φιλικά. Μου είπε τα πάντα γι’ αυτόν και του είπα τα πάντα για μένα. Επιτέλους είχα βρει έναν άνθρωπο να με ακούει όταν μιλάω. Να με καταλαβαίνει.
Ο Π ήταν αυτός που μου άνοιξε τα μάτια και μου είπε ότι αυτό που ζω δεν είναι φυσιολογικό. Ότι αυτό που θεωρώ ως ευτυχία, καμία σχέση δεν έχει με την ευτυχία την πραγματική. Βγήκαμε την πρώτη φορά κρυφά από τον άνδρα μου όταν τα παιδιά ήταν στο σχολείο.
Υπήρχε ένα φλερτ στην ατμόσφαιρα, αλλά ούτε το χέρι δεν μου άγγιξε. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα ότι μετά τα παιδιά μου, κάνω κάτι πραγματικά για μένα. Ένιωσα ζωντανή. Ένιωσα τι σημαίνει πραγματικός ερòτας.
Μετά από ακόμη έναν χρόνο μόνο μηνυμάτων, αποφασίσαμε να βρεθούμε ξανά από κοντά. Και εκεί κάναμε ερòτα. Γύρισα στο σπίτι και πραγματικά δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε. Όμως ήξερα ότι ήταν κάτι που το ήθελα εγώ. Και μόνο εγώ.
Όμως μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα ο Π χάθηκε. Τον ρωτούσε τι συνέβαινε, του έλεγα ότι αν δεν θέλει να το συνεχίσουμε είναι απόλυτα σεβαστό, αλλά μπορούμε να μιλάμε σαν φίλοι. Άλλωστε 2 χρόνια κοντά σαν φίλοι – περίπου – μιλούσαμε.
Εκείνος μου έλεγε ότι είναι στο μυαλό μου και να μην σκέφτομαι χαζομάρες. Ήξερα όμως ότι είχε τελειώσει και ότι ουσιαστικά μετά από δύο χρόνια γνωριμίας, που τον εμπιστεύτηκα και με εμπιστεύτηκε, με άδειασε.
Τώρα είμαι χάλια. Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου και δεν μπορώ. Τα παιδιά μου έχουν καταλάβει ότι δεν είμαι καλά ψυχολογικά, αλλά πιστεύουν ότι φταίει η αδιαφορία του πατέρα τους. Πάλι καλά που έχω κι αυτά και λέμε καμία βλακεία, παίζουμε και ξεχνιέμαι. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν γι’ αυτό που έγινε και νιώθω να πνίγομαι.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν θα βρω δουλειά και ο άντρας μου θα φύγει από το σπίτι. Ο Π μπορεί να μη με σεβάστηκε αλλά μου έδειξε τι σημαίνει αληθινή ζωή εκεί έξω. Κι αυτό που ζω δεκαετίες ολόκληρες, δεν έχει καμία σχέση με την αληθινή και την ουσιαστική Ζωή.
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο στο Daddy-Cool.gr
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.
Photo cover via: myhoroscope.gr
